akilah-azra-kohen-fi

Lokmaların arkasına saklanır olmuştu. Deniz her şeyin yolunda olduğunun onayını aldıktan
sonra Can Manay’a bakıp gülümsedi ve hemen Arzum’a, “Ee Arzum neler yapıyosun?” dedi.
Arzum çatalının ucuna aldığı küçük lokmayı güzel dudaklarını uzatarak çiğnemeye başladı ve
lokması bitince, “Önümüzdeki ay başlayacak yeni bir programın moderatörlüğüne
hazırlanıyorum. Heyecan verici. Aslında biraz gizli ama size biraz anlatayım.” dedi. Herkes
ilgiyle Arzum’u dinlemeye hazırlandığında, vücut dili güzelliğini yansıtmada ustalaşmış
Arzum bir kuğu gibiydi. Haber öncesi kuşakta, yarım saatlik bir programda ülkenin çok
ciddiye alınan iki köşe yazarının yanında, güncel olayların trajikomik yanlarından
bahsedecekti program. Formatı başka bir ülkeden alınan program, her konu arasında masanın
üzerine çıkıp dans eden güzel kızlarla donatılmış olmasına rağmen, ciddiyetinden bir şey
kaybetmeyecek şekilde tasarlanmıştı. Arzum program için kendisine, ekonomi üzerine yaptığı
master nedeniyle teklif getirildiğini ve modellik işlerine devam ederken eğitimini
aksatmamanın ne kadar önemli olduğunu anlatırken, sadece güzel değil aynı zamanda çok da
akıllı olduğunun altını çiziyordu. Programın kendisine teklif edilmesinin asıl nedeninin,
programdaki köşe yazarlarından biriyle ve sadece cinselliğe dayanan ilişkisi olduğuna asla
değinmedi. Ne de program yapımcısına ofiste yaptığı muhteşem oral seksten.
Arzum konuşmasının sonuna doğru, Duru’ya dönüp, “Suratın çok tanıdık geliyor, sen ne
yapıyorsun? Pardon Derya mıydı? İsimleri aklımda tutmakla zorlanıyorum, insan çok kişi
tanıyınca isim sağırı oluyor.” dedi.
Duru bir anda konunun kendisine geçmesinden şaşkın, toparlanıp net bir şekilde,
“Balerinim.” diye açıkladı. Daha fazla konuşacak şeyi olsun isterdi ama yaptığı tek şey dans
etmekti ve ekleyebileceği başka hiçbir şey yoktu. Can Manay’ın suratını görmeyi çok istese
de, önce Arzum’a, sonra Denize’ e bakıp önündeki salatadan biraz daha tabağına koydu.
Salata yemekten şişmişti.
Arzum anaç bir tavırla şaşırarak, “Ciddi misin?! Peki o kadar mı?” dediğinde, Duru
duyduğundan emin olmak için Arzum’a baktı. Ellerini dirseklerinden masaya dayamış bakan
bu kadının cevap beklemesi ilginçti. Küçümsemeyle ilişkili her duyguyu iyi bilirdi Duru,
çünkü genelde kendisinin gayriihtiyarî bir şekilde çevresine karşı hissettiği bir duyguydu bu.
Elinde değildi çünkü basbayağı üstündü içinde yaşadığı toplumun genel insan kitlesinden.
Şimdi, küçümsendiğini hissetmek sinirini bozsa da, bozulduğunu belli ederek bu zevki bu kıza
tattırmayacaktı. Ağzındaki lokmayı çiğnerken, “Ciddiyim. Niye ki?” dedi umursamazlığının
anlaşılmasına özen gösteren bir tonda.
Arzum bu tip soğuk savaşlara hazırlıklıydı. Can’la bu kızın arasındaki şeyi sezmişti ama
kızın ne kadar konuya vakıf olduğunu kestirememişti, şimdi biraz kaşıyıp kendi teratorisini 21
çizmeye karar vermişti. Eline aldığı şarabından bir yudum almadan önce, “Dans çok eğlenceli
olabilir ama insanın tüm hayatını böyle bir eğlencenin üstüne kurması biraz zorlama değil
mi?” dedi, gülümseyip şarabından bir yudum aldı.
Duru elindeki çatalı bırakıp tamamen Arzum’a döndü ve tartışmaya hazır bir şekilde
konuşmak için ağzını açtı ama Deniz ondan önce davranmıştı. Kaykıldığı yerinde elinde
şarabı, sakince, “Sen Duru’yu hiç dans ederken seyrettin mi?” diye sordu Arzum’a.
Arzum, soruyu soranın savunmaya geçen bir erkek arkadaş olmadığını Deniz’in suratındaki
rahatlıktan anlayınca, hayır anlamında omuzlarını silkti. Can, Duru’nun yarı açık kalan güzel
ağzına ve çatılmamak için zorlanan kaşlarına bakınca, Duru’nun saf tepkiselliğine kendi