akilah-azra-kohen-fi

Kadın, Bilge’nin teşhisine gülümserken, “Kaç yaşında-sın?” diye sordu. Bilge, “Eylül’de
22 olucam.” diye cevap verdi. Kadın, “Psikoloji okumasaydın ne okurdun?” diye sorarken,
gerçekten ilgili görünüyordu ve Bilge düşünmeden, “Aşçı olurdum.” diye cevap verdi. Kadın
cevaba şaşırmıştı, “Aşçı mı? Enteresan.” dedi. Bilge kadının habire enteresan demesine yine
gülümsedi, kadın Bilge’nin gülümsemesinin anlamını anlayıp tebessüm ederken, “Niye aşçı?”
diye sorguladı. Bilge, “Öyle baklavalar, mantılar açan bir aşçıdan bahsetmiyorum, dengeli
beslenmenin tüm gerektirdiği şeyleri bilen, sebzeleri az pişiren bir aşçı. Ottan falan yemek
yapabilen biri. Kendi ihtiyaçlarımı kendim karşılayabilmeyi seviyorum. Aşçı olsam bayağı
işime yarardı.” dedi. Kadının saatine bakması Bilge’yi uyardı, Bilge de saatine baktı.
Randevusuna sadece dakikalar vardı ama hiç kimse gelmemişti. Bilge ayağa kalkarken, “Ben
bir bakayım bu insanlar nerde?” dedi.
Bilge koridordan ilerleyip iki kere, “Affedersiniz!” diye seslendi ama cevap veren olmadı,
girişteki bekleme yerine geri döndüğünde kadın hâlâ yerinde oturmaktaydı. Bilge tam kapıdan
çıkacaktı ki, üzerinde laboratuvar önlüğüyle genç bir kadın kapıdan içeri girdi. Yüz yüze
geldiler. Önlüklü genç kadın direk sordu, “Bilge Hanım?”
Bilge her şeyin yolunda olduğunu düşünüp rahatlamış, “Benim, buyrun?” diye cevap verdi.
Genç kadın tebessümle onu içerdeki odalardan birine buyur ederken Bilge çantasını aldı,
koltukta oturmuş bekleyen orta yaşlı kadınla içtenlikle vedalaşırken elini uzattı, kısaca
tokalaştılar ve Bilge dönüp odaya girdi. Tam düşündüğü gibi, test masanın üstünde hazır
kendisini beklemekteydi. Biraz önce sohbet ettiği kadının, kendi geleceğiyle ilgili karar
vermesi beklenen kişi, Eti, olduğunu ancak aylar sonra onu Can Manay’ın ofisinde görünce
anlayacaktı.
- 30 -
Duru, teninden buram buram güzel meyve kokuları gelirken elindeki havluyu boynuna iyice
sarıp, “Salonda mıydın? Galiba çıktığını gördüm, izledin mi?” diye sorarak Ada’ya sıcaklıkla
yaklaşmıştı. Ada, Duru’nun hâlâ kendi müziğiyle prova yaptığına inanamıyordu. Tüm ikna
enerjisini kuşanmış Duru’nun konuşmasını, dudaklarının üstüne koyduğu işaret parmağıyla
senkronize çıkardığı, “şşt” sesiyle susturan Ada, parmağını indirip karşısındaki kendini
anlamaya çalışan bu güzel yaratığa sanki onu ilk defa görüyor gibi baktı. İçinde yeni hissettiği
bir güvenle, stüdyoya girerken Duru’nun peşinden gelmesini istediğini kapıyı bir anlığına
tutarak belirtti ve biraz önce oturduğu yere oturup kemanını omzuna yerleştirdi. Durumu
anlamak için konuşmaya çalışan Duru’nun girişimini elindeki yayı sanki bir parmakmış gibi
dudaklarına götürüp daha güçlü bir, “şşşt!” diyerek tekrar engelledi. “Dinle.” diye
mırıldanırken sanki kendi kendine konuşur gibiydi.
Duru heyecanlanmıştı, Ada’nın kendisini özellikle davet etmesi ve gösterinin açılışı için
hazırladığı müziği trans halinde çalması, çok usta bir müzisyenin az bulunur bir konserini
canlı dinlemek gibiydi. Kendini düşüncelerine bırakıp kendi dansını bu müzikle düşünmeye
başlamadan önce, elindeki kemanı, sanki kendisine ait bir organmış gibi çalan Ada’nın
suratındaki güzelliği fark etti bir an, bir gün bu kızla çok daha yakın olacaklarını hissediyordu.
Ada’nın asosyalliği ve utangaçlığı şimdiye kadar engellemişti aralarındaki ilişkiyi ama şimdi
baş başaydılar, en sonunda. Kendisini çok rahat hissediyordu bu kızın yanında. Duru’nun