akilah-azra-kohen-fi

herkese iyi günler diledi ama kimse duymamıştı onu, hâlâ binanın organik olup olmaması
üzerine tartışıyorlardı. Bilge odadan çıktı.
Can mimarların daha fazla konuşmasına fırsat vermeden, “Konu gereğinden fazla uzadı.
Olmamış bunlar. Deniz haklı, daha organik bir görünüm bekliyoruz. Yarın yeni çizimleri
görelim.” dediğinde Deniz, “Yarına kadar yetiştirebilirler mi?” diye sordu. Can mimarların
cevap vermesine fırsat vermeden, “Yetiştirebilecekleri için buradalar.” diye çıkıştı ve
toplantı odasından kendi odasına geçti.
Bu iş gereğinden fazla zamanını almaya başlamıştı ve en kötü tarafı da Duru’yu hâlâ
göremiyor olmasıydı, iki haftadır eser yoktu ondan. Onu görmek içindi her şey, harcadığı tüm
bu zaman, para, başına sardığı tüm bu mimarlar... Kendi tuzağına düşmüş bir avcı gibi
hissetmeye başlamıştı, Deniz’in fikri gerçekten güzel olmasına, hatta ilham verici bir sürü
yanı olmasına rağmen, Duru’suz her şey anlamsızdı. Her toplantıya Duru da gelecek diye
heyecanla hazırlanıyor ve sonra onun yokluğuyla kendini perişan hissediyordu. Sadece
toplantılar değil, toplantı sonrası düzenlediği yemeklerde de Deniz’le yalnız sıkışıp kalmıştı.
Duru resmen saklanıyordu, daha doğrusu kaçıyordu. Deniz kendini projeye vermiş, artık joint
bile içmiyordu, her zaman kafası ayıktı. Kahrolsun diye düşündü Can. Hayatında Deniz’den
daha tutkulu kimseyi tanımadığına karar verdiğinde bu savaştan vazgeçmek için çok geçti,
çünkü Duru tüm hücrelerine işlemiş bir enerji gibiydi, onsuzluk devam edilemezdi. Eti’yle
konuşmak istedi, onun rahatlığına, aklına her zamankinden çok ihtiyacı vardı ama artık onu da
arayamazdı. Ne diyebilirdi ki, onun dediğinin tam tersini yaparken... Kendini suçlu
hissediyordu. Acele ettiği için, Duru’nun üstüne fazla gittiği için suçluydu. Projeyi tamamen
başından atamıyordu, çünkü Deniz’le bağlantısının kaybolmasını istemiyordu. Deniz, Duru’ya
açılan incecik ve tuzaklarla dolu bir köprü gibiydi. Ama artık Duru’yu göremeyecekse
zamanını bu saçmalığa daha fazla ayıramazdı, işte bu noktada Bilge’yi dahil etmek iyi bir
fikirdi. Kız zaten hiçbir işe yaramıyordu, bari Deniz’in kendini ciddiye alınır hissetmesi için
toplantılara Can Manay’ın yerine girebilirdi. Bu Deniz’i bir süre daha oyalamaya yeterdi.
Toplantıların uzaması için mimarların kafasını karıştırmak zorunda kalmıştı, onlara sürekli
Deniz’in itiraz edeceği şeyler yapmalarını söylüyordu. Deniz’in kendini defalarca anlatmaya
çalışması da aslında eğlenceliydi. Zeki bir adamdı, ne istediğini biliyordu, Duru olmasa bu
proje aslında nerdeyse ciddiye alınır bir fikirdi. Ama Duru’yla bir gelecek planlıyordu Can.
Böyle bir projeye başlaması, sonrasında Deniz’le uğraşmak zorunda kalmasına neden
olabilirdi. Mimarlara ödediği para başkasına çok gelse de Can Manay için önemsizdi ve
Duru’yla planları yolunda giderse hazırlanan projeyi tamamıyla Deniz’e bırakmaya da karar
vermişti. Duru’ya karşılık küçük bir hediye, kârlı bir değiş tokuş gibi.
Can kapıya doğru ilerleyip elini sırayla mimarlara uzattı, tokalaşıp onları uğurladı.
Tokalaşma sırası Deniz’e gelince Can elini indirdi, mimarların çıkışını bekleyip kendi
masasına doğru ilerlerken, “Dur biraz kritik yapalım, ben de birazdan çıkıcam eve birlikte
döneriz.” dedi. Bu gece Duru’yu görebileceği bir fırsat yaratmaya çalışacaktı. Daha önceki
planların hiçbirine katılmamıştı Duru, hatta Can çat kapı Deniz’le eve gittiğinde bile Duru
güya yukarda uyuyordu, yorgundu ve yemeğe katılmaya hali yoktu. Kendisine böylesine kesin
bir ambargo koymasına rağmen Deniz’le bu kadar zaman geçirmesine müdahale etmemişti
Duru. Ne Deniz’e olanları anlatmış ne de Can’la bir daha yüzleşmişti, hâlâ bir umut vardı. Ne
olmuşsa, olursa ya da olacaksa olsun, Duru’ya kavuşmak için hep bir umut olacağını biliyordu