akilah-azra-kohen-fi

Öfkesi tükenmiş, dünyanın tüm yorgunluğu omurgasının üstüne binmiş bir halde evine vardı
Özge. Gece yarısı olmuştu. Yolculuğu, bir şehir içi yolculuğun sürebileceği en uzun şekilde
sürmüş ve binmesi gereken son vasıtayı da kaçırınca yolun son kısmını yürümüştü. Başta yeri
dövercesine attığı adımları, kendisine daha tanıdık gelen semtlere yaklaştıkça yumuşamış,
dikkati kendi geçirdiği sinir bozucu günün detaylarından yaşadığı şehre kayınca kızgınlığı
tamamen geçmişti. Tanıdık topraklarda eve doğru ilerlerken aşık olduğu şehri gördü yeniden.
Herkesin kendisi olabilme gücünü bulduğu ya da herkese kendisi olabilme gücü veren şehir.
Ayağında 800 dolarlık topuklu ayakkabılarıyla abartılmış restoranlardan çıkan ünlü
modellerin, arabalarını erken alabilmek için valelere yağ çektiği, bir gecede ayakların baş,
başların ayak olduğu, değişmeyen tek şeyin herkesin eksikliklerinde eşit olduğu bir şehirdi
burası.
Köylerinden çıkıp gelmiş insanların sanatçı, bakirelerin kadın, gay’lerin transseksüel,
açların zengin olabilme cesaretini gösterdikleri, herkesin özüne döndüğü, kimsenin asla
saklanamadığı ama istediklerinde kendilerinden kaçabildiği bir rahim gibi, bu şehir
dokunduğu her şeyi besleyip doğmalarına yardım ediyordu.
Evine yaklaşmasına 100 metre kaldığında yolu üzerindeki kokoreççiden yarım ekmek
kokoreç aldı Özge. Bu da bu şehrin güzelliklerinden biriydi, bağırsağı, temizleyip
yenildiğinde bir daha yemek istenilecek kadar lezzetli yapan adamlarla doluydu burası. Burası
Özge’nin şehriydi ve bugün olmasa bile bir gün bu şehre hakkettiği dürüstlüğü vereceğini
bilerek yürüdü evine, yorgun ama yenilmemiş.
Eve girdiğinde kendi yalnızlığında rahatladı, gardını indirdi, suratına vuran sokak
lambasının ışığı ancak bir meleğin suratında böylesine derin parlayabilirdi. Sokağa baktı,
şehir hayat doluydu. Dışarıda akan bir hayatın olduğunu bilmenin güveniyle pijamasını giydi,
dişlerini fırçaladı, makyajsız suratını ve şişmiş ayaklarını yıkadı. Banyodan çıkmadan önce
son bir kez aynadaki aksine baktı, işte o an, evine varmak için harcadığı onca zamandan sonra,
ilk defa Sadık Murat Kolhan geldi aklına. Kaşlarını çatıp ışığı kapattığında, bir virüs gibi
beynine giren bu düşünce Özge’yle birlikte yatağa da girdi. Odanın karanlığında, pencereden
giren ışığın gri aydınlığında, Özge tüm detaylarıyla Sadık Murat Kolhan’ı düşündü. Onunla
tanışmasını, adamın kendi elini sıkıca sıkarken suratındaki kararlılığı, söylediklerini,
kaslarını saran tuhaf gömleğini... Geçirdiği iki ayı... Ve Can Manay’ın kendisine kurduğu
tuzağı düşündü... Can Manay. O lanetli günün sabahı, durakta otobüs beklerken nasıl da
görmüştü onun arabasını, nasıl da heyecanlanmıştı Can Manay’ın tanıdık yüzüne hayranlıkla
bakarken, nasıl da kendinden hissetmişti onu, bir savaş meydanında yanında olmasını
isteyeceğin cinsten biri diye düşünmüştü... Nasıl da yanılmıştı! Bu aşağılık iblisin, samimiyet
zehri akan suratına tüküreceği anı hayal etti. Silkelendi. Hayatının geri kalanını Can Manay’la
hesaplaşmak üzere geçirebilirdi ama bu gece, gücü sadece Sadık Murat Kolhan’la olanları
düşünmeye yetecekti.
Sadık Murat Kolhan... Issız yolda birlikte yürümüşlerdi, toplantı odasında kendisine
yaklaşan suratı, kaslarına oturan o aptal gömleği, adının tamamını sakince söylerken
gözlerinde yanan ateş, odaya ilk girişi, o aptal gömleğin kıvrık kolları... Sakince olayları
yeniden kafasında adım adım canlandırıp arabanın içinde yaşananları en sona bırakarak
düşündü Özge. Adamın kendisini öpmeye kalkmasına inanamıyordu, kendini her şeyin sahibi
sanan bu abaza adama nasıl bir meydan verdiğini düşündü. Kendi davranışlarını tane tane