akilah-azra-kohen-fi

irinci sorunun yanlış ağaç tüketimi olduğunu düşünüyorum ve beş soru için üç kağıt
harcanması bana çok anlamsız geldi, oradaki boşluğu anlamlandırabilmek için büyük yazarak
doldurmak zorunda hissettim, amacım rahatsızlık vermek değildi.” dedi.
Zeynep gıcık olmakla anlamak arasında gidip geldi. Can’dan çok alışıktı böyle
hazırcevaplılıklara. Kızın bilgisini kullanma şeklinden etkilenmişti, yüzeyini kazıyıp altından
çıkanı görmek istedi. “Niye psikoloji okuyorsun?’’ diye sordu.
Bilge tereddütsüz, “İhtiyaçtan.” diye cevap verdi. Zeynep, “İhtiyaçtan mı? Ne demek şimdi
bu?” diyerek cevap bekledi. Bilge sakin bir şekilde, ukala gözükmemeye özen göstererek,
“Hayat koşullarım psikoloji bilimini benim için bir ihtiyaç haline getirdi. Otistik bir kardeşim
var, şizofren bir annem vardı. Şizofreni kalıtımsaldır da, psikolojinin geleceğimi kendi
kontrolümde tutabilmek için bir ihtiyaç olduğunu düşünüyorum. Umarım yanılmam.’’ diye
cevap verdi.
Hem kızın açık sözlülüğü, hem içinde bulunduğu ağır koşullar, hem de ihtiyacını bu kadar
net açıklaması etkileyiciydi. Kızı, ilk defa görmüş gibi süzdü. Can’ın bu kızda ne bulduğunu
aradı, neden davet göndermişti? Sessiz, robotumsu bir hali vardı kızın, kendisine samimi biri
gibi duruyordu. Az bulunan bu kalite, böylesine deforme olmuş bir dünyada zor koşullarda
çok işe yarabilirdi. Kıza oturması için karşısındaki koltuğu gösterirken ses tonunda artık
sempati vardı, “Ne içersin? Ben bitki çayı alıyorum.’’ dedi.
Bilge koltuğa otururken saygıyla, “Teşekkür ederim, ben içmeyeceğim. Bana prosedürle
ilgili biraz bilgi verir misiniz?” diye sordu.
Zeynep kızın mesafeli halini itici bulduysa da, bu halin kendi patronluğunu sürekli
hatırlatması gerekmeyecek bir koşul doğurmasından memnun kalabileceğine karar verdi.
Can’ın yılmadan yaptığı, kendi öğrencileri arasından asistan bulma girişimi şimdiye kadar hiç
sonuç vermemiş, tüm iş yine yadigar asistanı Kaya’ya kalmıştı. Şimdiye kadar gelenler
arasından Can bazılarıyla birlikte olup sonra onları işten çıkartmış, bazılarıysa Can’ın
kendileriyle asla birlikte olmayacağını anlayıp işten çıkmışlardı. İki senedir de Can herhangi
bir çağrı yapmamıştı. Bu sefer dört kişi çağırmıştı ve şimdiye kadar gelen üç kişiden ancak bu
kızda ışıltı vardı, diğer ikisi abaza asistan psikolojisinde iki kız çocuğuydu. Telefonla kendi
bitki çayının siparişini verdi ve direk konuya girdi. “Mülakatı benimle yapacaksın. Sana
sorularım olacak. Hazır mısın?” dedi.
Bilge bir an iki zıt duygu arasında kayboldu, endişe ve rahatlama aynı anda doğdu içine.
Mülakatta olma düşüncesi endişe vericiydi çünkü hayatı boyunca birebir ilişki içinde yapılan
hiçbir şeyde başarılı olmamıştı. Başka birinin dahil olduğu her durum zaten bir mülakat
gibiydi Bilge için. Mülakatı Zeynep’le yapma düşüncesiyse rahatlatıcıydı. Yaptığı kısa analiz
sonunda, önemli olduğu halde kendisini olduğundan daha da önemli göstermek için bu kadar
kasan bir kadının arkadaşa ihtiyacı olduğunu düşünmüş, kendisinin asla böyle bir ihtiyacı
karşılamayacağını bildiği için zekaya saygısı olan bu kadına dürüst ve samimi davranmanın
Zeynep için değerli olabileceğini analiz etmişti ve öyle de yaptı. Sohbeti zekasıyla kamçılayıp
dürüstlüğüyle evcilleştirecek, mütevazılığıyla besleyecekti. Sakince, “Eğer cevaplarını
biliyorsam...” diye yanıt verdi Zeynep’e.
Zeynep gözlüklerini çıkardı. Sandalyesinde geriye kaykıldı. Önünde açık duran Bilge’nin
dosyasına bir an bakıp sakin bir tonda, “Gelecekte ne yapmak istiyorsun, planların nedir?”
dedi.