akilah-azra-kohen-fi

gerilmiş, kolları iki yanda yarım açılmış başını kaldırıp izleyiciye baktı. Bu beden, sahnede
canlandığından beri ilk defa durmuştu. Durağanlığı çok uzun sürmedi, geriye doğru attığı
taklalarla sahnenin gerisine ulaştığında, izleyen tüm kadınlar ve erkeklerin de bir kısmı, o an
oracıkta bu adama ait olmayı dilediler. Bu boğaadamın kim olduğunu, nasıl olur da böyle bir
güce, esnekliğe, çevikliğe, bedene sahip olabildiğini merak ettiler, ta ki sahneye Duru inene
kadar.
Sahnenin tepesinden sarkıtılan kırmızı ipek bir kumaşın ucundan dolana dolana sahneye
düşermiş gibi inen Duru, parıldayan beyaz ipek kostümüyle cennete ait bir yaratık gibi
sahneye çarpmasına beş santim kala asılı kaldı kırmızı kumaşa. Kumaşın ucunda baygındı.
Boğaadamsa krem rengi düşük belli paçavradan başka hiçbir şey giymemiş vücudu,
boynuzları, kırmızı kalın boya içinde parlayan siyah çerçevelenmiş gözleri ve hayvaniliği
temsil eden vücut hareketleriyle sanki ateşle kaplı bir yerden gelmiş, yarı insansı bir
hayvandı. Toplumun yok etmek için yüzlerce yıldır savaştığı ama insanın özünü oluşturan, onu
diğer hayvanlardan ayrıştıran eşsiz bir hayvan.
Bu cennet yaratığının sahneye inmesinin ardından etrafında dolanmaya başlayan boğaadam
temkinli yaklaştı kumaşın ucunda asılı kalmış baygın kıza. Havayı kokladı, etrafında döndü,
önce boynunu uzattı, sonra vücuduyla takip etti, kıza iyice yaklaştı, koreografinin orijinalinde
Duru’yu koklamak için yaklaştığı bölüm geldiğinde Göksel kendisine söylenenden daha da
yavaşlayarak sahnenin arkasında, gösteride çalışanlara baktı. Gölge içinde kaybolmuş bir
grup insan siluetinden başka bir şey görememiş olsa da, Ada’nın orada kendisini
seyrettiğinden emindi, hissetti ve devam etti. Göksel koreografinin orijinalinde Duru’ya
yaklaşmalı, onu ayaklarından başlayarak boynuna kadar koklamalı ve kuşaktan son dolanmayı
da açıp Duru’yu çıkarmalıydı ama o öyle yapmadı. Bir an burnunu uzatmış olsa da hemen
ardından ağzından çıkan sivri diliyle önce ayak bileğine dokundu, kafasını hafif hafif sağa
sola boynundan oynatarak uzun dilini Duru’nun bileğinden baldırlarına kaydırdı, yoluna gelen
kumaşı koklayarak geçti, Duru’nun boynuna ulaştığında ağzındaki dili bir yılan gibi kıvırırken
elleriyle Duru’nun asılı olduğu ipek kumaşı yırttı vahşice, Duru’yu kopardı içinden.
Yalandığının farkındalığıyla sinirlenen Duru, baygınlığını devam ettirmekte zorlanmaya
başlamıştı, kumaştan dolanarak çıkartılmayı beklerken kumaşın yırtılırken çıkardığı sesle
iyice gerildi. Deli Göksel’in ağzına sıçacağını düşünüyor ama o an verebileceği herhangi bir
tepkinin kendisini aptal gibi gösterirken gösteriyi de kötü yapabileceğinin bilincinde sabırla,
sıranın kendi uyandığı ana gelmesini bekliyordu. Koreografinin orijinalinde Göksel onu
sahnenin ortasına koyacak ve etrafında onu koklamaya devam ederken Duru uyanacaktı ama
yine öyle olmadı. Kumaşı yırtması yetmemişti Göksel’e şimdi de Duru’yu sahnenin ortasına
koyup etrafında dolanmak yerine Duru’yu koyduğu yerde boynunu yalamıştı. Duru daha fazla
dayanamadı, gözlerini açtı. Müziğin ritmine uyarak aniden sahnenin önüne doğru yuvarlanıp
üzerine eğilmiş Göksel’den kıvrakça kurtuldu. Daha fazla katlanamazdı bu geri zekalının
salaklıklarına, tacizine. Duru’nun narin ve çevik vücudu yanında, Göksel çok daha yapılı
vücuduyla iri ve güçlüydü. Bu iki insan yaşamın farklı çağlarından, hatta evriminden gelmiş
iki yabancı ruh gibiydiler, ancak ikisi bir aradayken tamamlanmışlığın etkisini yaratabildiler
izleyici üstünde. Duru yuvarlanarak aniden sahnenin o kadar önüne gelmişti ki, izleyiciler bu
cennet yaratığının sahneden düşeceğine endişelendiler bir an ama Duru düşmek yerine
uzandığı yerden bir hamlede üst vücudunu döndürerek doğruldu. İki bacağını 180 derece