akilah-azra-kohen-fi

Göksel’e.
Göksel bir kelime söylemek için ağzını araladı ama ses çıkmadı. sustu ve sonra ikinci
hamlede, “Dinlemek istiyorum.” dedi.
Ada hiç beklemeden, “Neyi?” diye sordu. Göksel sadece Ada’ya bakıyordu ve cevap
vermeyecek gibi duruyordu. Ada kafasını hadisene der gibi sallayıp cevabı hâlâ beklediğini
gösterdi. Göksel sakin ama tuhaf bir tonda, “Müziğini.” dediğinden birkaç saniye sonra Ada
tuhaf olduğunu düşündüğü şeyin ürkeklik olduğunu tanımladı beyninde. Bu düşünce, Göksel’in
kendisinden ürküyor olabileceği düşüncesi, cevabı gölgede bırakmıştı bile. Onun ne dediğini
anlamak için kendine gelip cevabı kafasında yine canlandırdı Ada. Müziğini demişti Göksel.
Ada kendisine mantıklı gelen bu cevaba gard alırcasına önünde birleştirdiği kollarını indirip
rahatlayarak, “Bu kadar mı?” diye sordu. Göksel evet anlamında kafasını salladı uysalca.
Göksel kadar tuhaf bir adamın bu kadar kabız davranması normal herhalde diye düşündü Ada,
konu Göksel olunca normal kelimesi epey deforme edilebilirdi. Tuhaflığın değişik bir
güzelliği vardı onda. Ada bu duruma nasıl bir tepki vereceğini düşünürken sadece bakıştılar.
Ada aniden ciddileşti, bir adım Göksel’e yanaşıp fısıldadı, “Sen seri katil misin?”
Göksel kafasını hayır anlamında sakince iki yana sallarken sorunun garipliğini yeni
algılamış, şaşkın, “Hayır.” dedi. Ada kafasını geri çekip gözlerini kısarak, “Hımm.
Potansiyelin var gibi... Beni eve bırak.” dedi ve yürüdü.
- 89 -
Bir iş günü. İstediği her şeyi, istediği kişilere, istediği şekilde yaptırmak için çok yeterli bir
zaman dilimi bu diye düşündü Can toplantı odasındaki büyük masanın üstünde duran projenin
maketine bakarken. Saçma bir tasarımdı aslında, asla yaptırmak istemeyeceği tarzda bir
yapaylığı vardı bu projenin. Bir gün gerçekten bir sanat merkezi yaptırmak istese, yaptıracağı
şey kesinlikle bu değildi. Ama bugünkü toplantıda Duru’yu buraya çekmek için, Deniz’e atılan
yeterli bir yemdi.
Evini yaptırırken kullandığı yeteneksiz mimarlardan birine siparişi vermiş ve bu sabah
maket dahil tüm projeyi teslim almıştı. Can Manay olmanın her şeyi ne kadar da
kolaylaştırdığını düşündü ama Deniz’in sahip olduğuna sahip olabilmek için sahip olduğu her
şeyi takas etmeye razıydı. Acınacak durumda hissetti kendini.
Bu özel misafirlerin kapıda karşılanması ve detaylı bir bina turu verildikten sonra toplantı
odasına getirilmeleri konusunda Zeynep’i organize etmişti. Duru ve Deniz gelir gelmez,
Zeynep onları karşılayacak, binanın etkileyici köşelerini gezdirecek, turun bitiminde Can’ın
kendi katına çıkan asansöre geldiklerinde Can’ın cep telefonunu iki kere çaldırıp kapatacaktı.
Can onları önce, görkemli toplantı odasında karşılayacak, masanın üstündeki maketi sunarak
yapmayı planladığı sanat merkezi konusunda ne kadar ciddi olduğunu gösterecek ve sonra
odasına davet edip sohbeti koyulaştıracaktı. Şansı varsa konuya Deniz’den çok Duru’yu dahil
edip sözde yapılması planlanan bale-dans bölümüyle ilgili profesyonel yorumlarını almak için
baş başa bir toplantı bile ayarlayabilirdi. Şansının döndüğünü hissederek kolundaki saate
baktı.
Eğer Deniz oltayı iyice yutarsa, bu karton parçalarından yapılmış aptal proje Duru’yu
sistemli bir şekilde, bahane üretmeden görmesi için çok iyi bir yolun başlangıcıydı. “Bir sanat