akilah-azra-kohen-fi

Can’ın sesi stüdyoda yankılanmaya başladığında çalışanlar önce konuşmanın bir prova
olduğunu sanmış ama konuşmanın kendilerine hitaben olduğunu anladıkça işlerini bırakıp
stüdyodaki sahnenin etrafında toplanmışlardı. Can sakin, kendi kendine konuşan bir üslupla,
“... Bir şeye nasıl başladığınız değil ama nasıl bitirdiğiniz... itibarınızı oluşturur. Televizyon
dünyasında, isterseniz bin tane ödülünüz, milyonlarca hayranınız olsun, son işinizin son
dakikası olarak akıllarda kalırsınız hep... İmajınız, son yaptığınız işin son bölümünde, sonunda
yatar! Yarın işimizin son noktası! Kim olduğumuz, neyi ne kadar iyi yaptığımız bundan önceki
260 bölümle değil, yarın yapacağımız son bölümle hatırlanacak. Geçen hafta kötü bir haftaydı,
ben kendimi kendi programımda gibi hissedemedim, her şey kopuktu ve buranın beyni olarak,
sizin aranızdaki kopukluk benim iyi işleyemememe neden oldu! Yarın gece, ölürken
gözümüzün önünden geçtiğinde bize mutluluk verecek kadar başarılı bir gece olmalı! Yarın
gece bu programla bir dönemi bitirirken, kendi küllerimizden doğmamızı bekleyen
milyonlarca kişiye umut vadeden bir gece olmalı. Yarın gece, programın son bölümünü değil,
bir sonraki sezonun sanki ilk bölümünü vermeliyiz izleyicilerimize! Yarın gece çalışma
hayatınızdaki en başarılı, en heyecan verici gece olmalı! Yarın gece, maaşımızın gelecek
sezonda iki katına çıkmasının nedeni olmalı! Yarın gece, bu ülkeye program nasıl yapılırmış
gösterdiğimiz gece olmalı!’’ dedi sesinin giderek yükselen tonuyla.
Kaya durduğu yerden Can’ı dinleyenleri izledi. Can’ın konuşması ilgi çekici değildi, çünkü
Kaya daha önce aynı konuşmayı iki kere daha duymuştu ve işin aslı, insanın içine işlemeyi
bilen Can Manay bugün iyi gününde değil gibiydi ama etrafında toplanan insanlar
etkilenmişlerdi. Bunca zaman sonra Kaya, Can Manay’ın artık ne kadar tahmin edilebilir,
kendi sıradanlığında eşsiz olsa da, yine de sıradan olduğunu düşündü. Son zamanlarda ufak
tefek problemler çıkar olmuştu Kaya’nın işinde, yoğunluğu kontrol edilemez bir zincirleme
reaksiyon şeklinde, işlerini bazen tam istediği gibi yerine getirememesine neden oluyordu ama
işin aslı, Kaya’nın Can Manay’la ilişkisinden alabileceği, onu motive eden hiçbir şey
kalmamış olmasıydı. Eskiden Can Manay’ın sağ kolu olmanın faydaları şimdi Kaya için
sadece modası geçmiş bir kıyafetten farksızdı. Can’ın sessizce kendisine pasladığı modeller,
bazen bir trafik cezasını engellemek için bile olsa gittiği her yerde kolayca kullandığı Can’ın
ismi, bir genel müdüre eş değer aldığı maaşı, magazin basınında sürekli çıkan havalı
resimleri... Artık hiçbir şey ifade etmiyordu. Hayat Kaya’ya kısır geliyor, değişik kadınlarla
yaşadığı fanteziler evinde geçirdiği yalnız gecelerin ıssızlığını almıyor, en yakın dostları
kurdukları aile ve çocuklarla donanırken Kaya sahip olduğu bu anlamsız işe hayatını vermiş
gibi hissediyordu.
- 12 -
Arabanın taze serinliği Özge’nin zonklayan beynine ve kuruyan boğazına iyi gelmişti. İç
döşemesinin krem rengi derisi ve konforlu koltuğu çölden nihayet vahaya varmış bir insanın
yaşayabileceği cinsten bir huzur yaratmıştı ama kendisini düşürdüğü küçültücü durumun yıkıcı
etkisi hâlâ bedenindeydi. Başı ağrıyor ve kalbi ritmi bozuk bir şekilde atıyordu. Bir süre hiç
konuşamadan sessizce yol aldılar. Özge oturduğu koltuğun camından dışarı bakarken sanki
kendisini içine düşürdüğü utanç verici durumdan saklanıyor gibiydi. Sadık ise gayet sakin,
gözü yolda öylece oturmaktaydı. İlk konuşan Özge oldu. “Böyle bir yanlış anlaşılmaya meydan