akilah-azra-kohen-fi

dolanmaz adam yok oldu ve gömlek yere düşerken ne adamdan ne de attan biz iz kalmadı.
Arkada daha en az 20 atlı daha vardı ve Ada nerdeyse çıplaktı. Dağlara baktığında, iki dağ
arasındaki yarığa girmesi gerektiğini biliyordu ve işte tam o sırada dağlar hareket etmeye
başladılar. Birbirlerine yaklaşıyorlardı. Atın üstünde hızla vadiye yaklaştıkça dağlar da iyice
birbirlerine yaklaştılar. Acele edip dağlar yarığı tamamen kapatmadan yetişmeliydi. Peki ya
sonrası? İki dağın arasında sıkışacak mıydı? Hayır!”
Uyandı. Bu rüyayı son üç yıldır görüyordu. Neyse ki dağlar kapanmadan yine vadiye
varabildi. Onlarca kere gördüğü bu rüyada ancak ikinci kere vadiye varabilmişti. Saate
bakmadan yataktan kalktı, gözlerini ovuşturup masanın üstünde duran kemanını aldı eline,
odanın ortasında duran küçük tabureye oturdu. Bu rüyayla birlikte aklına gelen bestesinin
üstünde çalışmaya başladı. Bu besteyi ilk olarak bu rüyada duymuştu. Tuhaf bir müzikti bu, üç
yıldır bu müziği belki de başka yerde duymuş olabileceğini ve bilinçaltının ona oyun
oynadığını düşünüp durmuş, sonra da bu konuda danışabilecek en iyi uzmana,
konservatuardaki öğretmeni Deniz’e danışmıştı. Deniz, Ada’nın bestesini dinledikten sonra
ona müziğin ‘Ambitious Lovers’ adlı bir grubun ‘If Only Has To Happen Once’ adlı bir
parçasına benzediğini söylemişti. Ada bu parçayı dinlediğinde benzerliğe şaşırmıştı çünkü
daha önce bir kez bile bu parçayı duymadığına yemin edebilirdi. Garip olan, bu parça
Deniz’in favori parçalarından biriydi. Bunu öğrendiğinde daha doğal ne olabilir diye
düşünmüştü Ada, ikisi sanki aynı ruhun parçasıydılar. Belki Duru olmasa Deniz de bunu
hissedebilirdi. Ada parçayı mükemmelleştirmek için bu rüyayı her gördüğünün sabahı kalkar
kalkmaz çalışırdı. Parçanın mükemmel halini Deniz dinlediğinde, onun ne hissedeceğini
düşünmek bile motivasyonların en büyüğüydü.
- 18 -
On beş dakikadır oturduğu yerden hiç kalkmamış, hatta belki gizli bir kameradan
gözetleniyordur diye kafasını bile çevirmemişti Bilge. Bir marangoz atölyesinden çok
marangoz atölyesi sergisine benzeyen yerde, bir damla toz ya da talaştan eser yoktu. Ağaçların
parçalanıp, oyularak şekil alıp birer mobilya haline geldiği yerin burası olduğunu düşünmek
çok aptalca olurdu, aletlerden başka burada odun bile yoktu. Can Manay’ın tuhaf yöntemlerin
adamı olduğunun da farkındaydı. Belki başka bir odadaki bir sistemden Bilge’yi gözetliyor ve
hareketlerini tahlil ediyor olabilirdi diye düşünürken en doğru şeyin hiç kıpırdamamak, yani
kendisiyle ilgili hiçbir veri vermemek olduğuna karar vermişti. Can şık bir şekilde
hazırlanmış, saçları ıslak ama düzgün bir biçimde merdivenlerden inerken telefonuyla
şoförüne kendisini hemen alması için talimatta bulunuyordu. Bilge, saygısını göstermek için
ödevlerden şişmiş çantasını da omuzlayıp ayağa kalktı. Can biraz önce Cansu’yu becerdiği
masanın hemen yanındaki sandalyenin önünde ayakta kendisini bekleyen kızı görünce şaşırdı.
Bu kız da kimdi ve ne zamandır kendi özel eşyalarının arasındaydı? O kocaman şişmiş
çantanın içindeki şey bari tehlikeli ya da manyakça bir şey olmasaydı. Kaşlarını çatıp, “Sen
de kimsin?” diye sorguladı.
Can Manay’la göz göze bakmamaya dikkat ederek, “Özür dilerim hocam, ben Bilge Görgün.
Cansu Hanım beni içeri aldı. Size ödevleri getirdim.” dedi bir asker saygısında. Konuşurken
omzundaki çantanın içindeki ödevleri masanın üstüne koymaya başladı, “Sizi böyle rahatsız