akilah-azra-kohen-fi

gözlerindeki korkuyla karışık şaşkınlık Göksel’i uyandırmıştı.
Biraz önce kendi kontrolünü tamamen kaybettiğini anladı ve bu durumda yapabileceği tek
şeyi yaptı, gitti. Yerden kalkmaya fırsat bulamayan Ada’nın bir göz kırpış hızında Göksel
stüdyoyu terk etti, koşmadan ama kararlı.
- 4 -
Güneş ışığının gözleri yoran aydınlığında Bilge gözlerini öyle kısmıştı ki, kendini nerdeyse
bir köstebek gibi hissediyordu. Kısık kirpiklerinin arasından uçsuz bucaksız araziye baktı.
Arazinin ortasında mimarlarla tartışan Deniz Bey’in yanına gitmek için engebeli yolu adım
adım dikkatlice yürüdü. Deniz Bey’in yapılacak bu sanat merkeziyle ilgili verdiği tüm fikirler
karşılığında para almadığını ve projeye resmi bir şekilde bile bağlı olmadığını öğrendiğinde
şaşırmıştı. Çünkü fikirleri gerçekten iyi para eder gibi gelmişti Bilge’ye. Mimarlıktan falan
anlamazdı Bilge ama işlevsellik nerdeyse uzmanlık alanı olmuştu. Deniz’in fikirlerindeki
işlevsellik, bu fikirleri yansıtmakta kullandığı şekilciliğinin üstün estetiğiyle birleşince, her
uygulama ruha motivasyon veren güzelliğiyle ortaya koyuyordu kendini. Çok işe yarayan güzel
fikirler.
Bu Deniz, hayal edilen güzel bir şeyin nasıl gerçekleştirilmesiyle ilgili çözümler bulmakta
kafası iyi çalışan bir adamdı. Tüm ekip saygı duyuyordu ona, onunla sürekli tartışan mimarlar
bile. Can Manay’ın tartışma çıkarması için mimarlara görev verdiğini anladığında, önce bunu
işin en iyi şekilde çıkması için yaptığını düşünmüş ama şimdi bu tartışmaların projeye
başlamakta nasıl da zaman kaybettirdiğini fark ettiğinde kafası karışmıştı. Can Manay projenin
yapılmasını istiyor ama başlanmaması için de gereksiz yere konuyu uzatıyordu. Deniz fark
etmemişti henüz, Can’ın sürekli ona, “Hadi bir karar verin ve başlayalım.” demesi şaka
gibiydi.
Can Manay’ın cipi Bilge’nin zorlukla yürüdüğü engebeli araziye öylesine bir cesaretle
girmişti ki, Bilge cip yanından geçerken sıçrayıp kenara kaçılmak zorunda kaldı. Kendini
acemi bir dağ keçisi gibi hissediyordu. Deniz Bey’in yanına varabildiğinde, Can Manay
çoktan araçtan inmiş ve adamların sohbetine katılmıştı bile. Bilge sessizce beklerken binanın
değişik şekillerde araziye 3D programda oturtulmuş proje çizimlerini incelediler birlikte.
Mimarlardan birinin dürbüne benzeyen bir aletini alan Can Manay, konuşmadan aletin içine
bakmaya başladı. Deniz’se elindeki proje üzerine bir şeyler yazıyordu. Herkes meşguldü,
kendisi dışında. Bilge ne işe yaraması gerektiğini bilmeden öylece durdu yanlarında. Arazinin
tepesindeki yola tırmanan taksiyi fark etmesi çok sürmedi. Taksi biraz önce indikleri şirket
arabasının yanında durunca, içinden ineceklerin araziyle ilgili olabileceğini düşünüp iyice
dikkat kesildi, etraftakilerin taksiyi henüz fark etmemiş olduklarını görünce de önce haber
vermeyi düşündü ama birilerinin inmesini beklemenin daha doğru olacağına karar verip sustu.
Kendini aptal durumuna düşüreceği bir sürü durum, bubi tuzağı gibi hayatın her köşesinde
bekliyordu sanki. Etrafındakilere baktı, herkes siyah gözlüklerinin arkasında bir şeyle
ilgileniyordu. Deniz planlar üzerine mimarlarla tartışıyor, Can Manay elindeki aletin içine
bakmaya devam ediyordu. Bilge kendisine bir güneş gözlüğü alması gerektiğini düşünerek
kafasını yine taksiye çevirdiğinde, taksiden inmiş duvara doğru yürüyen kızı gördü. Kızın ağır
ama emin adımlarla yürüyüşü, bir hamlede duvarın üzerine sıçraması ve yıkıntı duvarın