akilah-azra-kohen-fi

özellikleri olmadığını, hatta iticilikleri olduğunu görürsünüz ya... Ama yine de bir şekilde ünlü
olmuşlar ve para kazanıyorlardır... İşte bu adam da tam böyle bir adamdı. Bilmeyen için
başarısı tamamen bir muamma, bir gazdı. Adam, tüm tehditkar enerjisiyle, dansçılara
ayaklarını denk almalarını söyleyip çekip gitti.
Ardından okunmaya başlayan başka bir liste ile roller dağıtıldı, kostüm provası için beşer
beşer ayrılan gruplara saatler verildi. Bu çalışma sistemini anlamaya çalışan Duru, bunun
sistemsizlikten kaynaklanan bir sistem olduğunu düşündü. Her şey beceriksizce ama sanki çok
büyük bir dikkatle yapılıyormuş gibiydi. Etrafında kurum adına çalışanlara baktı; kendilerini
aşırı ciddiye alan beceriksiz insanlar.
İsviçre’den döneli sadece bir hafta olmuştu ve şimdiden ülke Duru’ya dar gelmeye
başlamıştı. Değişik ülkelerden karma dansçılarla oluşturulmuş dans grubu son 10 yılın en iyi
performansını gerçekleştirmişti tüm Avrupa’da. Her biri kendi ülkelerine dönen dansçıların
çoğu Duru gibi yaşadıkları yoğun iki ayın özlemini çekmekteydi belki ama hiçbiri onun şu anki
psikolojisinde olamazdı diye düşündü. Şimdi, sahnede dikilirken, yurtdışında yaşamaktan
başka seçenekleri kalmamış gibi hissediyordu.
Kostüm odasına girdiğinde hissettiği şok, korkuya dönüştü çünkü dansçılar için hazırlanan
kostümler profesyonel bir dans gösterisinin kostümlerinden çok, okul müsabakası için
hazırlanmış uydurma kostümleri andırıyorlardı. Dansçılar kostümleri denedikçe, bazıları
şokta ama işin ciddiyetinin farkında kızmaya, bazıları işin dalgasında eğlenmeye başladılar.
Duru, gördüğü şeyin ne anlama geldiğini anlamadan o kostümleri giymemeye karar verdi.
Eline alıp inceledi, nefret etti. Suratındaki tiksinme öylesine belirgindi ki, bir arkadaşı
sessizce onu uyardı. Baskı şimdiden işe yaramaya başlamıştı. Morali çok bozulmuştu,
soyunma odasına girip köşede duran çantasına eşyalarını tıkıp bir an önce binadan uzaklaşmak
istedi. Koşmadan, hızlı adımlarla binadan çıkarken Deniz’i aramak istedi ama arayamazdı.
Deniz, eski müdürün istifasından beri Duru’yu defalarca uyarmış, çökmekte olan bir kurumun
parçası olmaya kalkışmanın çok yıkıcı bir şey olduğunu anlatmıştı. Şimdi Deniz’i araması
gece boyunca onun nutuklarından birini dinlemesine yol açabilirdi. Ayrıca kostümlerin kötü
olması gösterinin de kötü olacağı anlamına gelmiyordu diye düşündü ama kimi kandırıyordu,
Devlet Opera ve Balesi’nin artık hiç şansı yoktu. İçerde sıkıyönetim ilan edilmişti bile.
Dayanamadı, Deniz’i aradı. Telefon dört çalıştan sonra açıldı. Genelde telefon konuşmalarını
çok kısa tutan Deniz açar açmaz, “Önemli mi Duru, bir şeyin tam ortasındayım.” diyerek
konuya girdi.
Okula gitmek üzere dolmuşa binmek için hızlı hızlı yürüyen Duru, Deniz’in sesini duyunca
tüm gardı bir anda indi. Adımlarını yavaşlatmadan dolmuş durağının arkasındaki parka
dalarak, içini döktü. “Önemli. Çok moralim bozuk! Kültür merkezinden çıktım şimdi, önce bir
adam sahneye çıkıp resmen bizi tehdit etti.” dedi.
Deniz, “Kim?” diye sorduğunda Duru, “Bilmiyorum, hani bir komedyen vardı ya, salak bir
oğlu vardı dizilerde oynayan, izleyip dalga geçtiğimiz adam.” Deniz anlamıştı Duru’nun
kimden bahsettiğini. “Onun ne işi vardı sahnede?” diye sordu. Duru, “Onu atamışlar galiba
yönetmen olarak.” diye mızıldandı. Deniz, “Ne dedi?” diye sordu. Duru, “Bir liste çıkardı
cebinden, kurum hakkında konuşanların isimleri burada, son şans veriyorum falan dedi ama
beni sıkan bu değil. Konuşma sonrası bize birer dosya verdiler, eve getirdiğimde görürsün,
içinde dans hareketleri yazılı olarak var! Yazılı olarak Deniz, bir hareketi okudum dört defa,