akilah-azra-kohen-fi

köşeden kalkıp Özge’ye yakın olan diğer köşeye oturdu. Şimdi birbirlerine çapraz şekilde
konumlanmışlardı. Poposunun ucunda, sanki her an fırlayıp kalkacakmış gibi oturan Özge’nin
aksine, Sadık koltuğa iyice yerleşmiş ve hatta biraz kaykılmıştı bile. Ben de onun kadar zengin
olsam bu kadar rahat olurdum belki diye düşündü ama hemen düşüncesini düzeltti, zenginlik
değildi Sadık’a bu rahatlığı veren cazibesiydi. Sadık oturduğu yeni köşeden eve bakarken
Özge bakışlarını Sadık’a dikmişti ve hiç konuşmadan öylece durdular, ta ki Sadık, “Yalnız mı
yaşıyorsun?” diyene kadar.
Özge normalde bu soruya hayır olarak cevap vermek isterdi, bu adam daha önce onu
öpmeye kalkıp aşağılamıştı, kim bir kaç dakika önce tanıştığı birini öpmeye kalkardı ki,
resmen saygısızlıktı bu, Özge’ye kendini çok ucuz hissettiren bir saygısızlık. Şimdi ilk defa,
bunun bir saygısızlık değil de sapıklık olabileceği olasılığı geldi Özge’nin aklına. Bugün de
böyle bir durum olmaması için tetikteydi Özge, en ufak bir teşebbüste kendini apartmana
atacak ve kapıyı Sadık’ın üstüne kilitleyip polis çağıracaktı. Evinin anahtarlarının ağırlığını
ceketinin cebinde hissedebiliyordu, tek yapması gereken kapıya doğru hızlı bir hamleydi.
Sadık sorduğu sorunun cevabını beklerken Özge’nin duraksamasını anlamaya çalışarak
dikkatlice baktı Özge’ye, kızın gözü bir an kapıya kaymış, sonra kendisine dönerek evet diye
cevap vermişti. Sadık Murat Kolhan istediği her kişi hakkında istediği bilgiye sahip biriydi ve
yalan söylemenin bir anlamı yok diye karar vermişti Özge. Donuk ama karşısındakine borçlu
hisseden bir ifadeyle, “Benimle ilgili her şeyi bildiğinize eminim, niye hemen neden burada
olduğunuzdan başlamıyorsunuz?” dedi.
Sadık konuya hemen girilmesinden rahatlamış, oturduğu yerde ayaklarını yere uzatarak, “İki
şey için. Birincisi dergiyle ilgili...” Özge, Sadık’ın ağzından çıkabilecek her türlü hakarete,
saldırıya, tepkiye hazırlıklı, nefesini tutup kafasıyla onayladı. Sadık onaylamanın ardından
bakışlarını hiç Özge’den kaçırmadan, “İlk sayı satışları çok başarısız, bunun nedenini
düşündün mü?” diye devam etti. Özge, bir probleme teşhis koymaya çalışan bu adamın
yaklaşımına şaşırdı, yenilgiyi çoktan kabul etmiş ve hesabını soran bir adam görmeyi
bekliyordu ama karşısında kendisine aynı tarafta olduklarını hissettiren biri vardı. Bu hissin
ardından aniden gelmesi olası hakaretlere hazır, temkinli bir şekilde dinlemeye devam etti.
Sadık’ın erkek enerjisinin konuyla ilgili konuşurken nasıl da profesyonelleşip bir iş adamı
enerjisine dönüştüğünü görmek rahatlatıcıydı, gardını unutturan, tamamen işle ilgili bir
konuşmanın işaretiydi bu. Kafasını evet anlamında sallayıp, “Siz devam edin lütfen.” dedi.
Sadık, iç cebinden çıkardığı tek parça kağıdı Özge’ye uzatırken, “Burada ülkenin en kapsamlı
dağıtımcılarının listesi var, bu şirketlerden 6 tanesi bana ait ve aramızdaki şeyin...iş
anlaşmasının ortaya çıkmasını engellemek için benim şirketlerim sizin dağıtımınızı
üstlenmedi. Şimdi, geri kalan sekiz şirket niye sizi kabul etmedi öncelikle bunu bulmalısın.”
diye konuştu. Özge elindeki kağıda dikkatlice bakarak, “Yanılıyorsunuz. Dergiyi bunlardan
biri dağıttı, daha doğrusu kaybetti, sonra bulduk. Beş numara Işık A.Ş.” diye cevap verdi.
Sadık, Özge’nin kendisine geri uzattığı kağıda hiç bakmadan katlayıp cebine koyarken, “Kayıp
mı oldu?” diye sordu. Özge karakoldayken Sadık’ın yardımcısına durumu anlatmıştı ve
Sadık’ın da haberi olduğunu düşünmüştü ama Sadık’ın mimikleri ve sorusu haberi olmadığı
yönündeydi. Özge ateşinin yükseldiğini hissederken halsiz bir şekilde, “Bilginiz yok mu?”
diye sordu. Sadık duygusuz, net ve emrivaki bir sesle, “Anlat.” dedi. Üzerindeki ceketin
ateşini daha da yükselttiğini hissetti Özge çünkü üşümeye başlamıştı, ateşinin yükselmemesi