akilah-azra-kohen-fi

ilgisayarı açacaktı. Hayatında sanki sadece bu iki hamle kadar yer kalmıştı. Bir şeylerin
sonuna gelmiş hissederek sıkıntıyla baktı bilgisayara. Bilgisayar ekranı internete yükledikleri
dergiden açıldı, derginin sayfasını sıkıntıyla kapattığında bir alttaki sayfada açık olan maili
duruyordu. Mailinden de çıkmak üzereydi ki, dergiyi yükledikleri servis sağlayıcı şirket
tarafından gönderilen maili fark etti. Tereddüt etmeden gönderilen maili açtı, servis sağlayıcı
şirket, Darbe’nin sitesi için onaylanan bant genişliğinin trafiği karşılayamamasıyla ilgili bir
şeyler yazmıştı ve kısacası bu bant genişliği denilen şeyi arttırmak içinde daha fazla para
istemekteydi. Özge, daha ilk günden kendisini kazıklamaya çalıştıklarını düşünüp Ömer’e
kızdı. Nasıl bir para tuzağına bulaştırmıştı, bir bu eksikti! Artık yapacak herhangi bir
hamlesinin kalmadığını düşünerek derginin olduğu sayfayı tıkladı. Sayfada bir anormallik
yoktu, zaten olsa da anlayabilecek kapasitede değildi o an. Ömer’in yazdırdığı notlardan sayfa
ayarlarına girebilmek için kullanması gereken şifreyi buldu, girdi. Açılan sayfadan,
umutsuzca, istatistik paneline girdi.
İşte bu andan sonra olanlar çok hızlı değil ama çok akıcı gerçekleşecekti. Bu sayfa derginin
hangi gün, saat ve tarihte kimler tarafından, ne süreyle okunduğunu gösterebilmek için dizayn
edilmiş bir bilgi sayfasıydı ve Özge hissetmek üzere olduğu duyguları daha analiz etmeye
fırsat bulmadan rakama kilitlenmişti, rakam 100920’ydi. Özge, Darbe’nin fenomene
dönüşmesini oturduğu ıslak koltukta aklına hiçbir şey getirmeden ve özellikle de nasıl
olduğunu hiç anlmadan, saatlerce öylece izledi. İstatistik sayfasındaki rakamın her
güncellemede artması sanki bir yanlışlıkmış gibi gelmeye başlamıştı ki, Ömer müjdeli haberi
ona vermek için gece yarısı aradı. Özge derginin bir gecede 280010 kişi tarafından
okunduğunu zaten biliyordu ama bunun bir internet hatası olduğundan şüphelenerek öylece
dinledi Ömer’i. Hiçbir hata yoktu.
2 hafta sonra Göksel & Ada…
- 3 -
“Gerçekten ne düşünüyorsan onu söyleyeceksin! Yoksa bir daha asla sana çalmam!” demişti
Ada gitarı eline almadan önce.
Keman ve viyolonselden sonra gitar kendisini yabancı hissettiği bir yer gibiydi. Merakla
keşfetmek istediği ama temkinli bir şekilde yabancılık çektiği bir yer. Gitarı kolları arasına
yerleştirirken çatılan kaşları, hissettiği yabancılıktan değil, birazdan basacağı notaların içinde
yarattığı yoğunluktandı. Karşısında bir denek gibi oturan Göksel sanki hiç orda değilmiş gibi
kafasını gitardan hiç kaldırmadan notalara basmaya başladı.
Ada’nın müziği Göksel için çoktan ölmüş, öldürülmüş duygularının hayat bulmasıydı.
Çocukluğunda yaşadığı tüm zorluklara, tacizlere karşı koymak için kendi elleriyle öldürdüğü
duyguları, bu müziğin yarattığı güvenilir ortamda yeniden doğmak için cesaret buluyorlardı.
Nasıl da tutuyordu gitarı kucağında... Özenle, şefkatle. Ada’nın elinde gitar sanki ahşaptan
değil de, saf duygulardan yapılmış çok kırılgan ama güçlü bir şeydi.
Kendini dört sıra tekrar eden notalardan sonra Ada, diyaframından çıkardığı sesle müziğe
katıldığında Göksel yutkundu. Sanki içinde patlayan tüm duyguları yutkunmuştu. İlk defa
Ada’nın sesini şarkı söylerken duyuyordu. Çok güzeldi.