akilah-azra-kohen-fi

yoğunluğu yüzünden interkomdan kendisine söylenenlere dikkat edemiyordu. Sahnenin
ortasında kendisi için işaretlenen yere kadar yürüdü, çarpının üstünde durdu. Alkışlar
dindiğinde, söylemesi gereken, yapması gereken her şeyi unutmuştu. Aklında sadece Can
Manay çıkana kadar çarpının üstünde durması gerektiği ve suratındaki yoğun pudranın rahatsız
edici hissi vardı.
- 43 -
Takılan iki serum, hastanede geçen beş saatten ve evde yaptığı uzun, sıcak bir banyodan
sonra Duru nihayet kendine gelebilmişti. Pijamalarını üzerine geçirirken Ada’nın müziğinin
etkisinin hâlâ aynı şekilde güçlü olup olmayacağını merak etti. Ama müziği dinlemek için
göstereceği hayat belirtisinin Deniz tarafından fark edilmesini de istemiyordu. Utanç
duyuyordu. Deli gibi davranmıştı, delirişini haklı gösterecek hiçbir sebep sıralayamayacak
kadar delirmişti. İçindeki herhangi bir duyguyu harekete geçirecek bir şey yapmamaya karar
verdi. Sessiz olmaya ekstra özen göstererek merdivenlerden aşağıya indi. İnerken havayı
koklayarak havada joint kokusu olup olmadığına baktı. Yoktu. Deniz’in evde olduğunu
biliyordu ama evin neresinde olduğu konusunda bir fikri yoktu. Bodrum katıyla birlikte dört
kata sahip evin ilk katında salon, küçük bir tuvalet ve mutfak vardı. Deniz bu katta değildi.
Duru, alt kata inen merdivenin başında durup aşağıdaki bodrum katından ses gelip
gelmediğine dikkat etti. Alt katta, Deniz’in stüdyo olarak kullandığı büyük bir oda, çamaşırlık
olarak kullandıkları bir bölüm ve kazan dairesi vardı. Alt kattan ince ince gelen müzik sesi
Duru’yu rahatlattı. Deniz stüdyodaydı. Normalde stüdyodan gelebilecek herhangi bir ses
karşısında Duru heyecanla aşağıya koşardı ama şimdi duyduğu müzik sesine rağmen
gitmemeye karar verdi. İçinde bir şeyler kopuktu ve tamir edene kadar Deniz’e bakacak gücü
yoktu. Salondaki koltuğun ucuna bir yabancı gibi oturdu. Ne yapacağını bilemeyen, ne yapmak
istediğinden habersiz bir yabancı gibi karşısındaki televizyonun kapalı, siyah ekranından
yansıyan görüntüsüne baktı. Kıpırdamadan durdu öylece, yansımasının kendisinden bağımsız
bir şekilde kıpırdayabileceğini düşünüp bakakaldı ekrana. Yansıması kıpırdamadı. Sehpanın
üzerindeki kumandaya uzandı ve televizyonu açtı. Koltuğun ucunda oturmaya devam ederken
kanalları gezmeye başladı. Televizyon seyretmeyeli çok uzun zaman olmuştu. Yaşadığı
ülkenin alışkanlıklarını unutacak kadar uzun bir zamandı bu, birkaç reklamdan sonra hatırladı.
Samimiyetsiz, sıradan bir kültürün, ilham vermeyen ürünleriyle doluydu reklamlar.
Hiç düşünmeden, karar vermeden uzandı sehpanın Deniz’e ait olan özel çekmecesine, açtı.
Çekmecenin içinde joint sarmak için kullanılan bir sürü malzemenin arasında aradığı şeyi
buldu, sıkı bir şekilde sarılmış, ince uzun bir joint. Sanki kriz anında hemen içilmesi için orda
öylece duruyordu. Televizyonda, Can Manay’ın son programını sunmak için sahnede dikilen
şaşkın kızı gördüğünde jointten ilk nefesi almıştı bile.
Ekrandaki kız dikilmiş, yere bakıyordu. Duru kızın bu durumunun kendisine içtiği joint
yüzünden bu kadar tuhaf gelebileceğini düşündü ama ilk nefesi alalı saliseler geçmişti,
kafasının bu kadar hızlı iyi olması imkansızdı. Bu kız da kimdi? Can Manay’a bir şey mi
olmuştu? Bir yanlışlık vardı bu programda... Kız konuşmaya başlayalı ne kadar olmuştu takip
etmesi zordu ama Duru dördüncü ya da altıncı nefesi çektiğinde, içinden kızı alkışlamak
geçiyordu çünkü kız televizyona çıkan birinin tersine oyunsuz bir samimiyetle konuşuyordu.