akilah-azra-kohen-fi

aşladı. Yıllardır her sabah bu müzikle kahvesini içer ve hazırlanırdı. Petite Fleur’ün, çalan
bu versiyonu, ünlü klarnetçi Gerry Murphy tarafından Can için özel hazırlanmıştı. Can’ın
sahip olduğu birçok şey gibi bu da başka hiçbir yerde yoktu.
Müziğin ritmine uyarak attığı adımlarla koridor boyunca yürüdü, salona geldiğinde tüm
neşesi bir anda yok oldu. Gördüğü şeyden rahatsız olmuştu. Soğukkanlılığını koruyarak
tamamen profesyonel bir şekilde ifadesini toparladı, duvardaki diğer bir monitörden önce
müziği kapattı.
Müziğin kapandığını duyan Zeynep, ana sayfasında kendisiyle ilgili ‘Zey Milano’yu
fethetti!’ başlığı bulunan gazeteyi indirdi. Can şaşkınlığı üzerinden atıp karşısındaki sanki
birkaç saat önce seviştiği kadın değilmişçesine, toplantı salonunu terk eden biri edasıyla
hesap sordu, “Günaydın!?” diyerek.
Zey elindeki gazeteyi katlayıp cinselliğinin ve Fi’sinin tamamen farkında gerinirken, “Sana
günaydın! Biliyorsun, ben zaten hiç uyuyamıyorum.” diye pişkin cevap verdi.
Can, mutfağa doğru ilerlerken, aynı televizyon programında yaptığı gibi, umursamazlığını
saklayan bir profesyonellikle, “Şeker gibi aldığın zayıflama haplarından kurtulsan uyku
sorunun kalmayacak.” diye mırıldandı. Duyulup duyulmaması umurunda değildi. O an tek
istediği evinde yalnız olmaktı.
Zey elindeki gazeteyi bırakırken, kinaye ile gülümseyerek, “Şişmanlayıp 80 kilo olunca sen
mi bakacaksın bana?!” diye kıkırdadı. Can, Zey’e cevap vermedi. Kendine kahve
doldururken, bu kadınla yattığına pişmandı. Gece çekici gelen şeyler güneşle birlikte nasıl da
bu kadar adileşebiliyordu. Zey ayağa kalkıp elindeki gazeteyi masanın üstüne koyarken,
ölümcül olmasa da çok güçlü olan tek silahını, güzel vücudunu göstermekten memnundu.
Hatlarını ortaya çıkartan bir profesyonellikte yine gerinirken, “Belki de bakarsın ben haplarla
birlikte modelliği bırakırım, zekasını senden alan ama bana benzeyen çok güzel çocuklarımız
olur.” dedi.
Can kahvesi elinde, Zey’in masaya bıraktığı gazeteyi aldı. İçeriye doğru yoluna devam
ederken ciddi, didaktik ama sertliğini kamufle eden net bir tonda Zey’e, “Ya tam tersi olursa!
Böyle bir riski asla alamayız.” 2 diyerek haddini bildirdi.
Can salonun sonundan koridora giriyordu ki dayanamayıp durdu, kibarlık yapmak için
oldukça yaşlıydı artık. Sakin bir şekilde dönüp, “Anlaşmamızı unutma, güneş doğmadan!” diye
hatırlattı. Zey alışık olduğu bu istenmezliğin kendinde yarattığı hayal kırıklığını kamufle etmek
amacıyla Can’nın özel imzalı futbol formasını güzel vücudundan çıkarırken, “Biliyoruz! Güneş
doğmadan yok olurum bir dahaki sefere! Puf!!” dedi alaycı bir şekilde. Can suratında bayat
gülümsemeyle kafasını sallayıp yürürken karar verdi. Zey’i uzun bir süre görmeyecekti ve bu
tip ziyaretçileri için başka bir ev bulmanın zamanı çoktan gelmişti.
- 5 -
Dudakları daha dolgun olsaydı, burnu daha ince ve biraz kalkık, saçları en az üç kat daha
gür olsaydı, gözünün altındaki torbalar ve morluk hiç olmasaydı, kafatası yuvarlak olsaydı...
İşte o zaman kendisi olabilirdi. Uygun ışıkta, doğru makyaj ve saçla bu efektlerin hepsini
verebilecek kadar tecrübelenmişti artık ama hayatı boyunca hiçbir zaman sadece suratını
yıkayıp sokağa çıkamamıştı. Asla o kadar özgür olmamıştı. Kendisi olabilmek için hep