akilah-azra-kohen-fi

şovuna başladığında Can hâlâ mekanizmayı inceliyordu.
Sıla, Can’ın dikkatinin başka tarafta olduğunu görünce koluyla onu dürttü. Can dürtme
sonunda hemen Sıla’ya döndü. Kızın güzel suratı kendisine gülerken, gözlerinin içi sıcacık
parlamaktaydı. Sıla’nın küçük kemikli eli Can’ın kolu üzerinde kaldı. Sıla’da diğer kadınlarda
olmayan bir şey vardı. Can’ın kendi kızında olmasını isteyeceği bir şey, bir sevimlilik ve
koşulsuz sevginin göstergesi bir ifade. Can’ın gözlerinin içine dalan bakışıyla Sıla’nın
yanakları kızardı ve güzel profilini Can’a sunmak için bakışını gösteriye çevirdi. Can yarım
ağızla sırıtarak Sıla’dan çocuk yapmanın olası olabileceği düşüncesiyle bakışlarını Sıla’nın
profilinden alıp dans gösterisini izlemeye başladığında huzurluydu.
İçi kırmızı, dışı siyah satenden büyük örtünün altındaki dansçının kadın mı erkek mi olduğu
belli değildi ama usta bir dansçı olduğu kesindi çünkü attığı taklalara ve dönüşlerine rağmen
kendini göstermemeyi başarabilmişti. Dansı, bir ustanın aikido ve diğer tüm Uzak Doğu
sporlarını karıştırarak oluşturduğu bir göz keyfi gibiydi. O kocaman örtünün altında kendini
göstermeden ustalıkla dönüyor, örtüyü bir hareketle çevirip kırmızı kısmını üste çıkarıyor ve
sanki bir alevin içinde dans ediyormuşçasına pelerinin altında zıplıyor, yuvarlanıyordu.
Sahnenin belirli köşelerinden verilen havanın önünde belirli açılarla duruyor ve örtüyü
şekilden şekle sokarken kendini göstermemeyi yine başarıyordu. Bu dans Can’da, örtünün
altında sanki ortaya çıkmaya çalışan bir evren varmış duygusu uyandırdı. Kırmızı parlak
örtüyle savaşan, sevişen bir evren, insan. Dans çok ilgi çekiciydi. Dansçı, bir anda örtüyü
havaya atmış, havada dönen örtü tüm büyüklüğüyle paraşüt gibi açılmış ve izleyiciler ilk defa
örtünün altındakini birkaç saniyeliğine olsa da görebilmişlerdi. Diğerleri için birkaç saniye
içinde geçen bu hareket, ölene kadar Can Manay’ın beynine kazındı. Havada açılan örtünün
altında saçları tek kalın bir örgü şeklinde boynundan beline dolanmış dansçı bir kızdı. Ama bu
kadar müzik, ışık ve örtünün etkisiyle kızın kendisinde uyandırdığı tanıdıklık hissinden Can
emin olamadı. Anlam veremediği şey; kalbinin bayağı hızlı çarpmaya başladığı ve bütün
tüylerinin elektriklenmesiydi. Örtü kızın üstüne tekrar indiğinde Can’da tek bir duygu vardı, şu
kahrolası örtüyü alıp kızın üstünden atmak.
Kız örtüyü aniden ters çevirip siyah tarafını üste getirmiş ve sanki yok olmuşçasına yere
kapaklanmıştı. Tam bu anda müzik durdu. Hayır, aslında müzik durmamış, sadece iki saniyelik
bir sessizlik olmuştu. İzleyiciler dansçının örtünün altında olup olmadığından emin olmak için
hafif doğrulup sahneye kilitlendiler. Örtü, sahnenin tabanında sanki öylesine atılı duruyordu.
Sahneye en yakın kısımda oturan Can bile, kızın örtünün altında olduğunu anlayabilmek için
dikkatlice baktı. Sessizlik kalp atışına benzeyen bir ritimle bozuldu ve müziğin yine
başlamasıyla örtü aniden canlandı. Dansçı kız bir dönüşte örtüden sıyrıldığında, Can
diyaframının altından midesine yumruk gibi akan ılık bir hisle kaplandı.
Yere akarcasına inen örtü, dansçı kızın ayakları dibine yığılırken, kız tek bacağının
üzerinde bir heykel gibi dimdik durup diğer bacağını olabildiğine ağır bir hareketle, hiç
sarsmadan, 180 derecelik bir açıyla havaya kaldırdı. Bir an böyle durdu. Sadece güzelliğiyle
izleyicileri titretmiyor aynı zamanda suratındaki ifadeyle de orada bulunan herkese sanki
meydan okuyordu. Can havada duran bacaktan alamadı bakışlarını; olması gerektiği kadar
kaslı, sağlam, uzun, kadınsı, Fi ve mükemmeldi. Olmaması gerektiği kadar gerçekti. Uzun
süredir nefesini tuttuğunu fark ettiğinde nerdeyse bayılmak üzereydi, hemen derin bir nefes
alırken başına bunun geldiğine inanamıyordu, dansçı Duru’ydu. Bu sabah, Duru’yu ilk gördüğü