akilah-azra-kohen-fi

umurlarında bile olmayan bir konuda birbirlerine ne kadar iyi kalpli olduklarını
ispatlarcasına konuşuyorlardı, ikisinin de bir tek çocuğa bile yardım etmişliği yoktu. Gerçi
Şadiye iki defa sokak çocukları ve hayvanları yararına verilen konserlerde şarkı söylemişti
ama bunu problemin çözümüne katkıda bulunmak için değil, o dönemin gerektirdiği bir hareket
olduğu için yapmıştı. Birinci konseri, kendisinden 15 yaş küçük, aşık olduğu müzik
süpervizörü ile birlikte çalışabilmek için fırsat yaratmak adına, diğeriniyse yine platonik
olarak takıntılı olduğu bir arkadaşının erkek arkadaşına ne kadar iyi kalpli olduğunu
göstermek için yapmıştı.
Nihat’ın gelmesi, sönmek üzere olan kadın sohbetini tam kıvamına getirmişti. Nihat’la
birlikte konuya erkekler, aşk, fanteziler girmiş, konu sokak çocuklarından şehvet için sokağa
düşen aşk kadınlarına geçmişti. Sohbet oldukça hoş ve tamamıyla boştu. Can suratına
yapıştırdığı gülümsemeyle hiç yorum yapmadan, sadece yaydığı pozitif enerjiyle sohbeti
motive ediyordu. Açık büfe olarak dizayn edilen akşam yemeği çoktan kurulmuş, yemek için
Japon mutfağı, özellikle deniz mahsulleri tercih edilmişti. Duru’nun kapıdan girdiğini her
düşündüğünde kalp atışları hızlanan Can tam sabırsızlanmaya başlayacaktı ki, kapı çaldı.
İçinden, yerinden fırlayıp kapıya koşmak geldiyse de, sakin yerinde oturdu ve hizmetlilerden
birinin kapıyı açmasını bekledi. Deniz kapıdan yalnız başına girdiğinde ayağa kalkan Can,
Deniz açıklama yaparken sokak kapısı tamamen kapanana kadar Duru’nun o kapıdan girmesini
bekledi ama Duru yine gelmemişti.
- 17 -
Uçabilseydi o an uçardı Duru, bir daha geri gelip gelmeyeceğine dair tek bir ipucu
bırakmadan Deniz’i cezalandırırcasına yanından uçup kaybolurdu. Uçamadı, onun yerine
koştu. Deniz’in kendisine çevirdiği sırtına iki tane çaktı tüm gücüyle ve Can Manay’ın kapısı
onlara açılırken, Duru koşarak Deniz’den uzaklaştı. Darbelere tepkisiz, alışık Deniz,
Duru’nun ardından sadece baktı, birçok kere yaşadığı bu sinirli terk edilişlere alışıktı.
Suratındaki ifadeyi toparlayıp Can Manay’ın bahçesine girdi.
Duru, ayağındaki sandaletlerin içine giren toprağa rağmen hızını kesmeden koşmaya devam
etti. Koşması ince, narin, güzel bir balerinden çok, yaramaz, belalı bir çocuğun koşması
gibiydi. Sokağın bittiği yerde, her zaman inmeyi düşündüğü ama o ana kadar hiç inmediği
merdivenlere tereddütsüz daldı ve gecekondular arasında akan bir ırmak gibi aşağıya inen
merdivenden atlaya atlaya inmeye başladı. Keşke uçabilseydi. Merdivenler bittiğinde Duru
sanki ülke değiştirmiş gibiydi. Birbiri üstüne yığılmış evlerin her biri nerdeyse tek odadan
oluşmaktaydı ve her birinin kapısının önünde üçer beşer ayakkabı yığılıydı. Oturduğu yarı lüks
semtin hemen alt yamacı, hayatta kalmak için çalışan insanların yaşadığı bir gecekondu
bölgesiydi. Üzerindeki uçuşan elbisesi, parmak arası sandaletleriyle Duru’nun bir uzaylıdan
farkı yoktu burada yaşayanlar için ama şanslıydı çünkü herkes evinde o akşamki diziyle
uyuşturuluyordu.
Önünde sağdan sola uzanan dar bir toprak yol vardı. Sanki ilk defa keşfedilecek bir
gezegene gelmişçesine önündeki toprak yola tereddütlü, küçük bir adım attı. Kafasını sağa
çevirdiğinde yolun başında kendisine doğru gelmek üzere olan serseri görünümlü üç genç
olduğunu gördü ve hızlı adımlarla sola doğru yürümeye başladı. Gittikçe daralan toprak yol