akilah-azra-kohen-fi

- 69 -
Akşam yemeği için verilen saatin gelmesine 20 dakika olmasına rağmen ne Arzum’dan, ne
Deniz ve Duru’dan bir haber vardı. Can çıplak vücuduna beyaz tişörtünü geçirirken kimsenin
gelmemesinin ne kadar trajikomik bir durum olacağını düşündü. Arzum’la yaşadığı karşılaşma
kendisini yeterince yaşlı hissetmesine neden olmuştu. Deniz’i bir daha aramak istiyordu ama
ısrarlı görünmenin kendisini küçük düşüreceğinden de emindi. Deniz’in gözünde düşeceği
durumdan çok, aklında oluşturabileceği soru işaretlerinden tedirgin olmuştu. Sonuçta Deniz’i,
hoşlandığı bir kızla geçireceği akşam yemeğinin doğallık içinde olabilmesi adına Duru’yla
birlikte bir çift olarak davet etmişti, güya. Özellikle yardım isteyen bir tonda konuşmuştu. Asıl
organizasyonu çok samimi bir çift arkadaşıyla yaptığını ama arkadaşının karısı hasta olduğu
için gelemeyeceklerini ve davet ettiği kızın bu durumu yalnız kalmak için kurmaca bir mazeret
olarak algılamasından endişelendiğini anlatmıştı. Kızın bir sürü numaraya maruz kaldığını ve
bu nedenle biraz paranoyaklaştığını uydurmuş, etrafında sadece ünlü kişilerin bulunduğu bu
çevreden birileriyle sosyalleşmenin artık kendisine yıkıcı geldiğini, davet ettiği bayanı
kaliteli bir sohbette tanımak istediğini, akşam kendilerine katılabilirlerse çok memnun
olacağını eklemişti samimiyetle. Kullandığı kelimeler, Deniz’in kendi hayatında hissettiği her
şeyi anlatıyordu aslında. Can Manay, avını tuzağa çekmek için avın ihtiyaçlarını ya da
empatisini kullanmak gerektiğini iyi biliyordu. Bu gece empatiydi Deniz’i buraya getirecek
olan diye düşündü, Duru’nun Deniz’i ikna ettiğini aklına bile getirmeden. Kalbinin
derinliklerinde bir yerlerde Deniz’e saygı hissetse de, geri kalan her yerinde acımasızdı ona
karşı. Sonuçta bu adam Can Manay’a ait olan bir şeyi alıkoymakla suçluydu. Duru ait olduğu
yere, kişiye dönene kadar, Can Manay’ın beyninde Deniz’e hissettiği acımasızlıktan ve
Duru’ya duyduğu istekten başka bir duyguya yer yoktu.
- 70 -
Bayiinin önünde oturduğu yerde, öfkeyle çıkıştı Özge. “Ne yani, kamera karşısına geçip rol
yapabiliyor diye Tanrılaştırılmalı mı insan? İnsanın Tanrılığı, şizofrenik bir şekilde hayali bir
karakteri taklit edebilmesinden mi gelmeli? Mide bulandırıcı bir durum bu. İşte bu yüzden rol
yapabilen bir sürü salağa tapan geri zekâlılarla dolu bir yer burası. Adamı çıkar o rolden,
gerçeğine in, yok ki öyle bi şey, bomboş!”
Muammer elinde kemirdiği darıdan bir ısırık daha almadan önce, “Seninle aynı fikirde
değilim. Bir aktörün performansı seni değiştirebilir. İzlediğin şeyin içinde barındırdığı
duyguyu derin bir samimiyetle yansıtması, izleyeni senin zannettiğinden çok daha derinden
etkileyebilir. Bu etki, izleyenin içinde bir şeyleri söndürebilir ya da ateşleyebilir.
Performansın kalitesidir yapılan işe ve yapana verilmesi gereken değer. Benim de canımı
sıkıyor genellemelerin anlamın önüne geçmesi. Ama ilkel insanın beyni maalesef hâlâ böyle
depoluyor bilgiyi.”
Özge elindeki sodanın dibini de kafasına diktikten sonra, lafa, “Anlamadım. Daha doğrusu
anladım mı emin değilim. Genellemelerin anlamın önüne geçmesi ne demek?” diyerek daldı.
Muammer elindeki yıpranmış peçeteyle ağzının etrafındaki darı tanelerini silerken,
Özge’nin ciddi olduğunu anlamak için duraklayarak, “Ciddi misin sen? Nesini anlamadın?”