akilah-azra-kohen-fi

internetten inceleyerek geçirmişti. Şimdi kendisiyle alakası olmadığını görmek tatsız bir
şeydi. İşte buydu onu rahatsız eden şey, kendi kendine gelin güvey olmuş gibi hissetmesi.
Can, Duru’nun şarabını koymak üzereydi. Duru, kendini küçük düşmüş hissediyordu.
Rahatlaması gerekirken niye şimdi morali bozulmuştu? Bu hissi kafasından atmak için adamın
dağınık saçlarına baktı, ne kadar sıradandı. Deniz’e baktı, Deniz gibi su Tanrısı görünümünde
birinin yanında kimdi ki bu adam? Kendini şanslı hissetmesi gerektiğini düşünerek döndü
doldurulan kadehine. Can Manay kadehini kaldırıp, “Sahip olduklarımıza!” dediğinde hepsi
kaldırdı kadehlerini. Herkes gülümseyerek yudumladı şarabını. Deniz sevgiyle baktı Duru’ya,
göz kırpıp gülümsedi. Duru, Deniz’e kocaman gülümseyerek kafasındaki tüm düşüncelerden
sıyrılırcasına derin bir nefes aldı. Tam kadehini yerine koyacaktı ki, Can hâlâ elinde tuttuğu
kadehi yine kaldırıp, “Ve sahip olacaklarımıza!” dedi.
Koymak üzere olduğu kadehi, ayıp olmasın diye hemen yeniden kaldıran Duru, kadeh
kaldıran Can olduğu için ona baktı. Ve işte o an göz göze geldiler.
Can’ın siyah derin gözleri Duru’nun bal rengi, içinde yeşil adacıklar olan hareli gözleriyle
çarpıştı. Can şarabından ikinci yudumu alana kadar ayırmadı gözlerini Duru’dan. Duru’nun
aniden hızlanan kalbi, bir anlık aptallıkla da olsa Can’a bakmaya devam etmesine neden oldu.
Duru hemen bu bakışı diğerlerinin de fark edip etmediğine baktı. Deniz çoktan tabağına konan
istiridyelere dalmıştı ama Arzum dimdik Duru’ya bakmaktaydı. Duru hızlanan kalbinin
suratında yarattığı kızarıklığı bastırmak istercesine beceriksiz gülümsedi Arzum’a. Arzum
gözlerini kısarak gülümseme olup olmadığı tartışmaya çok açık olan bir şekilde dişlerini
gösterdi Duru’ya, bu bir gülümsemeydi. Duru kafasını kaldırmadan tabağındaki yemeğe
döndüğünde tek bir soru yankılanıyordu içinde: Can Manay n’apmaya çalışıyordu? Aşağılık
pezevenk diye düşündü. Eline çatalı aldığında kafasını bir daha hiç bu tabaktan kaldırmamaya
karar verdi. Can Manay’dan kendisine akan bu enerjinin kaynağı neydi? Adamın aşık olduğu
kadın buradaydı. Niye böyle hissediyordu? Kafasını kaldırıp Deniz’in gözlerinde rahatlamak
istedi ama Deniz o sırada Arzum’un konuşmasını dinliyordu. Kız istiridyedeki kolesterolün
kaç günde vücut tarafından tolere edildiğinden bahsediyordu. Can Manay’a döndüğünde yine
göz göze geldiler. Can’ın suratındaki ciddi ifade ve bakışlarındaki erkek, tereddüt etmeden
dümdüz kendisine bakıyordu. Sanki bir şey anlatıyordu. Duru kaşlarını öfkeyle çatıp
bakışlarını tabağına çevirirken, Can’ın etkileyici sesinin kendisine hitap ettiğini duydu. Can,
“İyi misin Duru?” dediğinde, Duru ona bakmamaya çalışarak kafasını sallayıp ağzına koca bir
çatal salata tıktı, kafasını iyiyim anlamında sallarken yemeğine döndü. Can hâlâ kendisine
bakıyordu. Duru kafasını kaldırıp Deniz’in bu bakışı fark edip etmediğine baktı. Deniz
yemeğini yerken, Arzum’un omurgadaki kaymanın çocukluk döneminde başlamasıyla ve bu
yüzden dik durmanın önemiyle ilgili konuşmasını dinliyordu. Arzum’a baktığında, kızın dik
durmanın önemini anlatırken duruşuyla nasıl durulması gerektiğini gösterdiği sırada, yansıttığı
güzelliğini fark etti. Arzum dimdik, ince vücudunu yan çevirmiş ve tüm zarafetiyle sırtı açık
elbisesinden omurgasını sergiliyordu. Dik durmayı alışkanlık edinmiş mükemmel bir
omurgaydı bu. Deniz, kızın duruşunu inceledikten sonra Duru’ya döndü ve Arzum’un
güzelliğinden hiç etkilenmemiş bir halde gülümseyip, “Duru balerindir, duruşlardan asıl o
anlar.” dedi Duru’ya göz kırparak.
Duru lafın kendisine geçtiğini görünce heyecanlandı bir an, istem dışı dönüp Can Manay’a
baktı ama Can, Arzum’un güzel vücudunu inceliyordu şimdi de. Bir an öfke hissetti, biraz önce