akilah-azra-kohen-fi

düşünecekti.
Can Manay kendisini tuvalet kağıdıyla temizlerken, Arzum külotunu giydi. Lavabodan
çıktıklarında Duru ve Deniz yoktu.
Duru, Deniz’in kendisini saran güçlü kolları arasında biraz önce şahit olduğu şeyi anlamaya
çalışarak duruyordu. Can Manay resmen gece boyunca kendisine bakmış, sonra o antipatik
model kızla lavaboda çiftleşmişti. Mide bulandırıcıydı. Nasıl iğrenç bir adamdı bu!? Çok ses
duymamışlardı ama kızın inlemesi ve ritmik bir iki sesten sonra Deniz’le birbirlerine
bakmışlar, bu tuhaf duruma tanık olmanın yarattığı gariplikten kurtulmak için Deniz’in
önderliğinde bahçeye çıkmışlardı. Duruma inanamayan Duru, birkaç kez hayretler içinde
Deniz’le konuşmaya çalışsa da, Deniz tarafından susturulmuş, boş verilmesi söylenmişti.
Deniz’e göre burası herkesin sadece kendi hareketlerinden sorumlu olması gereken bir
gezegendi. Deniz’in bilmediği ve Duru’nun şaşırdığı şeyse, lavaboda çiftleşmeleri değil, Can
Manay’ın Duru’ya gösterdiği gizli ilgiden sonra böyle bir şey yapmış olmasının
anlamsızlığıydı. Duru tamamen belgesel moduna geçmişti, olanları izlemekten başka bir
motivasyonu olmayan bir haldi bu. Deniz, yanlarına gelen Can Manay ve Arzum’a bakmamaya
dikkat ederken, Duru resmen gözlerini dikmişti. Bir daha görmek bile istemediği bu kısa, tuhaf
adamın arsızlığı tüyler ürperticiydi.
- 74 -
‘Mahrum Caddesi, Tüldaş otobüs son durağından 200 m. Sonra soldaki gri konteynır.’
Tüldaş otobüs son durağı, şehrin lağım kokusuyla ve çingeneleriyle ünlü, denizden uzak bir
semtindeydi. Tüldaş otobüslerine bindiklerinde son durağa ne kadar zamanda varacaklarını
sormuşlar, şoför bir saat civarı demişti. Bir saat 20 dakikadan sonra son durağa varmalarına
hâlâ sekiz durak vardı. Özge sabırla, şehrin köhne semtlerinde dura kalka ilerleyen otobüsün
camından dışarıyı izlerken, nereye ve neden gittiklerini bilmeyen ve bu konuda Özge’den
herhangi bilgi alamayan Ömer, çantasından çıkardığı kağıdı karalayıp duruyordu. Özellikle
herhangi bir sohbet başlatmak istememişti Özge, Ömer’in birkaç ürkek girişiminden ve
Özge’nin sohbeti ustaca kesmeyi bilen cevaplarından sonra sessizce yolculuklarına devam
etmişlerdi. Son durağa geldiklerinde otobüste sadece altı kişi kalmışlardı. İki çocuklu bir
kadın, arka sırada uyuyan şapkalı adam, Özge ve Ömer... Özge son durağa yaklaştıklarını
anladığında hemen şoförün yanına gidip Mahrum Caddesi’ne varıp varmadıklarını sordu.
Şoför otobüsü durağa yanaştırırken kafasını sallayıp beklemesini işaret etti. Tüm yolcular
indikten sonra el frenini çekip otobüsün merdivenlerine kadar indi ve eliyle tarif ederek, 200
metre ilerdeki tarlayı geçmelerini, küçük tepeyi çıkıp üst geçitten düz yürüyüp otobanın
üstünden karşıya geçmelerini, hiçbir yere sapmadan 100 metre daha yürüdükten sonra bir daha
sormalarını söyledi.
Ömer ve Özge bir süre hiç konuşmadan devam ettiler yürümeye. Tarlayı geçtiler, tepeyi
aştılar hemen altlarında uzanan otobana bakıp önlerine çıkan üst geçitten yürüdüler, etrafta
kimse yoktu. Ömer dergiyi internete yükleme fikrini ürkekçe ortaya attığında, ıssızlık içinde,
köhne bir ilkokulun önüne varmışlardı, okulla başlayan binalar gecekondularla devam
ediyordu. Özge, bedava bir dergi yayınlamanın kime ne yararı olacağını homurdanıp Ömer’in
önerisini ciddiye almadan, okuldan çıkan çocuklardan birine yolu sordu ve çocuklar soldaki