akilah-azra-kohen-fi

müzik sistemine bağlaması sadece saniyelerini aldı, Deniz’le yaşamak onu birkaç konuda
uzman yapmıştı ve bunlardan biri de müzik sistemleriydi. Koltukta oturanlar Duru’nun ne
yaptığını anlamaya çalışarak beklemekteydiler. Şadiye, belki de Deniz’den bir parça daha
dinleyebilecekleri umuduyla heyecanlıydı, sakince eline aldığı telefonunun kayıt bölümünü
müzik başlamadan çalıştırdı.
Duru sesi iyice açtı. Piyanonun ilk iki notası vurduğunda dinleyenlerin içinde bir
farkındalık yükseldi. Sadece piyano ve esler kullanılarak çalınan bu parça Can Manay’a çok
tanıdık gelirken, odadaki diğerleri, hayatını müzikten kazanan Şadiye dahil, bir parçayı ilk
defa dinlemenin heyecanındaydılar.
Can, Deniz’in suratına baktı, bu suratta değerlisini paylaşan bir adamın ifadesi yoktu.
Deniz’in sakin ifadesi, kendisine ait olmayan ama beğendiği bir şeyi dinleyen bir adamınki
gibiydi. Can, dönüp Duru’nun ifadesine bakmak istiyordu ama bu hareket çok riskli olabilirdi.
Müzik bitmek üzereyken, Duru daha önce oturduğu koltuğa geldi, tek bacağını bedeninin altına
alıp oturduğu koltuğun ucuna kadar gelip dikkatle, oturanların gözlerinin içine bakarak
konuşmaya başladı. Ağzından çıkan her kelime elleriyle de destekleniyordu. Asla Can’a
bakmaması, Can için, kendi gözlerinden gönderilen mesajın yerine ulaştığının da kanıtı
olmuştu. Duru, “Bu Deniz’e ait değildi.” dedi ciddiyetle.
Şadiye’nin kafası karışmıştı. Diğerleri de meraklanmışlardı. Can ise Duru’nun açıkta kalan
dizine saplanmıştı. O diz, Can için herhangi bir afrodizyaktan çok daha etkiliydi. Can,
gözlerinin aynı noktaya saplanmaması için bakışlarını önce Deniz’e, sonra odadaki insanlarda
ve masanın üzerindeki meyvelerde gezdirdi... Duru’nun konuşması boyunca o dize bakmamak
için kendisiyle savaştı. Müzik tamamen bittiğinde Duru, “Bu Frederic Chopin’in bir
parçasıydı. Prelude in E Minor.” diye açıkladı.
Can, şimdi hatırladı bu müziği nerden bildiğini, Gerry Mulligan’ın What is There to Say
adlı albümünde vardı bu parça ama piyano yerine trombon gibi üflemeli bir enstrümanla
çalınmıştı, piyano versiyonu tartışmasız çok daha güzeldi.
Duru, “Saf müzik. Aynı Deniz’in müziği gibi. Kirlenmemiş, kirletilmemiş. Eğer Deniz’in
müziği kalbinin parçalandığından bahsediyorsa, o müzikte asla dans edemezsin... Çünkü Deniz
kalbini almak isterse, müziğiyle kulağından girer ve onu anında kalbinde hissedersin, kalbinin
ritmi müzikle birleşir. Parçalamak isterse gerçekten parçalar o kalbi.” dedi.
Duru’nun konuşmasında ellerini kalbi parçalayan bir alet gibi kullanması Can’a o kadar
yerinde gelmişti ki, o ellere kendi kalbini o an vermeye hazırdı. Duru, konuşması bittiğinde
kendisine bakan sessiz kitleye göz kırpıp masanın üstünden aldığı üç tane böğürtleni ağzına
attı. Sessizlikte kendini yenilmiş hisseden Nihat, kavgaya hazırlanan bir kedi gibi, Duru’yu
taklit ederek tek elinin pençesini yukarı çıkarıp tısladı, “Anladık, aşıksınız küçük hanım. Peki
Deniz Bey, kalp parçalamayan başka parçalarınız var mı?” dedi. Şadiye’nin Deniz’i
önemsemesi olmasa, bu kıza ağzının payını vermeyi bilirdi Nihat ama şov işinde olan her
akıllı gibi yalakalığın saldırıdan daha karlı olduğunu çoktan öğrenmişti.
Deniz’in bakışları hâlâ Duru’daydı, aşık olduğu kadının cesareti, umursamazlığı geçen
yıllarda kendisinden Duru’ya miras kalan şeylerdi ve bunların Duru’da nasıl da güçlü bir
şekilde yeşerdiğini seyretmek ona keyif vermişti. Bakışlarını Duru’dan alıp Nihat’a cevap
vermesi biraz zaman alsa da cevabı hazırdı, “Var ama hiçbirisi size dinletebileceğim kalitede
değil.” dedi. Deniz, müziğinin odadaki kitleden çok daha yüksek bir kalitede olduğunu ifade