akilah-azra-kohen-fi

durduğunda, Duru elindeki telefonu sıkıca tutup ani frenin sarsıntısından korudu kendini. Can
arabayı durdurur durdurmaz, el frenini çekip kendini atarcasına indi ve hızla ıssız yolun
toprağında denize doğru yürüdü. Sinir krizi geçirdiğinin bilincinde, kendini kontrol etmeye
çalışan biri gibi hızla yürürken elleri saçlarının arasındaydı, 500 metre uzaklaştıktan sonra
denizin kıyısında durdu. Duru, Can’ın gidişine bir an baktıktan sonra arabanın anahtarına
döndü, Can inerken almıştı. Bu kadar seri hareket etmeyi nasıl başarmıştı? Duru elindeki
telefonla Deniz’i aramayı düşündü ama ne diyecekti ki, vazgeçti. Bir süre arabada bekleyip
Can Manay’ın bir aşağı bir yukarı yürüyüp deniz kıyısında dikilmesini izledi. Eninde sonunda
sakinleşecek ve geri gelecek diye düşündü. Ama zaman geçiyordu, epey bir süredir hiç
kıpırdamadan duruyordu Can. Ona seslenmek geçti aklından ama hemen vazgeçip sessizce
beklemenin daha doğru olduğuna karar verdi. Can denizin kıyısında öylece dikilirken Duru
arabanın içinde bekledi, elindeki telefon sanki ağırlaşmıştı. Şu anda Deniz’in onu aramasını
ne kadar isterdi.
Oturmaktan yorulmuştu, Can Manay’ın daha ne kadar orada öylece dikilebileceğini
düşününce tek hamlede emniyet kemerini açıp arabadan indi. Bu saçmalığa son vermeliydi.
Deniz’e karşı ne hissediyor olursa olsun, onurlu bir insan olarak kendini bu durumdan
kurtarmalıydı. Sakin adımlarla Can Manay’a doğru ilerlerken suratındaki sıkılmışlık
ifadesinin çok da sert olmamasına dikkat ederek yaklaşmaya karar verdi. Arabadan birkaç
adım uzaklaşmıştı ki, Can Manay aniden döndü Duru’ya. Sanki onun gelişini hissetmişti.
Rüzgarın etkisiyle Can’ın gür saçları aslan yelesi gibi dalgalanıyor ve siyah kısık gözleri
kaşlarının altında parlıyordu. Duru adımlarını yavaşlattı çünkü adamın yüzündeki kararlılığın
hangi fikre ait olduğunu anlamaya ihtiyacı vardı. Bu kadar etkileyici gözükmek zorunda mıydı
bu adam! Can Manay’la konuşmaktan vazgeçip arabaya dönmenin iyi bir fikir olduğunu
düşündüğü anda Can Manay dikildiği yerden hızla Duru’ya doğru yürümeye başladı. Duru
şaşkınlık içinde ancak iki adım geriye atabilmişti ki, Can Manay çoktan yanına gelmişti bile.
Can, Duru’yu incecik belinden bırakmamak üzere kavrayıp kendine doğru çektiğinde, Duru
ancak narin elleriyle ittirebildi Can Manay’ı ama bu ittiriş hiçbir işe yaramadı. Can, Duru’yu
kavradığı gibi tüm gücüyle kendine çekti ve onun dolgun dudaklarına ağzını kilitledi. Duru, bir
eli beline, diğer eli boynuna kilitlenmiş Can Manay’ın kollarından kurtulma umudunu, Can
Manay dudaklarını koparırcasına emmeye başladığında yitirmeye başlamıştı. Can Manay’la
kendi vücudu arasında sıkışan elleriyle onu ittirmeye çalıştı ama Can iyice yapışmıştı.
Durumun korkunçluğuna rağmen dudakları çok yumuşaktı.
Can sanki içindeki açlığı dindirmek istercesine Duru’nun dudaklarını emerken, sertleşen
erkekliğini Duru’nun iyice hissetmesi için onun uyluğuna dayadı. Duru’nun kendisinde
yarattığı basıncı hissetmesini istiyordu. Sanki patlamak üzereydi. Duru önce dudaklarını
aralamamakta ve elleriyle Can’ı ittirmekte bir süre dirense de, öpüşmeye, ağzını
kıpırdatmamaya çalışıp tepkisiz kaldığını göstererek karşı koyabildi ancak. Can’ın bedenini
kendi bedeninden ittirmesi işe yaramayınca, sağ elinin tırnaklarını Can’ın omzuna sapladı.
Can Manay’ın ne olursa olsun bir an sonra kendisini bırakacağını düşünüyordu ama o an bir
türlü gelmiyordu. Kendi uyluk bölgesinde Can’ın penisini hissetmeye başladığında Duru tüm
gücüyle geri adım attı, çünkü Can Manay’ı durdurmak için bir şeyler yapmazsa onun
durmayacağını anladı.
Duru’nun ani geri adımıyla, kavrayışını anlık kaybeden Can’ın dudakları bir an