akilah-azra-kohen-fi

olduğunu anlamak için uykunun etkisiyle kısılan gözlerini iyice açtı. Duru, yatağın diğer
ucundan, “Bunu mu istiyorsun? Keşsin sen, keş!” diye haykırırken, Deniz’e ulaşamayan
darbelerini isabet ettirebilmek için yatağın öbür tarafına dönüp Deniz’e yaklaştı. Deniz,
“N’oluyo yine!? Delirdin mi?!” diye savunmaya geçip Duru’yla arasındaki mesafeyi korumak
için kendini yatağın ortasına attı. Duru’nun ağzından saçılan tükürüklere karışmış kelimelerini
anlamaya çalışıyordu, daha önce de birçok kez öfkelendiğini görmüştü Duru’nun ama bu sefer
farklıydı. Bu, öfkeden çok, sinir kriziydi. Duru’nun boynunda ve anlında kabaran damarları ilk
defa görmüştü ve endişeyle öne atıldı. Duru’nun savurduğu darbelere aldırış etmeden yataktan
kalkıp, Duru’yu kollarından yakalayıp sakinleşene kadar onu sabitlemek istiyordu ama bu
nerdeyse imkansızdı. Duru’nun savurduğu yumruklara tekme de eklenince, Deniz onu bir
hamleyle kendine çekip sıkı sıkı sarıldı. Canını acıtmayacak ama hareket etmesini
engelleyecek sıkılıkta.
Deniz’in kolları arasından kurtulmak için çırpınan Duru, Deniz’in sol göğsünün üstüne iki
kere kafasıyla vurdu ama Deniz onu o kadar yakın tutuyordu ki, vuruşun şiddeti azdı. Duru
kendini Deniz’in kollarından kurtaramayacağını anladı. Bir an nefes almak için sakinleşti,
Deniz’se Duru’nun kıvranışlarının durmasını fırsat bilip kızı daha da kendine çekti.
Aralarında hiç boşluk kalmamıştı şimdi. Duru, “Bırak beni.” dedi ama sesi çok boğuk çıktığı
için Deniz sesteki sakinlikten emin olamadı. Boğukluğun Duru’nun kontrol dışı öfkesinden mi,
yoksa Deniz’in göğüs kafesine gömülü suratının etkisinden mi olduğunu anlamak için, sol
göğsünün birkaç santim üst kısmında hissettiği acıya kadar, Duru’nun bir daha konuşmasını
bekledi. Acı o kadar şiddetliydi ki neredeyse Duru’yu bırakacaktı. Duru ısırıyordu Deniz’i.
Bu kısa tek bir ısırık değil, göğsünün üst kasını kavrayan, kenetlenmiş ve eti koparırcasına
kararlı bir ısırıktı. Deniz, Duru’yu kendine yakın tutmak için gösterdiği onca çabadan sonra,
şimdi ısırığın acısıyla Duru’nun kendisinden uzaklaşması için kollarını açtı ama Duru geri
çekilmesine rağmen hâlâ kaptığı et parçasını dişlerinin arasında sıkıştırıyordu. Deniz, ısırığın
acısını sinir sisteminin her hücresinde hissetmeye başladığında Duru’nun kafasını tutup
kendisinden uzaklaşmasını engelledi, aksi halde dişlerinin arasındaki eti koparabilirdi.
Duru’yu iyice göğüs kafesine yapıştırdı, onu bir an nefessiz bırakırsa kızın soluk almak için
etini bırakacağını biliyordu. Düşündüğünden birkaç saniye daha uzun sürmüş olsa da, Duru en
sonunda nefessiz kalmıştı, ısırdığı eti bırakıp kendini geriye çekti. Hayatının geri kalanında
hemen hemen her gün Deniz’in aklına gelecek bir görüntüydü bu; dişleri, ağzının çevresi kan
içinde karşısında dikilen Duru.
Duru’nun kanı koluyla silmesi kanın iyice suratına yayılmasına, kollarına, ellerine
bulaşmasına yol açmıştı. Deniz birkaç saniye Duru’ya baktıktan ancak sonra göğsündeki
yaraya bakmak aklına gelmiş ve çıplak teninden süzülen kanın kaynağını parmağıyla bastırarak
kanamayı durdurabilmişti.
Yüzünde hissettiği ıslaklığı koluyla silene kadar yaşadığı andan çok uzakta, kendi öfkesi
içinde kaybolmuştu Duru. Önce koluna ve eline bulaşan kanın farkına vardı, sonra karşısında
dikilen Deniz’in göğsündeki yaranın. Başı dönüyordu. Ağzındaki ıslaklığın ve yutmakta olduğu
şeyin kan olduğunu anlayınca refleks olarak öğürdü, tükürdü. Midesi bulanmıştı. Midesindeki
yoğunluk Duru’nun öne doğru eğilmesine neden oldu. Hafızası yeni yerine gelen birinin
şaşkınlığında Deniz’e kaldırdı kafasını. Neler olduğunu, en güvendiği kişi tarafından niye
saldırıya uğradığını anlamaya çalışan, sakin bir adam vardı karşısında. Göğsündeki yaradan