akilah-azra-kohen-fi

fısıldamasıyla aniden kesildi. Can kendisine dikkatle bakan kalabalığın her bir üyesinin
gözlerine değdi sırayla. Suratında aynı gülümseme, gözlerinde aynı gizli delilik. Ekipteki
herkes karşılarındaki dehanın ne kadar da parlak olduğunu düşünüyordu hemen hemen, bu
parlaklığa alışmış Kaya ve o deliliği hemen tanıyan Bilge dışında.
Bilge, Can Manay’ın geldiğini yanından hızla geçen bir set çalışanından duymuş ve herkes
gibi sahneye doğru ilerlemişti. Sahnenin ortasında dikilen Can Manay’ı görmek onu
heyecanlandırmıştı ama asıl etkilendiği Can’ın gözlerindeki ateşti. Çok tanıdık gelen, kendini
evde hissettiği bir ateşti bu. Can Manay hiçbir şey söylemeden sahnenin ortasında öylece
durmuş etrafa bakınıyordu, onunla göz göze gelene kadar onun birisini aradığını sanmış ve
bunun ne anlama geldiğini anlamamıştı. Ama şimdi göz gözeydiler, bir saniye kadar. Can
bakışını başkasına geçirdiğinde, Bilge onu koyunlarını sayan bir çobana benzetti. Gözleriyle
damgalıyor, sahipliğini onaylıyordu sanki. Etrafındakilerin kendisinden çok daha fazla
etkilendiğini gördü bu durumdan, gözleri Kaya’yı aradı. Kaya en geride, suratında sıkıcı bir
ifadeyle izlemekteydi onu, Can’ın etkisinden eser yoktu gözlerinde. Böyle bir karizmaya
böylesine bir bağışıklık kazanıp ondan etkilenmemek için ne gibi şeyler yaşamış olması
gerekirdi insanın diye düşündü Bilge. Kaya’nın arkasını dönüp koridora ilerlediğini görünce,
elindeki telefon geldi aklına.
Fotoğrafını çektiği sayfalardaki yazıyı tanımlayan bir program ve numaraları telefonun
adres defterine taşıyan başka bir program bulmuş, her bir sayfanın fotoğrafını çekip
tanımladıktan sonra tek bir tuşla hepsini adres defterine taşımıştı. Programların bulunması,
indirilmesi, sayfaların tanımlanması... Her şey yaklaşık iki saat içinde tamamlanmıştı.
Tanımlanamayan altı sayfa dışında tüm numaralar, adresler telefona yüklenmişti. Daha sonraki
kayıtlar için Bilge telefona, kartvizitleri tanıyıp otomatik olarak adres defterine yükleyen bir
aplikasyon bile indirmişti. Kaya’nın peşinden giderken uzun sürecek hengame bir işi, çok
pratik bir şekilde, kısa zamanda bitirmenin gururundan çok, bir sonraki görevinin ne
olacağının heyecanı vardı üzerinde.
Kaya’yı koridorda yakalayabilmek için, “Kaya Bey!” diye seslendi. Kendisine kimin
seslendiğine dönüp bakan Kaya, seslenenin Bilge olduğunu görünce dönüp yoluna devam etti.
Bilge koşarcasına hızlandı ve Can Manay’ın kapısının önünde Kaya’yı yakaladı. Adamın
kendisine fırsat vermeyeceğini bildiğinden, nefes nefese olmasına rağmen hemen konuya girdi.
“Telefonunuz hazır, dosyayı da biraz düzenledim belki daha sonra ihtiyaç olur diye.” Bilge
telefonu dosyanın üstüne koyup Kaya’ya uzattı ama Kaya’nın suratındaki ciddi, sorgulayan
ifade bir duvar gibi durdurdu Bilge’yi. Kaya hiç konuşmadan telefonu eline aldı, hızlıca adres
defterine girdi. Numaraları kontrol ederken Bilge’ye, “Dosyadan Profesör Erdal Korkut’un
numarasını bul.” diye emretti. Bilge tereddüt etmeden dosyadan hemen numarayı buldu ve
söyledi. Kaya tepki vermeden, “Nihan Alaçakır, dansöz.” dedi. Bilge hemen sayfaları çevirdi
hızla, buldu ve söyledi. Kaya, “Tesisatçı İhsan.” dedi, Bilge buldu söyledi. Kaya numaraları
karşılaştırdıkça ikna olmaya başlamıştı. Başka birinin daha numarasını bulmasını söyledi
Bilge’ye ama cevabı beklemeden telefonu indirip direkt sordu, “Nasıl yaptın?” Bilge elindeki
dosyadan istenilen numarayı hızla bulmaya çalışırken, “İnternetten iki yazılım indirdim, bir
tanesiyle sayfaların fotoğrafını çektim, diğeriyle fotoğraftaki metni tanımlayıp adres defterine
kaydet-” diye açıklamaya çalıştı ama Kaya, Bilge’nin lafını bitirmesine fırsat vermeden
elindeki dosyayı çekip aldı, kartıyla Can Manay’ın kulis kapısını açıp Bilge’yi orda öylece