akilah-azra-kohen-fi

ki? Kötü müydü?” dedi. Taksici suratında bir gülümsemeyle, “Yok be abim. Belgin Hanım’dı
de mi? Başta baya heyecanlandı kızcağız, oradan oraya yürüdü durdu, çok komikti. Televizyon
sunucularından, o hoppa kızlardan falan olmadığı çok belli, ne bileyim ben, çok gerçek geldi
bana, hoşuma gitti. Sizin programa da böylesi yakışır zaten.” diye cevap verdi. Yolculuğun
geri kalanında programı düşündü, nihayet başarıyla bitirmişti. Kaya’nın ağırlığına ve
Bilge’nin acemiliğine rağmen her şey planladığı gibi olmuştu, birkaç soru haricinde. Kaya’nın
nihayet resimden çıkması Can’a tarif edemeyeceği bir rahatlama vermişti, en sonunda
hayatındaki gereksiz muhalefetten kurtulduğunu hissetti.
Evin önünde durduklarında, taksi şoförünü uyarmak için miskin miskin kulübeden çıkan
güvenlik görevlisi arka kapıyı açan kişinin Can Manay olduğunu görünce hemen toparlandı.
Yeni evine taşındığından beri görmemişti Can Manay’ı. Can arabadan inip güvenliğe selam
verdi, eve doğru ilerledi. Can Manay’ı takip eden güvenlikçi evin kapısını açarken,
“Havalandırmayı her zamanki gibi ayarladım ve misafirinizi de salona aldım efendim.” dedi.
Can kapıdan girmek üzereydi ki durdu. “Misafir?” diye dönüp güvenlikçiyi sorguladı.
Güvenlikçi Can Manay’ın suratında gördüğü ifadeden tedirgin, “Eti Hanım... Sizi bekliyor”
dedi.
Can içinde hissettiği tedirginliği kocaman bir gülümsemeyle bastırarak kapıdan içeri girdi.
Son dakikada karar vermişti buraya gelmeye ve Eti’nin burada onu bekliyor olması
aralarındaki kopmaz bağı hatırlattı Can’a. Programda Eti’yle ilgili söylediği her kelimede
samimiydi ama bu değerli kadın sevgi kelimelerinden etkilenip ziyarete kalkışacak biri hiç
değildi. Eti en son altı sene önce gelmişti bu eve... Salona uzanan dört basamağı çıkınca,
salonun ortasında üzerine ceketini giymek üzere olan Eti’yi gördü. Onunla göz göze
gelebilmek için basamakların başında durdu, bir bakışı her şeyi nasıl olsa anlatacaktı. Eti
kafasını kaldırmadan ceketini giydi, düğmelerini ilikledi, sehpanın üzerindeki araba
anahtarlarını eline aldı ve nihayet Can’a baktı. Bir terslik vardı. Can, Eti’ye yaklaşırken
Eti’nin kup kuru bir sesle konuşması onu durdurdu. “Burası senin dünyan ve biz sadece burada
yaşıyoruz di mi CAN MANAY!?”
Adının üzerindeki vurgu tokat gibi çarptı Can’ın yüzüne. Can hâlâ sessizdi, kendi
savunmasını oluşturmadan önce neyle suçlandığını iyice anlamayı bekliyordu. Eti aynı kuru
sesle, “Evet, belki de nehrin en güzel manzarası ancak şelalenin en tepesinden görülüyor ama
bir sonraki adım daima düşüştür. Hayatta nerde durduğunu iyi bileceksin, neden orda
durduğunu unutmayacaksın ve asla duruşunu bozmayacaksın!” dedi, yürümeden önce bir
kelime daha etmek üzere ağzını açtı, vazgeçti. Bu vazgeçiş Can’ı daha da sarstı çünkü Eti’nin
gözlerinde hayal kırıklığı vardı. Eti gitmek için kapıya yöneldi, Can’ın yanından geçerken Can
şefkatle Eti’yi kolundan tuttu ama Eti onun konuşmasına fırsat vermeden, “Bizim ailemizde
kim 200 Sokak’ta oturdu?! Şimdi niye bütün bu deşifre!... Bu yolun ne sana ne de bana yararı
var Umut.” dedi ve yürüyüp çıktı evden.
Yaşadığı sarsıntıdan sonra Can Manay’ın tekrar kendi benliğine dönmesi zor oldu.
- 56 -
Devlet balesinde işler karışıktı, zaten kazandığı para da yetmiyordu. Karnını gündelik
olarak doyurabilmesini garantileyen ve ona alışık olduğu özgürlüğü veren bir iş bulabilmesi