akilah-azra-kohen-fi

temiz tutmaya taktığı için lavman yaptıra yaptıra bağırsak kanseri olmasına benziyor. Bağırsak
bok için dizayn edildi, yaşadığımız bu şeyse bizim için. Savaşmak yerine anlasak,
sakinleşsek. Habire geleceği ya da geçmişi düşünmeden, geleceğe yatırım için savaşıp
geçmişin kayıpları için intikam naraları atmasak, sadece anı yaşasak... Cennet böle bi yer
olmalı. Sadece o anın var olduğu bi yer ya da an.”
Can, binanın arka yoluna girdiklerini fark edince sustu, aslında söyleyecek başka bir şeyi
de yoktu, söylediklerinin bir anlam ifade edip etmemesi de umurunda değildi. Kendini
dinlemeden konuşmuştu ve bir süre kendini dinlemeden konuşacaktı, kendinden arınmış her
adamın yapacağı gibi.
Binaya girdiğinde büyük bir saygıyla karşılandı her zamanki gibi ama bu sefer insancıl
yanını göstermek için insanlara hal hatır sormak zorunda hissetmedi kendini, suratındaki
tatminkar gülümsemeyle insanların bakışlarından süzülüp geçti. Bıraktığı etkinin farkında,
suratındaki yarım gülümsemeyle tamamen kendisiydi. Can Manay’ın kimliğini aldı-ğından beri
bu kadar kendisi olmamıştı. Bu çok tehlikeliydi. İçindekini üstüne giymek, sonra çıkarmakta
çok zorlanacağı bir şeydi ve şimdi tüm korkulardan ayrışmış, içindekine teslim olmuştu.
Gülümsemesinde farkındalık, bakışlarında ancak bir dehaya ait olan bir delilik vardı, sıradan
insan bunu ihtişamlı bir karizma olarak algılardı ama aynı deliliğe birazcık sahip herkes için
bu bir meydan okumaydı.
Stüdyodan içeri girdiğinde kraliçelerine yaranmak için tüm benlikleriyle kendilerini adamış
arılar gibi çalışan bu insan topluluğuna dikkatlice baktı. Ne kadar da adanmıştılar! Kim
kendini adayacak kadar daha üstün tutabilirdi herhangi bir şeyi? Birilerine sadece zaman
geçirtmek için çekilen dandik bir programı her şeyden üstün tutarak aralıksız çalışan,
hayatlarını, en kötüsü de bu paha biçilmez anları feda eden salaklar diye düşündü.
Farkındalıktan yoksunluk sarmıştı her yeri. Farkında olmayan milyonlarca insan yaşıyordu bu
gezegende. Kim olduklarının, ne istediklerinin, onları neyin mutlu ettiğinin, neden
tiksindiklerinin farkında olmayan insanlarla dolu bir dünya ve bu insanların arasından özenle
seçilmiş bir grup, en iyileri, saatler sonra yayınlanacak programın mükemmelliği için
buradaydılar. Girişteki resepsiyonist kız dışında kimse fark etmemişti Can Manay’ın
geldiğini. Normalde Can’ın arabası otoparka girmeden hazır olurdu herkes ama bugün Can
haber verilmesini istememişti.
Hayatın doğal akışı içinde var olmak istiyordu. Parmağıyla sempatik bir şekilde, “şşt”
diyerek sessiz olmasını işaret etti resepsiyonist kıza, kız kızararak kıkırdadı. Can istese o an,
o resepsiyon masasının arkasında alırdı bu kızın bekaretini, kızın aşktan kızaran yüzü ve
kıkırdaması bunu söylüyordu Can’a. Stüdyonun içine doğru ilerledi, sahne bölümüne doğru
yürüdü. Çalışanlar Can Manay’ın gelişinin anons edilmesine o kadar alışmışlardı ki,
yanlarından geçen adamın kimliğini sorgulamadan işlerine devam ettiler. Can kendini
görünmez gibi hissederek sahneye tırmandı, ses ekibinden genç bir asistan gördü ilk Can
Manay’ı, sahnenin tam ortasında dikiliyordu. Ellerini şaklattı iki kere ama kimse dikkat
etmedi, ses asistanı yanına koştu elinde bir interkom kulaklığıyla ama Can kulaklığı istemedi,
ellerini kulaklığın mikrofonuna yakın tutarak şaklattı iki kere. Kulaklarında yankılanan iki
patlama sesinin hangi merkezden geldiğini anlamaya çalışan stüdyo ekibi nerdeyse aynı anda
denecek yakınlıkta, Can Manay’ın sahnedeki varlığını fark ettiler. Çalışanlar arasında aniden
yükselen uğultu, Can’ın işaret parmağını yarım gülümsemesine götürüp, “şşşt” diye