akilah-azra-kohen-fi

gelmişti Deniz’e. Normalde Deniz’in kollarından kurtulup dansına tek başına devam eden,
müziğin ritmi ne olursa olsun hoplayıp zıplayan bir kızdı bu ve şimdi kafasını Deniz’in
omzuna koyup sakince Deniz’le birlikte sallanıyordu. Deniz, Duru’nun bu halinin ne kadar
rahatlatıcı olduğunu düşündü. Duru’nun taptığı enerjisinin aslında kendisini ne kadar
yorduğunu fark etti. Müzik bittikten sonra hiç konuşmadan bir süre daha dans ettiler.
- 64 -
Koca dağıtım şirketine karşı, tek başına genç bir kadın olarak hiç de iyi gitmemişti
karakolda işler. Dağıtım şirketinin güvenliği Özge’yi sürükleyerek çıkarmıştı depodan, kısa
bir süre kapının yanındaki güvenlik kulübesinde tuttuktan sonra gelen polis otosuna
bindirmişlerdi. Özge, polisleri görünce nasıl da haksızlığa uğradığını anlatmaya çalışmıştı
ama polisi ilk arayan karşı taraftı ve Özge’nin dağıttığı depoyu göstererek şikayetçi
olmuşlardı. Kavganın neden çıktığının bir önemi kalmamıştı, ilk saldıran suçluydu, saldırma
nedeni ne olursa olsun ülkenin kanunları böyle diyordu. Zaten saldırıya ilk Özge geçmemiş de
olsa, bu dağıtımcı şirket istediği her olayı istediği gibi süsleme lüksüne sahipti bu ülkede,
bağlantıları olan herkes gibi ayrıcalıklıydılar polisin gözünde.
İki saat boyunca oturtulduğu koltukta söz verilmesini bekleyen Özge’nin konuşmak için
yaptığı her girişim, karşısındaki polisin kendisine haddini bildirip susturmasıyla
sonuçlanmıştı. İtaatkar bir şekilde davranmanın onu sadece daha da fazla suçlu gösterdiğini
anlayan Özge, köşeye sıkıştığı bu noktada yapabileceği tek şeyi yaptı ve Sadık’ın muhasebeci
kılığındaki avukat noterini aradı.
Ender Bey telefonu açtığında hal hatır sormadan sessiz bir şekilde Özge’yi dinledi. Özge
anlatacak bir şeyi kalmadığında sustu ve karşı tarafın konuşmasını bekledi. Adam sadece
hangi karakolda olduğunu sordu ve cevabı aldıktan sonra derginin kaybolmasıyla ilgili
problemi tek başına halletmesi gerektiğini söyleyip telefonu kapattı.
Telefonu kapatırken karşısındaki polisin bakışları altında kendini rezil hissetti Özge ama
bundan daha da kötüsü tamamen yalnızdı bu işte. Derginin nerde olduğunu araştırmak yerine
burada ifade vermeyi bekliyordu. Bakışlarını kendisinden çekmeyen polise dik dik bakıp
hemen ifade vermek istediğini ve daha fazla kendisini burada tutmaya hakları olmadığını
söyledi. Polis dalga geçerek, sadece canı istediği takdirde Özge’yi üç gün burada
tutabileceğini açıklarken, odasından çıkan baş komiser memura telaşla Özge Egeli’nin nerde
olduğunu sordu ve Özge’nin ayağa kalkmasıyla yanlış anlaşılma için ondan özür diledi ve
gitmekte özgür olduğunu söyledi.
Bir yanlışlık sonucu salıverilmiş olma ihtimalini düşünerek hızla karakoldan çıkan Özge,
caddenin hangi tarafında olduğuna dikkat etmeden önüne gelen ilk taksiye atladı. Ofise
giderken şehrin üzerinde güneş batmaktaydı. Rüya gibi başlayan gün, kabusla bitmişti.
Dağıtımcı şirkete gidemezdi, çalışanlarla muhatap olmak imkansızdı. Sadık’ın adamı da bu işi
kendisinin halletmesi gerektiğini net bir şekilde söylemişti. Tamamen yalnızdı. Ofise gidecek,
gerekirse dağıtım şirketinin sahibini bulacak ve yarın sabah erkenden bu işi çözmek için güne
başlayacaktı. Umutsuzluk içine yerleşmemişti henüz ama kapıdaydı. Umutsuzluğun içini
tamamen kaplaması sadece bir hafta sürecekti.