akilah-azra-kohen-fi

kendisine gözlerini diken bu adam şimdi de Arzum’un peşindeydi. Nasıl bir şeydi bu!? Daha
önce hiç başına gelmeyen bir rekabet hissetti. Arzum’u bu kadar değerli yapan şeyin ne
olduğunu düşündü, bu şey her neyse kendisinde daha da fazlasının olduğuna emindi ama bu
gece pek de hissedemiyordu bunu. Can Manay aşık mıydı bu kıza? Aşıksa niye yoğun bir
enerji vardı aralarında? Ya da Duru paranoyaklaşmıştı. Sıkıldı. Aklındaki düşünceleri
dağıtırken masadaki herkesin kendisine cevap bekleyen gözlerle baktığını fark etti. Ağzındaki
lokma yutulmaya çoktan hazırdı ama zaman kazanmak için biraz daha çiğniyormuş gibi yaptı.
Lokması bittiğinde, şu hissettiği rekabeti dağıtacak bir hareket yaptı.
Sakince kollarını iki yana açtı, kıvrılan parmaklarından sadece işaret parmakları ileri
uzanmıştı, kafasını geriye yaslayıp çok yavaş bir şekilde boynunun üzerinde döndürüp yüksek
sesle derin bir nefes aldı. Ses nerdeyse bir inleme gibi çıkmıştı ve kapalı olan gözlerine
rağmen herkesin o an kendisine dikkat kesildiğini biliyordu. Boynunun dönüşünü
tamamladığında omuzlarını geri atıp, göğüslerini öne çıkararak geriniyormuş gibi küçük ama
keskin bir hareket yaptı. Gözlerini açtığında direk Arzum’a baktı, suratına yayılan tebessümde
küçük bir kız çocuğu vardı. Sevimli bir şekilde kıkırdayıp, “Hatırlattığınız iyi oldu,
omurgadan daha önemli ne var şu dünyada!” dedi ve yine kıkırdayıp koca bir lokma aldı
önündeki tabaktan.
Can gözlerini Duru’dan almakta o kadar zorlandı ki, Arzum’la göz göze geldiklerinde onun
gözlerinde, Duru’ya olan kendi ilgisinin ağırlığını gördü. Bir anlık bir şeydi bu ama oradaydı.
Arzum akıllı bir kadın ve çok iyi bir avcıydı, ortamda başka bir avcı varsa hemen fark
etmemesi imkansızdı. Can Manay gülümseyerek, gözlerini Arzum’dan hiç ayırmadan kadehini
kaldırdı yine, “Dokunduğum en güzel omurgaya o zaman.” dedi. Deniz de hemen kaldırdı
kadehini, ardından Duru kimseye bakmamaya dikkat ederek onları takip etti. Deniz kadehini,
Duru’nun kadehine tokuşturup tam içmek üzereydi ki, Arzum, “Sakın ha!” diyerek durdurdu
onları. İkisi de Arzum’a baktıklarında, tüm cazibesiyle açıkladı Arzum. “Bir içki sofrasında
kadeh kaldırıldığında, biri tokuşturursa masadaki herkesin kadehlerini birbiriyle tokuşturması
şarttır, herkesin. Aksi halde masadaki en eski çift, kaldırılan kadeh sayısı kadar bir aralık
sonra ayrılır.” dedi ve kadehini Duru’ya uzattı, birbirlerinin gözlerinin içine bakarak sakince
tokuşturdular. Arzum, Can’la kadehini tokuştururken Duru, Can Manay’a bakmamaya dikkat
ederek sırasını bekledi. Onlara bakmamasının nedeninin Can Manay’ı Arzum’a bakarken
izlemek istemeyişi olduğunu fark ettiğinde, hemen kafasından bu düşüncenin uzaklaşması için
Deniz’e baktı. Deniz kadehini Arzum’la tokuştururken, Can Manay da kadehini Duru’ya uzattı.
Duru zoraki göz göze geldi onunla. Can önce uzattığı bardağını bir anda geri çekti, sonra
nihayet çok az çaba harcayarak hafifçe kadehini uzatıp suratında ölen gülümsemesiyle kadehi
sadece Duru’nunkine değdirdi. Ve kadehini Deniz’le tokuşturmadan kafasına dikerek tüm
şarabı içti. Duru elinde kadehiyle kalakaldı. Can şarabı bitirdiğinde kadehi masaya koyarken,
“O zaman daha fazla kadeh kaldırmak yok! Bu çok tehlikeli olabilir Deniz senin için.” dedi.
Can’ın hiç gülmeden yaptığı bu espriye Deniz sırıtarak, “İlişkimiz bir kadehin tınlamasına
bağlıysa o zaman işimiz var.” diye cevap verdi ve havaya kadeh kaldırdı.
Duru odadaki senaryo ne olursa olsun, etrafındaki dünyada gördüğü işaretler ne olmuş
olursa olsun anlamıştı. İspatlayamazdı, elinde ne bir delil ne de bir işaret vardı ama
biliyordu. Anladığı şey onu sersemleştirirken, Duru’nun sessizliğini yadırgayan Deniz, “Pşşt!
İyi misin?” dedi. Duru gülümsemek için kendini zorlayarak ağzına büyük bir lokma daha tıktı.