akilah-azra-kohen-fi

edilebilmesi Amygdala’sını 19 harekete geçirdi. İlkel beyninde bir yerler Bilge’ye bu adamın
tehlikeli olduğunu söylüyordu. Can’ın sorusu Bilge’yi kendi düşüncelerinden ayırdı. “Kaç
psikolog tanıyorsun ki?”
Bilge’ye sorulan bu soru kartta değildi ve Bilge ne cevap vermesi gerektiğini düşünürken
izlendiğinin farkındalığında doğruyu söyledi, “Sizinle birlikte 23.”
Can Bilge’den aldığı cevaba şaşırmıştı ve kendisini Pandora’nın Kutusu’yla oynayan biri
gibi hissetti. Kim 23 psikolog tanırdı, tabii psikologlar derneğinde çalışmıyorsa. Gayriihtiyarî
kelimeler ağzından çıktı, “Umarım hepsinin müşterisi değildin.”
İzleyiciler gülerken Bilge espriyi bir an geç anlamış olsa da hemen gülümseyerek onlara
katıldı ve cevap verdi. “Ben bir psikoloji öğrencisiyim, psikolog tanımak benim işim, en
azından mezun olana kadar.”
Can Manay hafif atlattığını belirtmek için eliyle alnındaki teri atarmışçasına bir hareket
yaparak, “Hüff!” diye dışarı bir nefes verdi ve Bilge’ye bakarak, “Bir an cidden tedirgin
oldum” dedi. Sonra izleyicilere dönüp açıkladı, “Bizim yeni asistanımız Belgin Hanım, ekibe
yeni katıldı ve hatta bu onun ilk programı.” dedi, abartılı bir şekilde güldü ve izleyiciler de
çobanlarını izleyen koyunlar gibi Can Manay’ın gülüşünü takip edip güldüler.
Can Manay’ın Bilge’nin adını yanlış söylemesi Bilge’yi bozmadı hiç. Sorulara devam
etmesi mi yoksa Can Manay’ın spontane esprilerini devam ettirebilmesi için beklemesi mi
gerektiğini düşünürken, Can sağ eliyle Bilge’ye devam edebileceğini bildiren küçük bir
hareket yaptı ve Bilge karttan sıradaki soruyu okudu. “Bir marangoz atölyeniz var,
marangozluk nasıl başladı?”
Can iki elinin işaret parmağını çenesinin altına birleştirip bir an düşündü ve sonra açıkladı.
“Ellerimi kullanmayı seviyorum... Çocukluğumda iki yaz boyunca bir marangoz atölyesinde
çalışmıştım. Önce zorla gitmiştim ama işi öğrendikçe bir şeyler üretmeye başladım ve
üretebildikçe de beni rahatlatan bir şey haline geldi marangozluk. Bildiğiniz çırak gibi
başladım işe, hem de bayağı iyi bir çıraktım.”
Bilge beklemeden bir sonraki soruyu sordu, “Ustalaşabildiniz mi?”
Can yarım bir sırıtışla cevap verdi, “Aslına bakarsan, bayağı ustayım şimdi, sadece kendi
ihtiyaçlarıma hizmet veren küçük bir atölyem bile var. Tabii başladığım şeyi bitirmem biraz
zaman alıyor ama evimde kendim için dizayn ettiğim ve kendi ellerimle oluşturduğum birçok
parça var...”
Bilge, Can Manay’ın lafına girerken, gerçekten cevabı merak ediyordu. “Neler mesela?”
Can zaten konuyu getireceği yere Bilge’nin kestirmeden varmasından rahatsız olmadı, “On
iki kişilik yemek masası, sehpalarım, yeni evimin bahçesindeki sedirim. Bir eşini
bulamazsınız bunların. Hepsi benim atölyemde yapıldı. Şimdilerde yatak yapmaya karar
verdim.” dedi.
Can Manay konuşurken Bilge atölyeyi düşündü, böylesine aktif bir kullanım için ne kadar
tozsuz, talaşsız hatta kerestesiz bir atölyeydi. Sonra Cansu’nun kapıyı açması canlandı
kafasında, düşüncelerinin içinde kaybolabileceğini hissedip hemen Can Manay’a odaklandı.
Adam diğer bir soru için hazırdı. Bilge kağıttaki soruya önce şaşırdı sonra sordu. “Enteresan,
yatağınız yok mu?” Enteresan kelimesi bile Can Manay tarafından eklenmişti.
Can Manay kendi sorularına sanki sürprizle karşılaşmış gibi mimiklerle cevap vermeye
devam etti. Hınzırca gülümserken, “Hımm. Kendim ve kadınım için kendi ellerimle bir yatak