akilah-azra-kohen-fi

dansı ve Ada’nın müziği diye düşündü içinden, gözlerini kapadı ve düşüncelerini bu müzikte
yapacağı dansa bıraktı. Müziğin bitişi değil, Ada’nın konuşması oldu Duru’yu kendi
düşüncelerinden alan. “Ne hissediyorsun?” diyordu yine aynı sakinlikte, sanki kendi kendine
konuşur gibi.
Duru cevap vermek için harekete geçtiğinde, Ada bu sefer neredeyse bağırarak, “Dinle!”
dedi ve yine çalmaya başladı. Müzik biraz önce çaldığı müzik gibi başlamıştı ama arada
aniden bastığı farklı notalar daha ritmik bir ton getirse de müziğin doğal ahengini daha
doğrusu mükemmelliğini bozuyordu. Bu da güzeldi ama orijinali kadar fethedici değildi,
fazlaydı bir şeyler ve törpülenmesi gerekirdi. Duru, Ada’nın neden iki farklı versiyon
üzerinde çalıştığını anlamaya çalışırken, Ada hiç ona bakmadan sonuna kadar çaldı müziğini.
Bitirir bitirmez ayağa kalktı, Duru’nun konuşma çabasına rağmen kemanı kılıfına
yerleştirirken, “Hangisi daha güzel geldi kulağına?” dedi. Duru cevabı zaten çok belli olan bu
soruya cevap verip vermemesi gerektiğini düşündü bir an ve, “Tabii ki orijinali.” dedi. Ada
kılıfı omzuna asarken Duru’nun suratına baktı. Duru bu yüzde bir şeylerin değiştiğini düşündü
ancak çok sonra değişenin ne olduğunu anlayacaktı. Ada’nın, “İlki yani?” diye mırıldanışını
Duru kafasını sallayarak beklemeden onayladı.
Ada bir adım Duru’ya yaklaştıktan sonra derin bir nefes alıp konuşmak üzere ağzını açtı
ama kelimeler aklında tıkandı, aklındaki kelimeleri yumuşatarak çıkarmak için ekstra bir çaba
sarf ediyordu. Bu çabası olmasa içindeki haykırışı dindirmek imkansızlaşacaktı. Dindirdi.
Soğukkanlı bir katilin öldürdüğü düşmanının annesine konuşur gibi, “İlki sensiz, ikincisiyse
senli hali. Varlığınla müziğin ne kadar deforme olduğunu ve ne derecede bi fazlalık yaptığını
duyabilmen için çaldım.” dedi, duygusuz, sakin, ifadesiz ve özünde umursamaz.
Duru’nun duyduklarını tamamen algılaması ve Ada’nın ifadesindeki değişikliğe isim
koyması iki gününü alacaktı. Ada arkasını dönüp kapıya doğru yöneldiğinde, Duru kaşlarını
çatmış nasıl bir tepki vermesi gerektiğini düşünüyordu. Ada’nın kendisine bakmadan söylediği
son sözleri duyduğunda şaşkınlığı şoka dönüşmüştü. Kapı kapandığında Ada’nın son sözleri
yankılandı Duru’nun kafasında. “Müziğimden uzak dur.”
Ada, sırtındaki tüm yükü bırakmışçasına çıkmıştı stüdyodan. Kendisine bu cesareti ne
vermişti, nasıl olmuştu da içinde hissettiğini ifade edebilmişti emin değildi ama odadan çıkar
çıkmaz aklına Göksel gelmişti. Göksel’i nasıl da azarladığını ve onun küçük bir kedi gibi
nasıl da itaat ettiğini düşünüp eğlendi kendi kendine, ta ki aklına Deniz gelene kadar. Duru bu
olanları acaba nasıl anlatacaktı Deniz’e. Sessizce kendine, “Müziğimden uzak dur!” diye
mırıldandı ve ne olursa olsun eğlendi. Kapıda dönüp Duru’nun suratındaki ifadeye bakmaya
cesaret edememesi ne kadar da kötüydü. Aslında hâlâ korkaktı içinde bir yerlerde ama bugün
ilk defa kendini cesur hissetmişti. Paranoyaklık edip Duru peşinden geliyor mu diye hemen
dönüp arkasına baktı, gelen kimse yoktu. Duru hâlâ stüdyoda biraz önceki sözleri hazmetmeye
çalışıyor olmalıydı. Hafiflemiş bir şekilde koridorun sonundaki çıkış kapısına vardı.
Kendisini bir belgeselde gibi hissediyordu. Tecavüzcüsüne hayır diyebilmeyi becermiş bir
kızın belgeselinde gibi. Bundan sonra içinden çıkan hiçbir notanın Duru’nun dansına
dokunmaması konusunda çok net olmaya karar verdi, yapabilirdi, hayır demek eskisi kadar
zor gelmiyordu. Soranlara, Duru için, dansıyla müziği gölgede bırakıyor diyecekti. Deniz’le
Duru iki sene önce kendi aralarında tartışırken, tesadüfen Deniz’den duymuştu bu sözleri.
Bahçeye çıktığında, ağaçların arasından süzülen güneşin huzurlu ışığına baktı. Işığın altına