akilah-azra-kohen-fi

eklercesine durması Kaya’yı güldürdü. “Neyi bekliyorsun böyle?” derken sesindeki alaycılık
rahatsız ediciydi. Bilge saygıyla, “Sizi.” dedi.
Kaya kafasını iki yana sallayıp kızdan çok da hoşlanmadığını belli eden bir enerjiyle
arkasını dönüp yürüdü. Bilge sorgusuz Kaya’yı takibe başladı. Doğduğundan beri insanların
kendisine tuhaf davranmalarına alışmıştı ve artık nedenini sorgulamayacak kadar
tecrübelendiğinden, uyum sağlamak için ne yapması gerektiği konusunda neredeyse uzman
olmuştu. Kaya, Can Manay’ın odasına girerken boynundaki kartı okuttu. Bilge, kapısında Can
Manay’ın adı bulunan kapıdan içeri dalan Kaya’yı takip etmedi, kendiliğinden kapanmak
üzere olan kapının önünde sessizce durdu. 30 saniye sonra Kaya elinde bir tomar dosya ve son
model bir telefonla çıktığında, Bilge hâlâ kapının önünde durmaktaydı. Dosyaları ve telefonu
kızın kollarına yüklerken, kızın haddini bilmesinin işini ne kadar da kolaylaştırdığını ve
kendisini çirkin insanların yanında ne kadar da rahat, hatta kendisi gibi hissettiğini
düşünüyordu. Kızı stüdyoyu gören balkonlardan birine çıkarttı ve dört dosyanın içinde bulunan
telefon numaralarını, şirket isimleriyle birlikte dikkatli bir şekilde yeni model telefona
kaydetme görevi verdi. Nerdeyse dört aydır yapmayı planladığı bu angarya işi en sonunda
birine yaptırıyor olabilmek içini çok rahatlatmış, keyfini de yerine getirmişti ama
bilmediğiyse, o telefonu asla kullanamayacak olmasıydı.
Kaya çekip giderken, elindeki ağır dosyalarla stüdyonun içindeki balkona çıkmaya başlayan
Bilge, etraftaki insanların ahengine bir kez daha hayran kaldı, hayranlığı az kalsın
merdivenlerden düşmesine yol açacak yoğunluktaydı ama dikkatini basamaklara verip balkona
çıkabildi. Kırmızı kıyafetli elemanlar alyuvar gibi çalışıyordu. Bilge elindeki dosyaların
içindeki kağıtların her birinin telefon numarasıyla dolu olduğunu görünce nefesi tutuldu, şimdi
başlasa ve hiç kafasını kaldırmadan bu numaraları telefona kaydetse işi en az beş günde
biterdi. İtiraz edemezdi, etmezdi, bu da bir test olabilirdi. Bu işi yapmanın çok daha pratik bir
yolunu bulmalıydı. Hayatındaki problemlerle birlikte fikri de gelişen bir organizmaydı Bilge,
her zamanki gibi yolunu buldu.
- 37 -
Sarsıntıyla uyandı Deniz. Duru’nun küçük ellerinin sevgisiz sarsıntısı bölmüştü uykusunu.
Neler olduğunu anlamaya çalışırken, uğultu halindeki sesleri beyni deşifre etmeye çalıştı.
Duru yatağın kenarında, üzerindeki dans kıyafetleri ve suratındaki hesap soran ifadeyle nasıl
da tatlıydı! Deniz gülümsedi.
Deniz’in, Duru’nun varlığına gülümsemesi, Duru’nun içindeki öfkenin iyice açığa çıkmasına
neden oldu. Duru çok öfkeliydi. Sabah Ada’yla yaşadığı ve anlamakta zorluk çektiği
durumdan sonra Deniz’le hemen konuşmak istemiş, Deniz’e ulaşabilmek için bir saat onu hem
evden hem cepten arayıp durmuş, ulaşamayınca belki kötü bir şey olmuştur düşüncesiyle
tedirgin olup dersine girmeyip, eve Deniz’e bakmaya gelmişti. Deniz’in çalan telefonlara ve
yetişmesi gereken dersine rağmen hâlâ uyuyor olması yetmezmiş gibi, odadaki ot kokusu
Duru’yu nerdeyse sinir krizinin eşiğine getirmişti. Asla parçası olmak istemediği bir hayat, o
an bu odadaydı. İçindeki bütün öfkeyle Deniz’e vurmaya başladığında, kendi kontrolü dışına
çıkan bu zavallı yaşam tarzıyla savaşır gibi hissediyordu kendini.
Duru’nun yumruklarından sıyrılıp kendini yatağın öbür ucuna atan Deniz, dehşet içinde ne