akilah-azra-kohen-fi

hele böylesine anlamsız bir konuda konuştuğunu duymamıştı. İşin komiği kız tamamen
mantıklıydı. Ali yıllardır ilk defa, konuşan kızın kim olduğunu görmek için dikiz aynasından
baktı. Kız kafasını cama çevirmiş dışarı bakıyordu, bakımsız ama ilgi çekici bir yanı vardı.
Kızın güzel olup olmadığını düşünürken Can ile dikiz aynasında göz göze geldi ve dikkatini
hemen yola çevirdi.
Ali’yi ilk defa yanındaki kızlardan birine bakarken gören Can, kızı düşündü. Kuzu
görünümünde bir panterdi bu. Başta kızla biraz eğlenmeye karar vermişti ama bu tiplerin ne
kadar tehlikeli olduğunu biliyordu. Az bulunur bu tür, deforme olmuş duygusallıklarının
yüreklerinde bıraktığı açığı, sürekli kontrol altında tuttukları mantıklarıyla pansuman ederek
hissettikleri acıyı dindirmeye çalışan bir kategoriye aitti. Acaba ne gelmişti bu kızın başına
diye düşündü. Zamanında bu türden biriyle beş ay çıkmıştı, kızın bulunduğu durumları daima
en kontrollü şekilde analiz edebilme yeteneği Can’ı hayran bırakmış ve Can dört ay bu analiz
zincirinin içinde kaybolmuştu. Bu kayboluş sadece dört ay sürmüş olsa da, onun en uzun
ilişkisiydi. İlişki Can’ın kızı kategorize edebilmesiyle kendi sonunu getirmişti. Can’ın
ilişkileri, merakının bittiği yerde biterdi. İlişkisinin beş ay sürmesinin aslında ikinci bir
sebebi vardı. Kız onun hastasıydı ve ilişkisinin ortaya çıkması skandalına karşılık Can’ın
gerekli önlemeleri alması için bir aya daha ihtiyacı olmuştu.
Bilge’nin cevabını düşündü. Aynı bir robot gibi ‘yapamam’ demişti. Aynı, programının
dışına çıkması imkansız bir robot gibi. Kızı kimin ya da neyin programladığını düşündü.
Hangi olay kızı bu hale getirmişti. Bu kadar katı, bu kadar net. Hayattan... Deneyimden bu
kadar korkan. Merak etti, merak etmenin tehlikeli olduğunu bile bile. Can, Bilge’yle müzik
bitene kadar hiç konuşmadı. Müzik bittiğinde kıza bakmadan, “Demek asla cevabını
bilmediğin soruları cevaplamazsın?” dedi.
Bilge, Can Manay’ın kendisiyle konuştuğundan emin olmak için, birkaç saniye bekledikten
sonra ancak emin olup, “Cevaplarını bilebilmek, bilmiyorsam da cevaplamamak için elimden
geleni yaparım.” diye açıkladı.
Can, Bilge’ye baktı. Dikkat çekmek için ukalalık yapmaya çalışan salak bir kız mı yoksa
samimiyetle saçmalayan biri mi olduğuna karar veremedi. İçinden geçeni yüksek sesle ifade
etmeye başladığında hâlâ kıza bakıyordu. “Doğruyu bilmek adına deneyimi feda etmek...
Bilgi, korkak beyinlerde deneyimi öldüren bir zehir gibi yayılır, eğer sürekli bilgiye dayalı
hareket etmeye önem verirsen asla özgürleşemezsin, özgürleşemezsen deneyimleyemezsin,
deneyimleyemezsen değişemezsin, değişemezsen asla senleşemezsin. Ama bilgi sürekli
değişir ve ancak deneyim seni güncelleyebilir.” dedi.
Kız hiç etkilenmemişçesine bir an bile duraksamadan, arenaya atlayan genç bir gladyatör
gibi, “Bu kim olduğunuza göre değişir. Sizin bu denkleminiz bende işlemez. Bu size sıkıcı
gelebilir ama ben benleşmekle ilgilenmiyorum, içimdeki potansiyeli keşfetmek için burdayım.
Kim olduğumla ilgili çok net bir ‘fikrim’ var zaten. Bu, sınırlarını bildiğim bir fikir. Benim
benleşmekten başka seçeneğim olmadı. Özgürlük fazlaca abartılmış bir yanılsamadan başka
bir şey değil aslında. Bir bedenin içinde var olan ve zamana tabi yaşayan bir yaratık nasıl
özgür olabileceğini sanır ki?!” diyerek konuya girdi.
Can meydan okudu. “Öyleyse bize kendinle ilgili şu çok net fikri anlat. Bakalım duymaya
değer mi?”
Bilge’nin boş bakışlarına karşılık Can, “Şu sınırlarını bildiğin fikri duymak istiyorum.