akilah-azra-kohen-fi

stüdyoya atmasa yukarı çıkıp bir büyük kavganın daha başlamasına neden olacaktı. Sinirliyken
Duru’yla konuşmak imkansızdı. Konuşmaya çalışarak onun kendisini yine sokaklara atmasını
istemiyordu, kafasındaki müziğe sığınarak çalmaya başladı.
Suyu dahi kapatmadan çıktı banyodan, elini bile yıkamamıştı. Deniz’in müzik yaptığını
duydu. Kafasındaki müziği kağıtlara yazar, kolay kolay çalmazdı ama şimdi bir parça
çalıyordu. Duru yavaşça indi merdivenleri, yaklaştıkça müzik yoğunlaştı. Müziği bölmeye
karar vermişti, ne olursa olsun olanları anlatmalıydı, kendini temizlemeliydi ama müziği
dinlemeye başladığında müziğin yoğunluğuyla içinde uyanan duygular onu kapıyı açmaktan
alıkoydu. Müziği böleceğini düşünmesi ne kadar da komikti, aslında hiç bölebilmiş miydi ki?..
Yalnızlığı içini acıttı.
- 6 -
Burası evi değildi artık, Duru’dan bu kadar uzakta olan hiçbir yer evi olamazdı Can’ın ama
helikopter için ancak bu evin çatısında bir pist vardı ve mecburen buraya inmişlerdi. Yarın ilk
iş, yeni evinin çatısındaki pisti tamamlatmak olacaktı. Piste inip içeri girdiğinden beri kendini
koltuğa bırakmış ve hiçbir şey yapmadan öylece kalmıştı. Üzerindeki kanlı gömlek, altındaki
meniyle ıslanmış pantolon ya da Duru’nun tokadıyla suratına bulaşan kendi kanının normalde
rahatsız edici kalıntısı şimdi umurunda bile değildi. Duru’ya dokunduğu anı tekrar tekrar
kafasında canlandırıyor ve dilini Duru’nun ağzına sokarken onun küçük bir dudak hareketiyle
nasıl da kendisine karşılık verdiğini düşündü. Gerçekten karşılık vermiş miydi yoksa tüm
bunlar Can’ın manyak bilincinin uydurmaları mıydı yine?.. Olamazdı, Duru kendisine tokat
atarken gözlerinde görmüştü tanınırlığı. İki ten birbirini tanıdığında gözlerin de tanışıklığı
değişirdi ve Duru’nun gözleri de değişmişti. Emindi. O gözler kesinlikle tanımışlardı Can’ı.
Çiçek’in gözleri geldi aklına. İrkildi. Gözlerini kapatıp aklını temizledi. İçindeki denge
tamamen bitmişti. Duru’ya odaklandı yine, yaşadıklarının detaylarını kafasında canlandırdıkça
yine ereksiyon oldu Can ama önemsemedi, beyninin içinden çıkıp bedeniyle oynayacak kadar
kendinde değildi. Acaba Duru nasıldı? Ne yapıyordu? Nasıl hissediyordu? Oturduğu koltuğa
vurarak fırladı ayağa Can. Nasıl bu kadar aptal olabilmişti! Nasıl böylesine kontrolsüz
davranabilmişti! Lanet olsundu! Can Manay’a lanet olsun!!
Evden çıkmak, Duru’ya koşmak istedi, belki düzeltebilirdi. Ona ne kadar değerli olduğunu,
aklını başından aldığını anlatabilirdi... ama henüz pantolonu bile kurumamışken Duru’nun
yüzüne nasıl bakabilirdi? Tek ihtiyacı olan biraz daha zamandı. Duru onundu.
Vazgeçilmeziydi.
Tüm gücünü kendini cezalandırmamak için kullanırken çalmaya başlayan ev telefonuyla
irkildi. Nerdeyse kimsenin bilmediği bu numara yıllardır hiç çalmamıştı. Sehpanın üzerindeki
telefona uzandığında arayan numarayı tanıdı, Eti’ydi. Eli titredi. Açamazdı, açmadı. Telefonu
hemen fişinden çekip koltuğun üstüne fırlattı. Eti’nin numarasını görmek bile gerçekliğe dönüş
gibi sarsıcıydı.
23 İngiliz aktör.
24 Hoyrat, kaba.
25 Otlardan yapılan bir ege yemeği.