akilah-azra-kohen-fi

aşını salladı, yatağına uzanıp Bilge’nin kendisine iyi geceler dokunuşunu yapmasını bekledi.
Bilge, Doğru’yla geçirdiği yıllardan sonra onunla özel bir işaret geliştirmeyi becermişti. Onu
öpmek istediğinde ya da Doğru’nun sevilmek istediğini hissettiğinde işaret ve orta parmağını
birleştirip önce kendi dudağına, sonra kalbine dokundurur, sonra bu dokunuşu Doğru’nun iki
gözüne değdirirdi. Aralarında öpücük anlamına gelen bu dokunuş iki kardeşin tek vücutsal
temasıydı, tabii Doğru’nun Bilge’nin omzunda uyumalarını saymazsak.
Doğru’yu yatırdıktan sonra, kendisine ayıracak çok da vakti kalmayan Bilge, yarın sabah
gireceği test için biraz internette araştırma yapmaya karar verdi. Bir psikoloji öğrencisi ve
otistik bir kardeşin tek bakıcısı olarak hemen hemen tüm gelişmiş psikolojik testlerle ilgili
bilgisi vardı, yarın gireceği testin hangi sisteme ait olabileceğini düşündü. Kendisine verilen
adresi internete girdiğinde çok da bir şey bulamadı. Yorgundu. Her zamanki gibi sabah 6’da
kalkacak, Doğru’yu yeni okuluna bırakıp adaptasyon süreci için orada en az bir saat kalacak
ve test için verilen adrese gidecekti. Sabah 11’de teste girmesi geriyordu, anladığı kadarıyla
testi yapacak kişi önemli biriydi ve çok da zamanı yoktu. İnternette pek bir şey bulamadı.
Yatmadan önceki rutinini yerine getirip uyumaya karar verdi. Saçlarını tek bir örgü şeklinde
sıkıca ördü, dişlerini fırçaladı, ellerini ve yüzünü zeytinyağlı sabunla yıkadı, suratına badem
yağını sürdü. Işıkları kapatıp, her gece kurduğu hayalini kafasında canlandırarak yatağına
yattı.
Bilge hayalinde, ne kendi annesine ne de kendi babasına benzemeyen ama annesi ve babası
olan kişilerle sabah kahvaltısı ediyor, yataktan yeni kalkan Doğru sağlıklı ve normal biri
olarak pijamalarıyla bu aile kahvaltısına katılıyordu. Kendisini bildiğinden beri uyumadan
önce kurduğu bu hayal, o gece yine kahvaltıyla başlamıştı ve Bilge uykuya dalana kadar aile
akşam yemeğine geçmişti. Bilge kendi sahipsizliğinden uzak, bu hayalin, sahte bir huzurun
içinde uyudu.
- 21 -
Deniz ağzında eriyen lokmanın tadına iyice vardı. Yemek gerçekten güzeldi ama hiçbir şey
Şadiye gibi bir kadınla bir gece aynı ortamda olmaya değmezdi. Can Manay ortadan
kaybolmuştu ve Duru hâlâ atıştırmaktaydı. Duru’nun yemeği biter bitmez burada da işleri
bitmiş sayılırdı. Duru ile göz göze gelip ona gitme fikrini işaret etmeyi bekledi Deniz ama
Duru ona hiç bakmadan Nihat’ın komik konuşmasını dinliyordu.
Can Manay elinde küçük bir kutuyla gelip kendisine yakın oturduğunda, Deniz önce
yadırgadı ama 20 dakika sonra o kutunun kendi çekmecesiyle aynı kaynağı temsil ettiğini
anlayacaktı.
Can bu aptal gecedeki durumu toparlamak için büyük silahları çıkarmak gerektiğine karar
vermiş ama bunu öyle alelade bir şekilde değil, ustalıkla yapması gerektiğini de anlamıştı.
Aşağıya indiğinde sohbet iyice zayıflamış, gece Nihat’ın tek kişilik şovuna dönüşmek
üzereydi. Kendi planı içinde Şadiye ve Nihat’tan kurtulması gerektiğine karar vermişti. Nihat
kolaydı ama Şadiye tüm ağırlığıyla kurulmuştu koltuğa. Elindeki kutuyu gayriihtiyarî bir
şekilde sehpanın üstüne hafifçe fırlatırken, Deniz’in kutuyu fark etmesine emin oldu. Can’ın
ortama girmesiyle salonun ortasındaki büyük sehpa bir sürü çikolata, krem karamel gibi küçük
porsiyonlarda tatlılarla ve çilek, böğürtlen gibi orman meyveleriyle donanmaya başladı.