akilah-azra-kohen-fi

esrarkeş “müzisyen” olduğunu, güzel görünümü yüzünden abartıldığını düşünmüş ve adamın
yapabilme «gerçekleştirebilme” kabiliyetini hiç hesaba katmamıştı. Bu adamı küçümseyerek
ona nasıl da yardım ettiğini düşündü. Şadiye Reha’yla olan tartışması bunca insanın meraktan
buraya gelmesine neden olmuştu. Açılması planlanıyormuş gibi yaptığı gösteri merkezi
yüzünden adam iyice ayılmış, uyuşturucudan bile uzaklaşmıştı. Şu hale bak dedi Can kendi
kendine, yitip gittiğini görebilmek için neler neler vermeye razı olduğu bu adamı her anlamda
besliyordu. Ya Duru, Deniz’deki bu gelişmeleri analiz edebilecek farkındalığa gelince ne
olacaktı? Deniz’in meşguliyetlerinin tek bir iyi yanı vardı, önemli bir yan, Duru’ya vakit
ayıramaması. Ama bu daha ne kadar sürebilirdi ki, gösteri bu gece bitmişti. Adam nerdeyse
başarılı, ciddi başarılı olmak üzereydi diye düşündükçe içi sıkıldı Can Manay’ın.
Kafasındaki düşünceler sahnede şarkı söyleyen kızın kelimeleriyle bölündü bir an. Kız,
“hayat kötü bir rüya olurdu, sadece pişmanlığı hatırlardım; içtiğim su içimde kururdu ama
ağırlığını taşırdım; soluduğum hava kalbimi sıkardı, beni boğardı; eğer ruhum parmaklarının
ucunda bir nota olmasaydı” diyordu. Tam bir yetenekti, sesine güzel ya da değil demek
imkansızdı çünkü ses sanki müziğin bir paçasıydı. Sanki çaldığı gitardan çıkan bir şey gibi
geliyordu kulağa. Şarkının sözleri tuhaftı ama kimin umurundaydı ki. Adamın etrafı
yeteneklerle doluydu.
Can, Deniz’in bir sürü değerli madene ulaşılabilecek bir damar olduğunu anladı. Korku
kapladı yine içini. Kendisi bu kadarını görüyorsa yetenek açı bu ülkede, başkalarının
ilhamından fayda sağlayarak var olan ilham kısırları hemen alacaklardı buradaki kokuyu.
Vampirin atan bir damarı hissetmesi gibi onlar da sömürebilecekleri yeteneklerin farkına
varmakta uzmandılar. Can, nah alırlar bu adamdan bir şey diye düşünürken, farkında olmadan
kendi kendine güldü. Deniz’in yarattığı şeyler konusunda ne kadar cimri olduğunu biliyordu.
Kimler var diye etrafına dikkatle bakındı, dedikodu köşelerini kapan tüm büyük başların
yardımcıları buradaydı, herkes Şadiye Reha’ya kafa tutan bu adamdan daha da fazla dedikodu
malzemesi toplama umuduyla gelmişti. Salak Şadiye diye düşündü Can, çenesini kapalı
tutsaydı, bu gösteri ne kadar muhteşem yapılmış olursa olsun Şadiye’nin meraklandırdığı kitle
bu gece burada olmasaydı, basit bir okul gösterisi olarak kalırdı. Bu ülke, ne yetenekleri
sindirmişti de kimsenin haberi olmamıştı. Can etrafına bakınırken gösteriyi kayda alan
kameralara dikkat etti. Seyircilerin gerisinden sahneyi üç ayrı açıdan sürekli çeken üç kamera
vardı. Bu kayıtlar dışarı çıktıkları anda Deniz önce bir şehir efsanesine dönüşecek, sonra da
yapmak istediği gösteri merkezine yatırım yapmak isteyenler sıraya geçecekti. O zaman nah
alırım Duru’yu diye düşündü Can. Keşke biraz daha zamanı olsaydı diye düşündü.
Duru’nun hâlâ olanları Deniz’e anlatmamış olması harikaydı. Birbirlerinden giderek
uzaklaşıyorlardı, bundan emindi Can, sonuçta psikologdu, işi buydu, insanların neyi neden
yaptıklarını analiz etmek. Kadınlar ancak vazgeçtiklerinde paylaşmayı bırakırlardı, Duru
vazgeçmişti Deniz’den ama bu Can’a gelmesini garantileyen bir şey değildi, hele Can’ın
yaptığı delilikten sonra. Deniz’in Duru’ya umursamazlığı, kafasının inşaat projesi ve bu
gösteriyle meşgul olmasından kaynaklanıyordu belki ama şükürler olsun ki Duru’nun
kendisinden uzaklaştığını fark etmemişti, fark etmesi an meselesiydi, fark eder etmez ona
yoğunlaşıp onu geri alabilirdi. Acaba bu aralar hiç sevişmişler miydi? Midesi bulanarak
analiz etti kafasındaki soruyu, garip bir şekilde Duru’nun böyle bir şeye izin vermeyeceğine
emindi. Çok az zamanım var diye tekrarladı içinden.