akilah-azra-kohen-fi

hayatından, yakın arkadaşlarından bahsediyordu. Bu soruları kim hazırlamıştı? Can Manay
gibi bir sosyopat asla kendisiyle ilgili bu kadar bilginin etrafta özgürce gezmesine izin
vermezdi. Kesin bir planın parçasıydı bu, doğal olarak.
Can Manay’ın oyunculuk performansı izlenmeye değerdi. Güya köşeye sıkışmış bakışları,
şaşırması, hüzünlenmesi, coşması... Adamın kendisine ifade ettiği şeyden artık nefret etse de,
çekiciliğinin nedenini net bir şekilde görebiliyordu Özge. Bu program hayat veriyordu Can
Manay’ın karizmasına. Etrafta akıllı adam fazla yoktu, aklını böylesine ilginç kullanan adam
nerdeyse hiç yoktu, Can Manay kendi imparatorluğunda rakipsiz bir Tanrı’ydı.
Elindeki kağıda baktı Özge, yazdıklarını yeniden inceledi. Soruları Can Manay hazırlamış
olmalıydı, zaten soruları hazırlamak için onun hakkında araştırma yapmış olsalar, akıl
hastanesindeki kayıtlara herkes ulaşabilirdi. Elindeki kağıdın bir yerine yazdığı isme baktı
‘Eti - Kadın - Psikiyatrist’. Ne garip bir isimdi. Aklına Can Manay’la ilgili yaptığı
araştırmada bulduğu dosyalar geldi. Dosyaların orijinallerini alamamıştı ama içlerinden iki
kağıdın fotoğrafını telefonuyla çekebilmişti. Masasına gitti, çekmecenin içinde katlana katlana
küçülmüş kağıdı buldu. Büyük bir A4 kağıdının ortasına yamuk bir şekilde basılmış bir
dokümandı bu. Can Manay’la ilk tanışmalarında yanında taşıdığı kağıt şimdi daha da bir
eskimiş, yıpranmıştı. Can Manay adlı bir kişinin akıl hastanesinde kaldığı dönemde
psikiyatrist tarafından değerlendirilmesini gösteriyordu bu kağıt. Özge, kağıdın altındaki
imzaya baktı dikkatle. Karmaşık bir imzaydı bu, baş harfi kocaman bir E olan ve son harfi
küçük bir ‘r’ ile biten ve ortadaki harflerin hiçbiri okunmayan, ikinci harfin ‘t’ye benzediği,
öylesine atılmış bir imza. Bu imza Eti’ye ait olabilirdi. Bu kadını bulup konuşmalıydı ama
bunu nasıl yapacaktı? Can Manay’ın bu kadar övgüyle bahsettiği biri Can Manay’a düşman
olmazdı, ya ilişkileri çok iyiydi ya da kadın çoktan ölmüş olabilir diye düşündü.
Özge, hırsla ayvasını kemirirken hakkında çok az şey bildiği bu adamdan ne kadar da nefret
ettiğini düşündü. Nefretinin tamamını Can Manay’ın kendisine yaptığı haksızlığa
bağlayamazdı, bu nefretin içinde hayal kırıklığıyla sahteliğin karışımından oluşan bir duygu
vardı. Can Manay izlemekten hoşlandığı, yaptığı şeylerle ilham veren biri olmuştu Özge için,
bir hayvana benzetse aslan derdi, ta ki bu kalın imajının altındaki zayıf, çıkarcı ve
samimiyetsiz yaratığı görene kadar. Şimdiyse bir sırtlana dönüşmüştü Can Manay, aslan
taklidi yapan bir sırtlan.
Ama tüm bunlar değildi Özge’nin nefretinin kaynağı, ne Can Manay’ın sırtlanlığı, ne de
Özge’nin kuyusunu kazması... Can Manay’dan nefret ediyordu Özge çünkü kaybedilmiş bir
kaleydi Özge için Can Manay. Kendisi gibi sandığı, aynı kaynaktan çıktıklarını düşündüğü bir
şeyin gerçekte öyle olmadığının duygusuydu bu nefret. Seyrettiği şeyin gerçek olmasını o
kadar çok istemişti, öyle ihtiyacı vardı ki etrafında gerçek bir şeyler görmeye, gerçekliği
böylesine hunharca kontrol eden bir sahtekar baş düşmanı olmuştu. Can Manay’ın
yozlaşmışlığı, üstü en kaliteli kumaşlarla kaplanmış ve çiçeklerle donatılmış bir ölü gibiydi.
Diğerleri almasalar da kokusu geliyordu Özge’ye. O çiçeklerden kurtulup, örtüleri
kaldırmanın bir yolu olmalıydı. Can Manay’ı yere indirip çöküşünü izlemenin bir yolu. Ne
gerekirse, neye mâl olursa olsun bulacağı bir yoldu bu. Ama önce, yarın sabah ilk sayısı
yapılacak dergisi Darbe’yle ilgilenmeliydi.
Darbe, kendi iğrençliklerinden tiksinmeden üremeye devam eden bu insan ormanının içinde
bir ejderhanın doğuşu gibiydi Özge için. Ağzından çıkan dürüstlükle tüm pislikleri yakan bir