akilah-azra-kohen-fi

ait olduğu belli olan, yarım bir ağzın dev fotoğrafıydı. Görüntünün hemen yanında daha küçük
ama belirgin bir şekilde programın ismi ‘Vizyon Terapi’ yazılmış ve kanalın logosu sağ alt
köşeye iliştirilmişti. Dev panonun üstündeki bu reklam, programı daha da çekici ve gizemli
hale getiriyordu. Bu gülümseme, yaramazlıklarına katılmakta büyük keyif alacağınız bir
adamın gülümsemesiydi ve sizi milyonlarca kişinin seyrinde terapiye davet ediyordu. Hep
birlikte yaramazlık yapmanın kutsandığı bir yer gibi parlıyordu şimdi bina.
Bilge binaya vardığında, zaten normalde abartılmış güvenliğin, çok sayıdaki ünlü konuk
nedeniyle iki katına çıktığını fark etti. Önüne gelen her güvenlik görevlisine kendisinin de
ekipten biri olduğunu anlatmaya çalıştıysa da henüz kartı yoktu ve içeri girmek için yaklaşık
yarım saat güvenlik prosedürlerinin yapılmasını beklemeliydi. İçeri girebildiğinde ise
dışarıda geçirdiği sıkıcı yarım saatin ve oraya varmak için otobüste harcadığı zamanın,
girdiği testin, hayatında yaşadığı şansızlıkların artık hiçbir etkisi kalmamıştı üstünde. Çünkü
bir bütünlük içinde ahenkle çalışan yaklaşık 250 kişiden biri olabileceğinin olasılığı bile
hayatını anlamlı kılmaya yetmişti. Stüdyo muhteşemdi, dekor değiştirilmemiş ama izleyicilere
ayrılan alan dört kat genişletilmişti. Tüm çalışanlar kırmızı giymiş ama her birinin boynunda
farklı renklerde fularlar takılmıştı. Bilge kısa bir sürede fularların ekipleri birbirlerinden
ayırmak için takıldığını anladı. Setçiler siyah fular, ışıkçılar turuncu, yönetmen beyaz,
yönetmen yardımcıları sarı... Kendi fularının ne renk olacağını düşünürken kendisine
seslenildiğini fark edip irkildi.
Yıllardır mezbahada çalışıyormuşçasına duygusal yoksunluk içinde bir ifadesizlikle
Bilge’ye seslenen Kaya biraz şaşırmıştı, işe yeni başlayacak birinden çok, kurban edilmek
üzere kendi isteğiyle bir kuzu gibi mezbahaya gelmiş olan kızı görüyordu karşısında. Bu kızı
Can’ın dersinden hatırlıyordu. Ödev sattığı için öğretim görevlileri arasında konuşulan kızdı
bu. Kısa, kuru, parlamayan, yoksun, asla kadın olamayacak bir kız. Kızın gönüllülüğü değil,
özelliksizliğiydi kendisini şaşırtan. Can Manay’ın etrafında bu kadar özelliksiz bir kadın hiç
görmemişti. Kadınlar işleri ne olursa olsun Can Manay’ın etrafındalarsa ya çok güzel, ya çok
zengin ve hasta, ya yatakta çok iyi, ya da çok ünlü olurlardı. Can Manay’ın kendisine bu kadar
özelliksiz bir kızı seçmiş olması işte bu yüzden şaşırtıcıydı ve de biraz ürkütücü. Can böyle
bir kızı etrafına bir tek şey için yanaştırırdı, etrafı temizletmek. Bugüne kadar bu temizlik işi
hep Kaya’ya ait olmuştu ve şimdi ilk defa gerçek bir aday ortaya çıkmış, başına geleceklerden
habersiz tam karşısında, etrafında gördüklerinden büyülenmiş bir teslimiyette duruyordu. Kaya
kıza hem acıdı hem de salaklığından tiksindi. Kendi gençlik yıllarını hatırlatıyordu bu kız ona,
gençkenki salak görünüşü Can Manay’ın elinden geçince onu magazin gazetelerinin önemli bir
objesi haline getirecek kadar değerlendirmişti ama kendisine verilen bu asılsız değerin
boşluğu, içinde kanserli bir hücre topluluğu gibi büyürken hayatı küçülmüş ve bugün artık
işinden başka hiçbir şeyi olmayan biri olmuştu. Gizem’in gidişi geldi aklına, hayatının en
büyük hatasını yaptığından habersiz nasıl da bırakmıştı kontrolü Can’a, şimdi net bir şekilde
görebiliyordu artık, babasının yerine koyduğu, taptığı bu adam Kaya’nın hayatını feda
edivermişti sadece hizmetini alabilmek için. Her şeyin bir bedeli vardı, istenmeyen şeylerin
bedeliyse çok daha ağırdı.
Bilge’nin kendisine sessizlik ve sabır içinde bakmaya devam etmesi de ilginçti. Kız adını
duyunca Kaya’ya doğru dönmüş ve uslu bir köpek gibi yanına gelip durmuştu. Kızın sessiz bir
şekilde, Kaya’yı hiç rahatsız etmeden kafasının içindeki yolculuğunun bitmesini saygıyla