akilah-azra-kohen-fi

Anlat.” diye yineledi.
Bilge ne diyeceğini bilemeden duraksadı. Hayatında ilk defa biri onun kim olduğuyla
ilgilenmişti ama daha ötesi, ilgilenen Can Manay’dı. Duymaya değer mi diye meydan
okuyordu. Fikri beğenmezse Bilge’nin hayatını zorlaştırabilirdi. Ama karşısındaki kim olursa
olsun kendi yaradılış fikri savunmaya değerdi. Can Manay acımasız biri olabilirdi ama
kesinlikle salak değildi, o kadar da çekinmemesi gerektiğine karar verdi Bilge. Sonuçta kendi
yerinde kim olursa olsun zor aşardı karşısına çıkan engelleri ama o aşmıştı. Bilge, “Öncelikle
ben doğruyu bilmek adına deneyimi feda etmiyorum, doğru olmayan deneyimi reddediyorum.”
dedi ama Can kaşlarını kaldırıp lafa daldı, “-Vouv!! Doğru olmayan deneyim!!? Bana göre
tüm deneyimler kutsaldır ama sen bir deneyimin doğru olmadığını onu deneyimlemeden nasıl
bilebilirsin? Bazı deneyimler kısa vadede çok yanlış görünebilir ama uzun vadede sana büyük
katkısı olabilir, yani senin şu olduğunu zannettiğin ‘fikri’ daha da etkileyici hale getirebilir.”
Bilge kendini tam istediği gibi ifade edememenin verdiği sıkıntıyı hissetti ama başlamıştı
bir kere, devam edecekti. “Her deneyim bizi daha etkileyici hale getirebilir ama konumuz
etkileyici olmak değil! De mi? En azından benim konum değil. Ben kendim olmaktan
bahsediyorum. Her şeye rağmen, kendi kapasiteni tamamlayarak olman gereken şey
olabilmekten. Hayatta herkesin çok iyi yaptığı bir şey olduğuna inanıyorum. Tek bir şey. Bu
öyle bir şey ki, doğduğunuz andan itibaren içinizde olan, sizinle gelişen ya da kuruyan bir
özellik. Doğallıkla mükemmel yapabildiğiniz bir şey. Kimisi en iyi pastayı yapabilir, kimisi
en iyi su pompasını, kimisi en iyi beyin ameliyatını yapabilir, kimisi de en iyi dansı edebilir...
Her birimizin farklı konularda en iyi şekilde yapabildiği bu bir tek şey, aslında kimliğimizin
merkezidir. Ve biz bu merkezi keşfetmek yerine seyrettiğimiz filmlerin, okuduğumuz
hikayelerin, başarı öykülerinin ya da etrafımızda bize ne yapmamız gerektiğini söyleyenlerin,
aldığımız eğitimin etkisiyle kendi merkezimizden uzaklaşıp bize koyulan hedefe yöneliyoruz.
Aslında bizim olmayan ama bir şekilde yönlendirildiğimiz bu hedefe ulaşmak için sürekli
değişiyoruz kendimizden uzaklaşarak. Bu değişimi de bize ait olmayan deneyimlerle
ediniyoruz. Hedefim sadelik. Benleşmek dediniz, ancak deneyimlerinizdeki sadelik sizi
benleştirebilir. Yoksa benleşmek yerine başkalaşırsınız.”
Can’ı kastederek devam etti Bilge. “Kendinizi düşünün... Gerçi siz iyi bir örnek değilsiniz,
çünkü belki de en iyi yaptığınız şeyi zaten yapıyorsunuz.” diyerek kendini düzeltti. Başarısız
bir örneğin ardından en yakınındaki olasılığa sarıldı. “Ama bir düşünün, mesela şoförünüzü...”
Bilge izin istercesine Ali’ye seslendi. “Pardon, size birkaç soru sorabilir miyim?”
Ali dikiz aynasından Can’a baktı. Ali’nin yerine Bilge’yi, “Sorabilirsin.” diyerek Can
cevapladı.
Bilge ateşli bir şekilde devam ederken Ali’ye, “İsminizi öğrenebilir miyim?” dedi. Ali
kısaca söyledi. Bilge, “Ali Bey, bu dünyaya bir şeyi en iyi şekilde yapabilmek için
gönderilmiş olsaydınız neyi en iyi şekilde yapabilirdiniz?” diye sordu.
Ali düşündü. Soru basit algılanan ama cevap vermek için üzerine ciddi düşünülmesi
gereken bir soruydu. Böyle bir soruyu öylesine cevaplayamazdı. Sıkılarak, “Bilmiyorum. Hiç
düşünmedim.” dedi. Bilge heyecanla, “İşte! Ben de bundan bahsediyorum! Bu soruyu
istediğinize sorun, çok azından cevap alabilirsiniz. İnsanlar kendilerinden o kadar uzaklaşmış
ki, buraya neden geldiklerinin bile farkında değiller. Hele bir de ait olmadıkları bir eğitim
alsınlar, üniversitede falan... İyice kafa karışıyor. Kendileri olmadıkları için sürekli değişip