akilah-azra-kohen-fi

20 milyon insanın da ölümcül yaralanmasında büyük payı olan bir reklam dehasıydı. Allah
bizi korusun diye düşündü.
Gözlerini kapatıp dergisinin ilk sayısının çıktığını ve ilk sayının patlattığı skandal
bombasının haberlere bile yansıdığını hayal etti. Hayat, erdemsizlik içinde yaşayıp sanatçı adı
altına sığınan herkesin, tolere edilip kutsanması şeklinde dizayn edilmişti. Haksızlıktı bu!
Köprüler yapan insanları düşündü... Kuduz aşısını bulan adamı, adı neydi Pastör mü ne?
Günümüzde hayatı temelden destekleyen onlarca buluşu vardı bu bilim adamının. Ya Tesla?
Bugün kullandığı-mız tüm elektronik teknolojisinin temeli Nikola Tesla tarafından atılmıştı.
Florasan lamba, neon ışıklar, hızölçer, otomobillerdeki ateşleme sistemi, radar, elektron
mikroskop, mikrodalga fırın, kablosuz elektrik... Bu adamlar hayatın gerçek sanatçılarıydı,
kimlikleri umursanmasa da ürettikleri eserler yaşamı desteklemek için yaratılmıştı.
Kendilerini düşürdükleri utanç verici bir sürü durumdan sonra en sonunda isimlerini
duyurmayı başarmış oyuncuları, şarkıcıları, şovmenleri, dansözleri, vizyonsuz köşe
yazarlarını, sahtekar politikacıları, tehlikeli reklamcıları, popüler kültürün tepesine kurulmuş,
kazandıkları parayı temsil ettikleri şeyi değersizleştirerek alan tüm değersizleri düşündü
Özge, içindeki tiksinti motivasyona dönüştü, bilgisayarın yanında duran derginin bir an önce
basılabilmesi için kolunu bile verebilirdi, çünkü dünyaya hiçbir katkısı olmayan bu parazitler,
sürekli tüketmek üzere kurulmuş bu sistemin antikorlarıydılar, sistemi korumak için
buradaydılar. Onlara vurulan darbe bu şeytani sisteme vurulacak darbeydi. Ve Özge
dergisinin adını böyle buldu, koltukta bornozuyla oturmuş Can Manay’ın programının sezon
finalini beklerken aklından geçen düşüncelerin içinden çıktı isim: Darbe.
- 42 -
Sanat yönetmeninin ısrarıyla önce gözlüklerini çıkarmak zorunda kalmış, promterdan 17*
akan yazıları okuyamayınca şoförlerden birini lens almaya göndermişler, gelen lens Bilge’nin
makyajının akmasına neden olacak kadar Bilge’yi rahatsız etmiş ve en sonunda Bilge gözlüğe
yeniden kavuşabilmişti. Kavuştuğu gözlükler kendisinin değildi, kendi gözlüklerinin camı ışığı
yansıtıp stüdyoda parladığı için, uzun denemelerden sonra kanalın posta ofisinde çalışan 50
yaşındaki bir kadının mat gözlükleri promterda akan yazıları rahat okumasına yardım edecek
kadar uymuştu Bilge’ye. Zaten ne yapsa izleyenleri rahatsız etmeyecek kadar güzel
olamayacaktı, ne gözlükleri, ne aslında kendine ait olmayan kıyafetleri, ne de suratına
yapıştırılmış kalın pudrayı kafasına takmamaya karar verdi. Atkuyruğu yapılan saçından başka
hiçbir gerçekliği kalmamış gibi hissediyordu ama bunun da önemi yoktu. Sahip çıkmak için
savaşacak kadar sevmiyordu kendine ait olan hiçbir şeyi, fikri dışında.
Programın canlı yayın açılışına 20 saniye kala, stüdyonun, kendisine gösterilen yerinde
dikilmiş, biraz sonra belki de hayatının en büyük hatasını yapmak üzere olduğunu
düşünüyordu. Etrafında dolanan sanat yönetmeni asistanlarını başından kovan Can Manay’a
baktı. Rahat, kendine güvenen, daha doğrusu rahatlatan, güvendiren bir tarzı vardı. Adam bu
setin tanrısıydı. Stüdyo yönetmeninin elini sırtında hissedene kadar Can Manay’daki
değişikliğin ne olduğunu düşündü, el sırtına değdiğinde stüdyo yönetmeni kulağına fısıldadı,
“Senin sıran, hadi.”
Bilge kendisine yansıtılan ışıklardan izleyici grubunda oturan kimseyi göremiyor, alkışın