akilah-azra-kohen-fi

dikkatle baktı Bilge’ye ama Bilge kafası önünde bekleme pozisyonundaydı. Fark edilmek ya
da fark edildiğini fark etmek istemedi. Zeynep geldiğinde ayakları gerçekten ağrımaya
başlamıştı. Bilge sakin bir şekilde, “İyi günler.” diyerek karşıladı Zeynep Hanımı ve
Zeynep’in elindeki koca koca dört dosyayı masanın üstüne yerleştirmesi için hemen ona
yardım etti. Zeynep dosyaları elinden boşalttıktan sonra, “Sana kontrat verildi mi?” diye
sordu. Bilge hayır anlamında başını sallayınca, hemen çekmecesinden kontratı çıkardı,
uzatırken bir an durakladı. Ayağa kalktı, dikkatle Bilge’nin yüzüne ve gözlerine dikkatle
bakıp, “Gözlükler biraz ağır değil mi?” dediğinde, Bilge devasa göz bebeklerinin fark
edilmemiş olmasından rahatlamış, “Rahatlar.” derken hayır anlamında kafasını salladı.
Elindeki kontratı açtı. Kontrat, Can Manay’ın asistanlığını yaptığı süre boyunca, etrafında
tanık olduğu her şeyle ilgili yapabileceği herhangi bir yorumun nasıl başını belaya sokacağı
üzerine zeki avukatlar tarafından hazırlanmıştı. Bilge hızla okuyup, tereddüt etmeden dört
sayfalık kontratı imzaladı.
Bu tereddütsüz imza Zeynep için özellikle değerliydi, deneyimi ona, daha bu ilk imzada
tereddüt edenlerin asla güvenilmez olduklarını ve iyi dayanamadıklarını göstermişti. Bilge’ye
görev tanımını anlatan küçük kitapçığı verirken, “Yapman ve yapmaman gerekenler burda!
Ezberle ve asla kitabın dışına çıkma. Senden inisiyatif kullanmanı ya da herhangi bir konuda
karar vermeni istemiyoruz, bunu unutma! Can sana ikinci kitabı verene kadar bu kitapta yazan
her şey senin bu ofisteki hayatın!” dedi.
Bilge hissettiği şaşkınlığı gizleyip kitabı hemen açıp okuma ihtiyacını dizginleyerek teslim
aldı kitabı. 25 sayfalık A5 boyutlarında, kapağı asetatla kaplanmış bir kitapçıktı bu.
Kapağında ‘CM El Kitabı’ yazıyordu. CM’nin Can Manay anlamına geldiği belliydi. Kim
kendi adına bir el kitabı yazardı ki? Narsisizmin doruklarındaydı bu adam. Acaba ikinci
kitabın adı da aynı mıydı? Zeynep’in konuşması kafasındaki düşüncelerini dağıttı. Zeynep
kısaca bu kitabın daha önce kendisine verilmesi gerektiğini ama ufak değişiklikler ve
Kaya’nın ani ayrılışı yüzünden birçok şeyin aksadığını anlattı Bilge’ye. Bilge sessizce
dinledi. Zeynep, Bilge’ye kendisini takip etmesini işaret edip bir alt kata inerken, Can Manay
aksini belirtmediği takdirde 8.30’da işte olması gerektiğini, iş bitiminin Can Manay’ın
haftalık programına göre belirlendiğini, bazen akşamüstü 4’te bazense gece yarısı 4’te işten
çıkabileceğini ve bazen de hiç işe gelmesi gerekmediğini anlattı. Odaya vardıklarında Zeynep
her katta ve köşede bulunan kameraların varlığından söz ediyordu. Binanın arka tarafına bakan
küçük ama şık bir odaydı burası. Sırtı cama dönük şekilde yerleştirilmiş beyaz, sade bir masa,
beyaz bir ofis sandalyesi, masanın üstünde beyaz bir telefon ve hemen masanın önünde sırtı
duvara dayalı tek kişilik, beyaz deri bir koltuk vardı. Zeynep kısaca odanın, asistanlığının
birinci aşaması boyunca Bilge’ye tahsis edilmiş olduğunu anlattı. Ancak ikinci aşamaya
geçtiğinde Can Manay’la aynı kattaki odaya geçeceğini söyledi. Bilge içindeki meraka yenik
düşerek, “Kaya kaçıncı aşamadaydı?” diye sordu. Zeynep, “Kaya’nın vardığı yere kimsenin
gelebileceğini düşünmüyorum. Sen şimdi kitabı oku ve sonra haftalık programı almak için
yanıma gel, telefonun çalarsa cevap ver.” deyip odadan çıktı.
Bilge hiç zaman kaybetmeden açtı kitapçığı. İlk sayfada ‘CM Deneyiminde Hayat’
yazıyordu. Sayfanın tam ortasına konmuş tek bir paragraf vardı burada. Bilge okudu:
“Hayat, sadece hissettiğindir. Hissettiğini şekillendirmek senin elindedir. Yaşadığın
deneyimler hissettiğin şeye şekil verir ama neyi yaşayıp neyi reddedeceğini seçmek senin