akilah-azra-kohen-fi

anlamadım, sonra öğrendim ki grand allegroymuş, anadilde yazacaklar diye dans hareketinin
adını bile yazmamışlar!” dedi isyanla. Deniz sakin, “Merak etme, ilk provada
saçmaladıklarını anlarlar.” demişti ki Duru olayın ciddiyetini anlatmak için lafa daldı, “Bu da
değil, kostümleri görmen lazım Deniz, yakardın hepsini, sanki ilkokul müsameresine çıkıcaz.
İğrenç. Daha kötüsü şalvar, fes falan ya!!” dedi. Deniz, “Bir Yaz Gecesi Rüyası mı?” diye
emin olmak için sorduğunda Duru, “Yaz Geceleri diye değiştirmişler!” diye cevap verdi.
Duru’nun hızlı yürümekten dolayı nefes nefese kalan sesi iyice titremeye başladı, etrafında
insanlar olmasa öfkeyle ağlamak istiyordu. Sesindeki titremeyi hemen alan Deniz beklemeden,
“Duru! Sen şimdi niye kendine dert ediniyorsun bunu? Çıkarsın gösteriden olur biter, zaten
çok az kaldı gitmemize.” diye sakinleştirmek istedi onu ama Duru, “Anlamıyosun de mi Deniz!
Çok değer verdiğim bir şeyi yağmalıyorlar!” diye haykırdı. Deniz kendi sessizliğinin Duru’yu
yalnız bırakmasını istemedi, söyleyebileceği çok fazla şeyi olmasa da, söylediklerine kendisi
de inanmasa da, “Duru! Bir şeyin daha güzel olabilmesi için önce yıkılması gerekebilir. Bırak
başarısız olsunlar, çekip giderler.” diye konuşurken Duru, “Yağmacılar mı çekip giderler!!
Taş üstünde taş bırakmayana kadar gitmezler, önce Refik Bey’i mahvettiler, şimdi de
sahneyi!” diye çıkıştı. Deniz’in yapacak bir sürü işi vardı ve daha önce ciddi şekilde uyardığı
bir konuyu Duru’nun ancak görebiliyor olması sinir bozucuydu. Kendi haklılığını söylemekten
çekinmeden, “Refik Bey istifa ettiğinde size, organize olun hep birlikte istifa edin, duruma
müdahale edin demiştim ama yapmadınız! Şimdi-” diye sinirle konuşurken Duru teslimiyetle
patladı, “-Neyi durdurucaz Deniz, ben orda bile çalışmıyorum, herkes sözleşmeli! Refik Bey
kovulmadı ki, kendisi gitti. İstifa etseler n’olacaktı, ülkede dansçı mı yok! Onların canına
minnet. Saçma sapan konuşuyorsun, ordan konuşması kolay!”
Deniz kendi sinirine hakim olması gerektiğini biliyordu, alttan alma sırası kendinindi bu
sefer ve, “Duru, sakin ol. Sinirlisin biliyorum ama kendini sıyır bu duygudan. Orda dans
etmesen n’olur?! Sen bana yalvarmıyor muydun Avrupa’da turnelere katılalım, İsviçre’de
yaşayalım diye. Şimdi niye bir anda değerli oldu burası!” dedi. Duru sakinleşti, eliyle akan
burnunu sildi, ilerdeki duvarın üstüne oturup önünden geçenlerin duymayacağı kısıklıkta,
“Sonuçta ben, kendimi hep bu sahnede baş dansçı olarak hayal ettim. Avrupa’ya gidişim böyle
olmalıydı. İyi bir gösteride keşfedilecek kadar değerli bir dansçıyım ben. Tek bir gösteri
yeterliydi bunun için. Burası çok istendiğim, beğenildiğim bir yerdi. Bana ihtiyaçları vardı.
Ama şimdi işgal edildi ve yeni gelenlerin bırak beni, danstan bile haberleri yok. Nasıl
kızmayayım?” dedi.
Deniz konunun kendiliğinden buraya gelmesine dayanamadı, içindekini söylemezse kendine
ihanet etmiş olacaktı, “Kendine kız böyle hissettiğin için! Sen bir sanatçısın Duru. Henüz
bunun ne olduğunu anlamsan da bir sanatçısın. Öyle doğdun. Sanat, kişinin kendi ihtiyacı için
yaptığı bir şey, kendisinin ifadesi. Eğer sen diğerlerinin ihtiyacı olmayı bir halt sanıp kendi
sanatını kullandırmaya başlarsan köleleşirsin. Kendini değil, istenileni ifade edersin. Hiç
farkında olmadan girdiğin bu kölelik, seni öyle bir gecede ele geçirmez, önce sana ün vererek
sahip olduğunu sandığın her şeyi olduklarından çok daha değerliymiş gibi algılamanı sağlar.
Ün kişiyi uyuşturur, kendi gerçekliğinden uzaklaştırır, zaten doğallıkla yapabildiği bir şeye,
sanki kendi üstünlüğünün mazeretiymiş gibi yaklaşmasına neden olur, böylece kendine
yabancılaştırır, sonra hemen ardından, o ünü korumak için, kendine değil diğerlerine hoş
geleni yapmaya çalışırsın, işte bu, kendi özgürlüğünü teslim edip kimliğinden vazgeçmendir