akilah-azra-kohen-fi

- 11 -
Binanın yan cephesini komple kaplayan kendi resmini gördüğünde hâlâ Eti’nin
söylediklerini düşünüyordu. Kendi resimlerini gazetelerde, dergilerde, internette,
billboardlarda görmeye alışıktı Can ama koca bir binanın dev cephesinin kaplanması bir ilkti,
onu ezen, sıkıcı bir etki kapladı içini. Modern çağın Tanrısıydı o, insanların taptığı, dua ettiği,
cevaplar beklediği, her gün görmek, dinlemek istediği bir Tanrı. İnsanların kendisine
inanmalarıyla var olmuş, hayranlıklarıyla güç kazanmış, kendisini izlemek için duydukları
istekle Tanrılaşmıştı. Bu bina kaplamasıyla da şimdi sanki putu bile yapılmıştı. Ama Tanrılar,
putları yapıldıktan kısa bir süre sonra yok olurlardı ya da yok olmalarına yakın putları
yapılırdı, putları sanki halk onları hatırlasın diye arkalarında bıraktıkları bir hatıraydı. Can,
şoförü Ali’den otobanın kenarında durmasını istedi. Arabadan inip açık kapının arasında
dikilip dikkatle kendi resmini inceledi.
Yeni programının yeni formatı Can’ın imajına da yansımıştı. Saçları daha önce hiç izin
vermediği kadar uzamış, ensesine inmiş, sürekli giydiği siyah takım yerini sadece siyah
gömleğe bırakmıştı. Arabadan indiğinden beri kafası yukarıda, aralıksız resme bakıyordu,
hoşuna gitmeyen şeyin ne olduğunu kelimelere dökmeden önce bulmak istiyordu. Ama
bulamadı. Her şey çok iyi düşünülerek yapılmış, en kaliteli şekilde basılmış, beğenilecek bir
cephe kaplamasıydı bu.
Can’ın kendi resmini incelemesini bekleyen Ali ve Kaya sessizce arabanın yanında yolun
kenarında durdular. Yanlarından süratle geçen araçlar rahatsız edici bir rüzgar yaratsa da
Can’ın incelemeyi bitirmesini beklemek zorundaydılar. Nasılsa stüdyoya varmalarına sadece
iki dakika kalmıştı. Kaya, Can’ın suratında bir ipucu ararken Ali, Can gibi resme
bakmaktaydı. Can incelemesini bitirdikten sonra soran gözlerle Kaya’ya baktı. Kaya
kendisinden yorum beklendiğini anlar anlamaz, “Bence çok kaliteli olmuş, yeni logo da çok
güzel. Saçların, gömlek falan her şey kendini gösteriyor.” dedi.
Can, bakışları hâlâ resimde olan Ali’ye dönerken, “Ali?” diye seslendi. Ali sakince Can’a
baktı. Kaşlarını kaldırdı, kafasını hafifçe sağ yana eğdi, dudaklarını kıvırdı. Kafası önünde
tekrar arabaya binerken Can, Kaya’ya, “Hemen ara, indirsinler bunu.” diye emretti. Can da tek
hamlede arabaya binerken, Kaya bıkkınlık dolu bir ifadeyle onları takip etti. Arabaya
bindiklerinde Kaya, “Anlamıyorum, n’oldu şimdi? Artık Ali mi karar veriyor neyin bizim için
doğru olduğuna?” dedi. Kaya, Ali’ye samimi bir tonda, “Yanlış anlama Ali, sonuçta senin işin
araba kullanmak di mi, sanat yönetmenliği değil.” dedi. Ali tebessüm edip kafasını sallarken
Kaya da Can’a dönüp, “Bana ne olduğunu anlatır mısın?” diye sordu.
Cevap bekleyerek Can’a baktı dik dik. Can Manay’ın hayatını yaşıyordu, hem de sadece
yorucu, bıktırıcı taraflarını. Can Manay rahat yaşasın diye tüm bu amelelik işleri Kaya’nındı,
yoğun tempo içinde bir de yetmiyormuş gibi yarışmanın yeni formatı, bu resim ve bu yeni imaj
için uykusuz dört gece geçirmiş, bir ay boyunca onlarca kez ayarlamalar yapmıştı ve şimdi
Can’ın saçma kaprisine pabuç bırakmayacaktı. Bakışları akan yolda olan Can, Kaya’ya hiç
bakmadan, “Eğer sen o resme bakıp gerçekten beni görebildiysen ya benim kendimle ilgili
ciddi bir yanılsamam var ya da sen beni henüz görememişsin.” diye cevap verdi. Araç
stüdyonun otoparkına girerken Can inmeye hazırlanarak, “Şimdi hangisinin doğru olduğunu
düşünmek için erken ama-” derken Kaya hiddetle lafa girdi. Can’ın büyük ama boş laflarına