akilah-azra-kohen-fi

elindekinden alabileceğinin en fazlasını alabilmeye konsantre olmuş, jointi arzuyla içine
çekmekteydi. Duru, Deniz’in elindekine olan konsantrasyonunun kendisine olandan çok daha
fazla olduğunu bir kez daha görüp kızdı, Can’ın bakışını hâlâ üzerinde hissederken erkeğinin
aptal bir keş gibi hiçbir şeyden habersiz kendisine sahip çıkmadığını düşündü, aklına yalnız
olsa Can Manay’la olabilecekler gelmişti ki, aklından geçmesinin bile aldatmak olduğu bu
düşünceyi kovdu kafasından. Bir anda hızlanan kalbi, sonra sakinleşti hemen.
Can, Duru’nun kendisini anladığını anladı. Tereddüt etmeden gözlerinin içine bakarken,
Can’ın suratında Duru’yu çağıran, teslim olmuş bir ifade vardı. Kendisine ait olan bir şeyin,
kendisini hatırlamasını bekleyen sabırlı bir adamın ifadesiydi bu, sabırla savaşmaya hazır bir
adamın. Duru bir daha bakmadı Can’a. Kafasını Deniz’e çevirdi ve sessizce kime ait
olduğunu hatırlattı kendine.
Can sessizliği bölmek için, “Aysun, hiç ses yok senden!” dedi. Gökyüzünün güzelliğine
dalan Aysun kafasını yastıktan kaldırıp, “Dünyanın bir yerlerinde her dakika 10 çocuk ölüyor,
hem de açlıktan. Ne kadar bencil ve adi yaratıklar olduğumuzu düşünüyordum.” diye cevap
verdi.
Duru suratında acı bir ifadeyle konuşurken, “Nasıl olur da bunca yıllık uygarlıktan sonra
insanlar hâlâ bu kadar kötü olabilirler, anlamıyorum hiç. Karanlık tarafta durup nasıl
seyredebilirler çocukların ölümlerini, hem de açlıktan!” dedi samimiyetle. Deniz son nefesini
alıp elindekini Duru’ya uzatırken, “Kendini niye ‘insanlardan’ ayrı tutuyorsun? Görünen o ki
hepimiz senin o karanlık tarafındayız.” dedi. Duru merakla, “Hepimiz!? Şimdi burdan, ta
Afrika’da ölen bir çocuğa yardım edememeyi anlayabilirim. Elimde olsa yardım edebilirim
ama elimde değil ve elinde olduğu halde yardım etmeyenler var. Ağaçları kesenler,
hayvanları öldürenler, kötü insanlar var bu dünyada. Onların yanında biz nasıl karanlık tarafta
duruyor olabiliriz ki?” diye sordu.
Deniz, “İzleyerek. Kötülüğe seyirci kalanlar kötülüğün bekçiliğini yaparlar.” dedi. Duru
hemen, “Benim kötülüğü izlediğim falan yok.” diye itiraz etti. Deniz esnerken, “Seyrettiğin
şeyin kötülük olduğunu bile anlamadığın için böyle düşünüyorsun. Sanıyosun ki Afrika’da ölen
o çocuklar hayat koşulları yüzünden böyle yaşayıp ölüyorlar yani kaderlerinde var.” derken
Duru konuşmak için ağzını açtı ama Deniz içindekini tam ifade etmeden kimsenin konuşmasına
izin vermek istemedi ve Duru’yu bastırıp, “Kader, insan denilen yaratığın ortak bilincinin,
buna toplumsal bilinç de diyebilirsin, yarattığı bir gerçekliktir. Her an değişebilir,
değiştirilir. Kaderi kontrol edebilmek için yapılması gereken en önemli şey, her bir bireyin,
bu değişimi etkilemedeki gücünün farkındalığında olması. Yani bireyselliğin gerçek keşfi.”
dedi.
Duru elindekini Aysun’a uzatırken Aysun, kendisine pek de ilginç gelmeyen Deniz’in bu
entelektüel özentisi konuşmasının üzerine sıkılarak, “Toplum bitmiş durumda, artık
işlemiyor.” dedi. Deniz kendisine bir tane daha sarmış yakarken, “Toplum bitmiş durumda
falan değil, toplum aslında hiç bu kadar iyi işler bir durumda olmamıştı. Yapması için
yaratıldığı şeyi tam olarak yerine getiriyor, nerdeyse mükemmellikle.” dedi.
Hepsinin suratı buruştu. Hepsi Deniz’in büyük bir fırt çekmesini izlediler, beklediler, Duru
dayanamayıp, “Ne demek çok iyi işliyor, her gün çocuklar ölüyor diyoruz!” diye itiraz
ederken Deniz’in ne saçmaladığını sorguluyordu. Deniz içindeki dumanı üflerken, “O çocuklar
kurban ediliyor! Toplum dediğimiz bu sistemin ürünleri onlar ve toplumun bir arada olması