akilah-azra-kohen-fi

gülünç kırmızı suratına ve ıslak dağınık saçlarına. Kafasındaki düşünceler arasından sıyrılır
sıyrılmaz elini çekti Özge, elini çekmesi ve Sadık’ın, “Konuşmamız lazım.” diye mırıldanması
aynı anda olmuş gibiydi. Özge, Sadık’ın gerisinde bahşiş bekleyen bir kurye var mı diye
kontrol ederken kapının kendisine açılmasını bekleyen Sadık, sağ omzuyla kapının
çerçevesine dayanıp, “Hallettim ben.” diye açıkladı. Apartmanda Sadık’tan başka kimsenin
olmadığına kanaat getiren Özge istem dışı çattığı kaşlarını düzeltmeye çalışarak kapıyı
Sadık’ın girebileceği kadar araladı. Ancak Sadık içeri girdiğinde, kapıyı kapatması gerektiği
an, biraz önce kuryeden niye saklandığı geldi aklına. Göğüslerini kamufle etmek için kollarını
göğüslerinin üstünde bağlayarak, “Geçin siz, hemen geliyorum.” diyerek Sadık’a salonu
gösterdi ve kendisi de hemen içeri girip üzerine o an eline geçen ve ateş içindeki vücudu için
fazlasıyla kalın olabilecek önden bağlamalı bir ceket geçirdi.
Sadık, sokak kapsında Özge’nin kendisini içeri almasını beklerken, kızın yeşil gözlerindeki
şaşkınlığın ne kadar dürüst olduğunu görüp uzun süredir yaşamadığı ve kendisini acemi
hissettiren bir duygu hissetti. Kızın belki de kendisini içeri almayacağını düşünmek bile
heyecan vericiydi. Saçları ıslaktı ve elleri de aşırı sıcak. Banyodan yeni çıktığı kesindi ama
burnunun etrafındaki kızarıklık ve ses tonundaki tıkanıklık grip olduğunu gösteriyordu. Yıllar
boyunca etrafındaki herkesin mikrobundan korumak için sıkı önlemler almış titiz bir adam
olarak, Özge kendisini içeri almak için kapıyı araladığında tereddüt etmeden içeri girdi. Hasta
olmaktan nefret ederdi Sadık. Özge kapıyı kapatırken altındaki pijamadan belli belirsiz fark
edilen kalçalarına ve üstündeki atletin altında var olmadığına emin olduğu sutyensiz sırtına,
pürüzsüz bronz tenine bir an istem dışı baktıysa da, hemen kafasını salona çevirip bir eve ilk
defa giren her normal misafir gibi davranmaya karar verdi ve evi inceledi. Özge, göğüslerini
kamufle etmek için kollarını birleştirip aceleyle koridora dalarken, Sadık kendi üzerinden
yükselen cinsel enerjinin dinmesini bekleyerek Özge’nin ardından bakmamaya çalıştı.
Ev çok sade bir şekilde dizayn edilmişti, etrafta işlevsel olmayan bir tek obje dahi yoktu.
Ne bir resim çerçevesi, ne de biblo ya da koltuğun üstünde minderler falan... Her şey beyazdı.
Sap sade, tertemiz bir evdi bu, aynı Özge gibi diye düşündü Sadık.
Özge üzerinde yün bir ceket, elinde telefonuyla hızla geri döndü salona. Ne göğüslerden ne
de alttaki ince pijamanın vücudunu gösteren detaylarından eser kalmamıştı artık. Sadece
ateşten kızarmış bir surat, dipleri kurumaya başlamış ıslak saçlar, kocaman yemyeşil gözler
ve bu kışlık kıyafetin altında fazlasıyla çıplak duran ayaklar... Özge’nin ateşinin olduğu
kesindi ama Sadık, Özge’nin hastalığını bahane ederek kendisini evden göndermesini riske
atmamak için hiç sormadı. Özge koltuğu gösterdi, Sadık oturdu.
Uzun bacaklarıyla beyaz kanepede bir çekirge misali oturan Sadık komik görünüyordu.
Özge hemen konuya girmenin en doğru şey olacağına karar verip, “Buyrun?” diye sordu. Sadık
sanki bulunduğu ev kendi eviymiş rahatlığında, “Oturmaz mısın?” diyerek çaprazındaki tekli
koltuğu gösterdi.
Özge oraya oturmadı. Burası Özge’nin eviydi ve hem parasını hem de cazibesini kullanarak
etrafını istediği gibi yönetmeye alışmış bu serseri karar vermeyecekti nereye oturması
gerektiğine! Özge suratındaki inatçı ifadeyi kamufle ederek Sadık’ın gösterdiği koltuğun tam
karşısındaki ikili koltuğa oturdu. Durum biraz garip olmuştu çünkü Özge’nin oturduğu yer
Sadık’ın oturduğu yere epey tersti ve bu mesafeden konuşmaları tuhaf olurdu. Sadık, suratında
bir çocuğun kaprisini yerine getirmekten memnun birinin tebessümüyle üçlü koltukta oturduğu