akilah-azra-kohen-fi

andan itibaren, her hareketi hafızasına kazınmış olan bu dansı, sanki koreografisini kendisi
hazırlamışçasına bilerek izledi Can.
Kızın üzerinde hafif iç gösteren elbisesi yerine, vücuduna yapışan ve ışık hareketleriyle
belli belirsiz parlayan bir tulum tayt vardı. Hareket ettikçe parlayan parıltılar olmasa, kızın
çıplak olduğu düşünülebilirdi. Duru aniden hareketlenen müziğin ritmiyle bacağını yarım
indirip olduğu yerde ustaca ve oldukça hızla 360 derece döndü. Bacaklarını bitişik yan yana
koydu, belinden vücudunu kırarak başını ayaklarına değdirdi, kollarını iki yana açtı,
bulunduğu noktadan hiç kaymadan kolları iki yana açık tek bir hamleyle takla attı. Olduğu
yerde bacaklarını iki yana açtı, poposunun üzerinde dönerek ellerinin üzerinde amuda kalktı,
sadece bir an ve hemen ayaklarını indirip ayağa fırladı...
Mantığı kaçmasını söylerken geri kalan her şeyiyle baktığı şeye ait oldu Can. Bu duyguyla
savaşmak için çok geçti artık. Madem yenemiyordu, o zaman kölesi olurdu. İçindeki tutku
yanında getirdiği korkuya ağır basmış ve Can’ı teslim almıştı.
Ne olacağı umurunda bile değildi, tek bildiği, istediği, ait olduğunu hissettiği şeye, Duru’ya
sahip olmaktı. Teslim oldukça Duru’yu, dansını, müziği, o atmosferi tamamen içine çekti.
Nefesi rahatladı. Bekaretin bir orgazm anıyla bozulması gibiydi…
- 30 -
Özge o kadar odaklanmıştı ki gösteriye, gözleri kırpılmadıkları için sulanmıştı. Dansçı kız,
daha önce hiç şahit olmadığı bir enerjiye sahipti ve kızın enerjisi salondaki herkesi nerdeyse
esir almıştı. İzleyenlere baktı Özge. İlk defa bir bütünlük hissetti o an oradaki insanlar
arasında, hepsinin ortak bir duyguda buluştuğu bir andı sanki bu, bir mucizenin hayat buluşu
gibi izliyorlardı gösteriyi. Yanında dikildiği kapıya yasladı vücudunu, böylesine yoğun
duygulardan sonra aslında oturmaya ihtiyacı vardı. Can Manay’a baktı, hipnotize olmuş gibi
izliyordu dansı. Can Manay’ın tam karşısında, kendine ayrılmış yer, salondaki tek boş yerdi.
Aslında yerine oturmuş olsa böyle bir gösteriden sonra Can Manay’la ne göz göze gelmesinin,
ne de konuşmasının bir tehdit oluşturmayacağını düşündü. Burnuna gelen yoğun esrar kokusuna
kadar beyni, yerinde oturuyor olsa olabilecek değişik olay zincirleri üzerinde dolanıp durdu.
Koku çok ağırdı, biri yanında joint içiyormuşçasına değil, sanki ot bahçesinde dolandığı için
üzerine sinmişçesine yoğun, tütünle karışmış bir kokuydu bu. Kaynağını anlamak için hemen
kafasını arkaya çevirdi ve orada, hemen kendi durduğu kapının dışında, ayakta duran, uzun
boylu, oldukça yakışıklı ve suratında kendi karizmasına yakışmayacak gevşeklikte bir ifade
olan adamı gördü. Belli ki adamın kafası bi dünyaydı. Özge rahatlamak için kendisinin de bazı
geceler başvurduğu bu seremoninin, günlük yaşama böylesine umursamazca ya da dikkatsizce
taşındığında sonucun ne kadar da yıkıcı olduğunu düşündü.
Gözleri kısılmış, suratında kendi ruhuna ait olmayan bir ifadeyle gösteriye bakan adam,
Özge’nin kendisini inceleyen bakışlarının ancak çok sonra farkına varabilmişti. Göz göze
geldiklerinde Özge kafasını gösteriye çevirdi. Adam gelip konuşmadan Özge’nin tam yanında
durdu. İkisi yan yana gösteriyi izlemeye başladılar. Bir süre sonra nedendir bilinmez, Özge
bir an kafasını yanında dikilen adama çevirdiğinde adam da aynı anda ona baktı. İki saniye
daha göz göze geldiler ve Özge hemen bakışını gösteriye çevirdi. Adamsa Özge’ye bakmaya
devam etti. İçtiği şey yüzünden, adamın algılamasının garip olabileceğini bilen Özge, adamın