akilah-azra-kohen-fi

gelecek başka bir müzikle Göksel ve Duru danslarını yapacaklar, sonra tüm öğrencilerin
katılımıyla oluşturulan bir koreografiyle gösteri devam edecek, ardından Göksel yine Ada ve
Nihan’ın uyarladığı parçalardan biriyle dans ederken sahne dekorlarının değişmesi için zaman
yaratacak ve nihayet Duru’nun ateş gösterisiyle yeni dekorlar ortaya çıkacaktı. Program akışı
okunup bittiğinde, salondaki herkes, böylesine bir gösterinin yapılabilmesinin ve bu gösterinin
parçası olabilmenin gurur içindeydi.
Deniz’in isteği üzerine, müzisyenler kendi müziklerinde dans edecek dansçılarla yan yana
gruplaştıklarında Ada, Göksel’le göz göze gelmemeye dikkat ederek sahneye çıktı, önüne
bakarak sahnenin soluna, Göksel’in dikildiği yere doğru ilerledi ve yaklaşmasına 10 adım
kala merakını dizginleyemeyip Göksel’e baktı. Göz göze geldiler. Ada’nın sıradan bakışı,
Göksel’in ruhuna açılan iki delik gibi duran gözlerine değdiğinde, sanki zaman yavaşladı.
Ada, adım adım Göksel’e ilerlerken bakışını alamadı gözlerinden. Göksel’in gözlerinin
içinde hissettiği şey o kadar sıcak, o kadar samimi ve o kadar tehlikesizdi ki, kendisini çok
güçlü hissetti. Dikleşti. Göksel’in kendisine duyduğu ilgi yine ona güç veriyordu. Konuşmadan
yan yana durduklarında, Ada kendisine uzatılan programdan bir sayfa alıp gerisini Göksel’e
uzattı. Ada’nın narin parmaklarına bu kadar yakın olmak onu heyecanlandırdı. Yara izi birden
Ada’nın uzun kollu bluzunun altından kendisini gösterdiğinde, Göksel bir an kağıtları almakta
gecikti. Ada, yara izinin Göksel tarafından görüldüğünü anlayıp kağıtları hemen diğer eline
geçirdi ve sert bir şekilde kağıtları Göksel’in karnına dayadı. Göksel, mahrem bir şey
gördüğünün farkındalığında kağıtları telaşla aldı ve heyecandan kendisine almayı unutarak
arkasındaki çocuğa verdi. Önüne döndüğünde salak gibi programı almadığını fark etmişti ki
Ada elinde tuttuğu fazladan programı Göksel’in yüzüne bakmadan ona uzattı. Sessizce
beklediler. Kağıtlar dağıtıldıktan sonra Duru, ikisinin karşısına gelip çok soğuk ve umursamaz
bir ses tonuyla kendisine söylemek istedikleri bir şey olup olmadığını sordu. Yoktu. Ada,
Duru’nun kendisini Göksel’le birlikte ortak düşmanı olarak gördüğünü fark etti, bu durumun
nedenini anlamadı ama keyiflendi. Duru’ya karşı kendini daha güçlü hissetti. Duru yanlarından
uzaklaşırken hâlâ hiç konuşmadan yan yana dikiliyorlardı.
Detayların üzerinden sıkıcı bir süre geçildikten sonra provaya başlanması işareti
verildiğinde sahne boşaltıldı. Kendi giriş müziğini çalmak için sahnede kalan Ada tam
başlayacaktı ki, Deniz’in bir düzeltmesi yüzünden engellendi ve işte tam o zaman çok acayip
bir şey olmuştu. Göksel sabırsızlığı öfkeye sarılmış bir ifadeyle Deniz’e, “Bırak da çalsın
artık!” diye seslendi. Bu tepki herkesi bir an şaşırttı ama insanlar Göksel’in tuhaflığına alışık
olduklarından önemsemediler.
Ada müziği çalmaya başladığında, her zamanki gibi kapattı gözlerini dünyaya. Müziği
atmosferde akarken başka bir duyu organının daha uyarılması fazla geliyordu ona hep.
Parmaklarıyla telleri hissediyor, kulaklarıyla notalarını duyuyordu, gerisi fazlaydı. Müzik
içinde yükselirken aklına bu sefer, Duru’nun suratını görebilmek için gözlerini kapatmamaya
karar verdiği geldi. Duru’nun çok istediği, kendisine ait olan bu müziği ona yedirmemişti ve
şimdi parçayı çalarken onun suratına bakıp aralarındaki soğuk savaşa son noktayı koyacaktı.
Hatırlayıp hemen gözlerini açtı. Sahne önünde toplanmış kalabalık insan grubu arasında, Duru
bembeyaz teniyle neredeyse parlıyordu. Çalmaya devam ederken Duru’ya baktı ama çok
istemesine rağmen göz göze gelemediler. Çünkü Duru o sırada elindeki bir şeyle
ilgileniyordu. Ada’nın konsantrasyonu Duru’nun neyle ilgilendiğine odaklanırken bir notaya