akilah-azra-kohen-fi

miyim?” diye cevap verdi. Can ayağa kalktı, Kaya’nın tam karşısında ona bir adım mesafede
dikildi, Kaya’nın gözlerine bakarak merakla sordu, “Bana güveniyor musun?” Kaya, “Evet,
konuyla ne alakası var şimdi?” diye cevapladı.
Köşede duran Bilge, uzun boylu Kaya’nın karşısında dikilen kısa boylu Can Manay’ın
duruşunu komik bulmuştu, Rottweiler’a diklenen küçük bir Bulldog gibiydi.
Can gözlerini Kaya’nınkinden hiç ayırmadan, “Fikrin ne olduğunu sormadın bile... Birazcık
inancın olsaydı merak ederdin.” dedi. Kaya bakışlarını sıkılmış bir şekilde kaçırıp boyun
kaslarını rahatlatmak için kafasını iki yana esnetirken, “Neymiş yeni asistanımın fikri?” dedi.
Bilge fikrini anlatmak için ağzını açtığında, Can Manay onu el hareketiyle susturdu. Bilge
kendisine izin verilmeden konuşmaya karar verdiği için kendisini o kadar salak hissetti ki,
suratı kıpkırmızı oldu. Bu kırmızılığın fark edilmemesini isteyerek nefesini tutmasının işe
yaramadığını, yıllar sonra Can ona kendisini ilk ne zaman fark ettiğini anlattığında
anlayacaktı. O an Bilge için utandırıcı, Can içinse keyif vericiydi. Etrafında hâlâ utanan
birilerinin bulunması lüksünün değerini bilecek kadar uzun yaşamıştı. Bakışlarını Bilge’nin
suratından alırken ‘inanan biri’ diye düşündü kendi kendine ve Kaya’ya baktığında gördüğü
şeyin yozlaşmışlığı canını sıktı. Düzeltemezdi artık, inancını kaybetmiş biri asla
kazanılamazdı. Kazanmak için ya hayatını kurtarmanız ya da ölmeniz gerekirdi, ki bunlar Can
Manay için fazla zahmetliydi. Kaya’ya kızmıyordu, günün sonunda onu bu noktaya Can
getirmişti ve şimdi aralarındaki alışverişin bittiğini görüyordu. Kaya’yı kovmaya karar verdi
ama bunu programa üç saat kala yapamazdı, karşılanması gereken misafirler vardı. Kendini
toparlayarak, “Senin çok yorgun olduğunu görüyorum, bundan sonrasını...” Asistan kızın adını
hatırlamaya çalıştı bir an ve, “Bilge ve ben halledeceğiz, sen konukları karşıla, rejiyle
toplanıp akışı ben hallederim.” dediğinde Can Manay’ın suratına delirdiğini düşünerek bakan
Kaya itiraz etmek istedi ama Can konuşmasına fırsat vermeden, “Sakin ol. Kendine izleyiciler
arasında bi yer ayır ve tadını çıkar, keyifli olacak.” dedi.
Kaya çatılan kaşlarına hakim olamıyordu, kendisini tutmak istese de, “Ne kullandın sen?”
deyiverdi. Can ise sadede gülümseyerek, “Şansını zorlama Kaya, karşılayacak konukların
var.” dedi ve arkasını dönüp çalışma masasına oturdu. Kaya odadan çıkmak üzere hareket
ettiğinde kapının yanında duran Bilge’ye baktı, bu salak kıza söyleyecek iki lafı vardı ama
şimdi sırası değildi. Programda Can Manay’ın kendini rezil etmesini seyredecekti önce, sonra
Bilge’nin bir daha asla bu binaya girmemesini sağlayacağına kendi kendine söz vererek çıktı
kapıdan.
Kapının yanında ne yapacağını bilemeden, ağzını açmamış olmayı dileyerek dikilen Bilge
kendini çok kötü ve epey salak hissediyordu. Daha ilk günden Can Manay’ın sağ kolunu
kendisinden nefret ettirmişti ve şimdi fikrini verdiği program kötü olursa bırak asistanlık
işini, bırak üniversitede bölüm değiştirmeyi, üniversitenin kapısından bile giremeyeceğinden
emindi. Reji ekibi içeri girdiklerinde kendi zehirli düşünceleriyle savaşan Bilge, ancak çok
sonra etrafındaki önyargılı bakışları fark edebildi. Kaya rejiyi çağırırken, Can Manay’ın
aklını çelen salağın Bilge olduğunu da detaylı bir şekilde anlatmıştı. O an, o binada Bilge’nin
varlığından hoşlanan belki de bir tek Can Manay vardı ama Bilge zaten insanların kendisine
cephe almasına doğduğundan beri alışıktı. Kamburlaşan sırtını dikleştirdi, her şeyin
kontrolünden çıkışını seyrederken, o gece bir daha asla ağzını açıp tek kelime etmeyeceğine
yemin etti. Bu gece Bilge’ye çok şey öğretecekti; yarattığı ilk izlenimin hiçbir değerinin