akilah-azra-kohen-fi

irbirine paralel dümdüz açıp tüm vücudunu yerin pürüzsüz ahşap zemininin üzerine
yapıştırması, insanda sadece izleme isteği uyandıran bir görüntüydü. Hayvansı vahşi
boğaadam sanki sahneyi bu narin, esnek elfe 26* bırakmıştı. Zemine yapıştırdığı vücudunu
aniden döndürüp ayağa kalktı ve döndü Duru, döndü, döndü. Parlayan ahşap zemin üzerinde
parlayarak dönen bir bilyeymişçesine hızla ve aralıksız dönmeye devam etti. Atkuyruğundan
örgülü uzun, kalın saçı her dönüşle birlikte havayı kamçılıyordu. Duru’nun dönüşleri
seyredenlerin nefesini tutmalarına neden olacak kadar kesintisizleşip serileşince, Göksel
kimsenin nasıl yaptığını anlamadığı bir hamleyle, Duru’nun kolunu kavrayıp Duru’nun
dönüşüne katıldı. Bir girdabın içine doğallıkla dahil olan bir bedendi bu.
İzleyiciler gibi sahne arkasında gösteriyi hazırlayanlar da sessizce seyrettiler Duru ve
Göksel’in gösterisini. Birbirlerinden bu kadar nefret eden iki kişinin bu kadar uyum içinde
dans edebilmeleri mucize gibi geldi Deniz’e. Ne komik, hiçbir şey gerçekten de göründüğü
gibi değildi. Gerçekleştirmek için aralıksız bir yıldır çalıştığı, çalıştırdığı bu gösteri, en
sonunda olmuştu. Dikkatini sahneden alıp izleyicilere çevirdi, hipnotize olmuşçasına sahneye
kilitlenmiş insan sürüsü, izlediklerinin gerçekliğine inanamayarak seyrediyorlardı. Her mezun
için aslında basit bir veda gecesi olarak kutlanması planlanan bu gece, Deniz’in vizyonuyla
öğrencilerin kendilerini, yeteneklerini sergileyecekleri bir gösteriye dönüşmüştü. Kimse henüz
bilmese de bu gece, ülkenin kültürel geleceğini değiştirecek bir gece olacaktı. Çünkü sahnede
izlenen bir sürü yetenek, Deniz’in öğretileri sayesinde kendi özgünlüklerini koruyarak ülkenin
sanatını tohumlayacaklardı. Deniz çok çalışmıştı, başarmak için çok çalışmanın yeterli
olmadığını bildiği halde çok çalışmış ve istemişti. Gösterinin bitmesine az kalmıştı, her şeyin
yolunda gitmesi için şimdi dikkatini izleyicilerden ve sahnedeki danstan almalı, işine devam
etmeliydi.
Bu dansın sonrasında Ada’nın viyolonsel konçertosuyla kapanış yapacaklar ve Ada’nın
müziğinden sonra ikinci sınıflardan yetenekli bir çocuğun kurduğu Dj setine teslim
edeceklerdi ortamı. Gösteride emeği geçen herkesin Dj’in müziği eşliğinde izleyenlerin
arasına karışıp onları dansa kaldırmasıyla, gece bitmek yerine tam tersi yeni başlayacaktı.
Herkesin dans ettiğinden emin olunana kadar izleyenler bırakılmayacaktı. Plan buydu.
Deniz sahne arkasına geçip Dj için ses sisteminin hazır olduğunu kontrol etti hızlıca, her
şey yolundaydı. Sırasının gelmesini bekleyen Ada, Deniz’in kendisine doğru geldiğini görünce
içinde yükselen heyecanı dizginlemek için bakışlarını kaçırdı. Milyonlarca kişiye çalabilirdi
müziğini ama bu adamın suratına bakmak bile altüst olmasına yetiyordu. Deniz, Ada’nın
elinde viyolonsel yerine gitar görünce program kağıdına bakıp emin olmak istedi ama Ada,
“Viyolonsel değil, gitarla çıkıcam.” diye kesti Deniz’in arayışını. Deniz her zaman güvenirdi
Ada’ya, yeteneğini yönetebilen usta bir zekası vardı kızın ama son anda viyolonselden gitara
geçişi biraz sıkıntı vericiydi Sorgulamak istemiyordu ama yine de, “Niye?” diye sordu.
Ada yanaklarına hücum eden kanı hissediyordu, o kadar küçük bir sesle, “Hazırladığım şeyi
dinlemeniz şart.” dedi ki, Deniz kızın ağzından çıkan kelimeleri duymak için ona doğru hafifçe
eğilme gereği duydu. Ada’yı duymak için yaptığı sadece amaca yönelik bu hareketi, Ada’nın
kalbinin nerdeyse iki kat daha hızlı çarptırdı. Deniz’in bronz teninden yayılan o güzel sabun
kokusunu solumamak imkansızdı. Deniz anlamak için, “Daha önce çalışmadığın bir şey mi?”
diye sordu içinde hissettiği telaşı gizleyerek. Ada, Deniz kendisine bu kadar yaklaşmışken
daha fazla konuşamazdı, konuşursa sesinin ciddi şekilde titreyeceğini biliyordu, sadece