akilah-azra-kohen-fi

önce, ben seçmelere gelmiştim ve Deniz de o gün salondaydı diğer hocalarla birlikte, beni
dans ederken görmüştü-” derken Deniz sakince sözünü kesti, “Benim hatırladığım üç sene
önce ve sen elma yerken.” dedi. Duru, küçük öfkeli bir kız gibi, “İnanmıyorum
hatırlamadığına! Ne yani dans edişimi hatırlamadın da elma yiyişimi mi unutamadın! Resmen
hakaret bu!” diye homurdanırken Deniz doğruldu, Duru’nun somurtkan güzel suratında küçük
bir kız çocuğunun köfte dudaklarına benzeyen ağzına bir öpücük kondururdu. Duru, “Ciddiyim
ya!” diyerek itiraz ettiğinde Deniz kafasını Duru’nun kucağına yine yerleştirirken, “Tamam,
sen anlat.” dedi.
Duru, Deniz’le tanışmalarını anlatırken Can içinde tutmakta zorlandığı ilgisini istem dışı
bir şekilde Duru’ya kilitledi. Konuşurken büktüğü dolgun dudakları, ellerini sürekli hareket
ettirmesi, gözlerini kocaman açıp Deniz’in taklidini yapmaya çalışırken erkekleşmesi... Bu
kadın, bir erkeğin istediği her şeye sahip, kadın vücudunda yaramaz bir kız çocuğuydu.
Bedeniyse hiç yaşlanmayacak bir ruhun yansımasıydı. Can, Duru’nun sesine teslim oldu.
Anlattığı hikayeden nefret ediyor olsa bile, bu sesten çıkan her şey keyif vericiydi. Duru,
Deniz’le ilk konuşmalarını, Deniz’e gidip nasıl da kendi okul kaydıyla ilgili soru sorduğunu,
Deniz’in onu nasıl da terslediğini, Deniz’in nasıl kavgacı olduğunu, önce Deniz’e nasıl gıcık
olduğunu, onu çok yakışıklı bulduğunu ama Deniz’in ukalalığının nasıl onu çıldırttığını anlattı
durdu. Duru anlatırken mutluydu. Konuşurken bacaklarını kendisine çekti, kucağındaki
Deniz’in kafasına bu pozisyonda pek yer kalmamıştı, Deniz sıkılarak kalkıp Duru’nun yanına
kaykılırken, Aysun’un ne kadar da yavaş sardığına dikkatle baktı.
Duru bacaklarını kendine çekerken iyice ortaya çıkan ayak bilekleri, yumuşak ışıkta
parladı. Can’ın dikkati istem dışı o güzel tene kaydı ama Deniz’in fark edebileceği
tehlikesiyle hemen kontrol altına alındı gözleri ve Can’ın takındığı yumuşak aptal gülümseme,
sıkılmak üzereymiş gibi görünen bir dinleyicinin ilgisizliğiyle kaplandığında, aslında içi
Duru’nun açlığıyla yanıyordu.
Aysun sardığı şeyi yaktığında, Can vücudundaki tüm kasları sanki umursamazmış gibi
hareket ettirmek için zorlandığını anladı, rahatlamalıydı. Duru’nun varlığında rahatlamanın tek
bir yolu vardı ama o yol şimdilik Can’a kapalıydı. Can doğruldu, aceleyle Aysun’un
elindekini beklemeden aldı. Duru’ya bu kadar yakın olup dokunamamak sarsıcıydı. Duru’nun
kendi vücudunda yarattığı kimyasal etkiyi hafifletebilmek için jointten aldığı derin nefesi bir
an içinde tutup dışarı verdi.
Deniz, Can’ın jointe atlamasına bir an şaşırdı ama bu kendisi için rahatlatıcı bir durum
yaratmıştı. Aysun’a sakince, “Bana versene kutuyu, biraz da ben çalışayım.” diye işaret
ettiğinde Duru, Deniz’in isteğine dik bir şekilde baktı. Deniz, Can’ın elindeki jointi işaret
ederek, “Dört kişiyiz ve bu yetecek mi!?” diye savunmaya geçti. Can, elindekini Deniz’e
uzatırken önce Deniz’in derin bir nefes çekmeye odaklanmasını bekleyip, Duru’nun kafasında
kendi imajını kurtarmak için umursamaz görünerek, “Aslında ben hiç içmem, belki yılda iki
kere falan, bu gece ihtiyacım vardı.” diye açıkladı. Can konuşurken başta Aysun’a bakmıştı
ama cümlesinin son bölümünde, “Bu gece ihtiyacım vardı” derken Duru’nun gözlerinin tam
içindeydi bakışları.
İlk gözlerini çeken bu sefer Duru oldu, çünkü salaklaşmıştı. Gözlerini kaçırdıktan bir an
sonra sadece merakla tekrar Can’a baktığında, Can hâlâ kendisine aynı etkiyle odaklanmıştı.
Korkusuz, davet eden, bilen, bekleyen gözler. Duru refleks olarak Deniz’e döndü, Deniz