akilah-azra-kohen-fi

Deniz ilk defa, kendisine zarar vermeden, yitmeden, sadece müzik yapamadığı için, sadece
dans edebilen Duru’yu kıskandığını hissetti. Yorgundu. Tek istediği kendi keşfettiği bu
düşünceden uzaklaşıp konuyu değiştirmek, biraz nefes almaktı. Bu düşünce Pandora’nın
Kutusu’nun anahtarıydı onun için.
- 16 -
Can eve taşınalı bir hafta olmuştu. Evi satın aldıktan sonra evin planlaması dahil, eski eve
ait her şeyi tamamen değiştirmişti. Evi dizayn ettirirken bir konuda çok dikkatli olmuştu ki bu,
yan bahçeyi birçok açıdan görebilen, uzaktan kumandalı güvenlik sistemiydi. Bu sistemin
merkezi Can’ın yatak odasından geçişi bulunan küçük bir odadaydı. Evin yeniden inşası
yaklaşık iki ay sürmüştü. Duru’yu görmekteki arzusu o kadar büyüktü ki, sonraları sosyetede
bir akım haline gelecek bir gelenek bile başlatmıştı bu arada. Ev inşaat halindeyken, evin
duvarlarının yıkıldığı günün gecesi, şantiye halindeki evde çok başarılı bir parti vermişti.
Duru’nun turnede olduğunu davete yalnız gelen Deniz’den öğrendiğinde yaşadığı hüsran
görülmeye değerdi. Gerçi görülemeyecek kadar içinde bir yerlerde oluşan bir fırtınaydı bu
daha çok. O gece kendi partisinden ilk ayrılan o olmuştu, bu da bir ilkti Can için. Bir süre
sahilde tek başına yürümüş, işin komik yanı, evine varana kadar gece sokakta kendini tanıyan
bir kişiye bile rastlamamıştı. Hüzünlü ama güzel bir geceydi.
O gecenin anısıyla hafif gülümseyerek asma kat şeklinde yeniden dizayn ettirdiği yatak
odasının merdivenlerinden aşağıya inerken, önünde 180 derecelik açıyla bahçeyi kucaklayan
salona baktı. Güzeldi. Her köşesi Fi’ye uygundu. Bahçenin Japon tarzındaki peyzajı, evi
bulunduğu çevreden tamamen koparan bir etki yaratıyordu. Bu salonda bir kere oturduktan
sonra yerinizden kalkmak epey zorlayıcı olabilirdi, çünkü her şey geleni o evde tutmak üzerine
tasarlanmıştı. Bahçe, salonun sanki perdesiydi. Huzur dolu orta büyüklükteki salon, umut
vadeden bahçeyle sevişiyordu. Bahçe dış dünyayı tamamen dışarda bırakarak evi sarıyordu.
Evin yerleri gerçek tikten yapılmış, tatlı, orijinal bir kahverengiydi. Tik ağacının doğal
rengi korunmuş, üzerine sadece koruma amaçlı bir vernik atılmıştı. Yerlerin tek, düz parça
halinde döşenmesine önem vermişti Can çünkü kesik kesik kısa parkeler, yukarıdan
bakıldığında evdeki Fi dengesini bozabilen bir görüntü oluşturabilirdi. Can bu evde kaldığı
gecelerin sabahında, yatak odasından çıktığında salonun kuşbakışı görüntüsü, güne
başlamasını kolaylaştıracaktı.
Bu çok tatlı kahverengi zeminin üstüne konulmuş krem rengi, geniş köşe koltuk ve hemen
karşısında duran turuncu ikili koltuk, olabilecekleri en huzurlu yerde duruyor gibiydiler.
Ortada duran büyük kare sehpanın üzerinde kitaplar vardı, Can’ın çoktan okuyup bitirdiği ama
önemsediği insanların okumasını istediği 12 kitap. Evin bahçeye açılan cam kapıları tavandan
yere kadar dizayn edilmiş, yansımayan camlar özellikle seçilmişti. Dışarda hava durumu ne
olursa olsun camdan kendi yansımanızı görmek yerine net bir şekilde bahçeyi görürdünüz.
Bahçeye açılan bu cam cephe istendiğinde katlanarak üst üste biniyor ve bir köşede
toplanabiliyordu. Evi bahçeyle birleştirmek için tek yapmanız gereken bir tuşa basmaktı,
başka bir tuş da camların ışık geçirmez bir şekilde perde görevi görmesine yarıyordu. Can evi
hiç pazarlık dahi yapmadan 400 bine satın almıştı, bugün satsa, içindeki tüm teknolojiyle
birlikte ev en az üç milyon ederdi. Can Manay’ın böyle bir ev yaptırması bölgede bulunan